All Tomorrow's Parties End Of An Era Part 1 (curated by ATP & Primavera Sound) (Camber Sands Pontins - 22-24.11.2013)
Waarlijk het einde van een tijdperk, omdat het er tot nader order naar uitziet dat de échte ATP's - die gedurende drie dagen plaatsvinden in een Brits vakantiepark (Butlin's of Pontins) met hoge camp-factor - tot het verleden behoren. Ik heb het geluk gehad een zestal edities te mogen meemaken, met als curatoren Thurston Moore, Melvins & Mike Patton, My Bloody Valentine, Godspeed You Black! Emperor, Animal Collective en Les Savy Fav/Battles/Caribou. En nu dus een zevende en allerlaatste keer. Snif.
Dag 1
Kwartet rond de Italo-Canadees Jonathan Clancy. Niet onaardige opener van de debatten met fraaie rock/pop. Nadrukkelijke vrouwelijke inbreng op bas en drums. Wel niet origineel genoeg om onmiddellijk naar de platen-winkel te spurten en de volledige back-catalogue aan te schaffen.
Magik Markers
Noise-trio uit Connecticut met de charismatische frontvrouw Elisa Ambrogio aan het roer. Bespeelde tijdens het eerste nummer de drums en ontpopte zich nadien tot een opwindend rockbeest op gitaar. Mijn ogen waren wijd opengesperd en mijn oren tintelden van plezier. Zeer sterk concert en één van de absolute toppers van het weekend.
Het goed onthaalde album "It's Up to Emma" (2013) van deze ietwat frêle Engelse singer-songwriter passeerde de laatste weken geregeld mijn gehoor. Ogenschijnlijk onderling uitwisselbare songs die samen een spokend geheel vormen. En gelukkig konden we vanavond mooie live-versies van enkele nummers uit dit album meepikken.
Eén van de weinige bands die dit weekend onder de simpele noemer 'rock' te klasseren viel. Op zich weinig originele post-hardcore uit LA, maar wel met de nodige panache gebracht. De pikorde binnen de band was duidelijk : de besnorde gitarist viel de dagen nadien meermaals te spotten in pub Queen Vic met vrouwelijk schoon rond zich, terwijl één van de uiterlijk minder begenadigde bandleden diende in te staan voor de bewaking van jassen en het bestellen van bier.
Bekende electro-pop uit IJsland. Af en toe geweldige muziek onder de koptelefoon, maar op een podium niet altijd even overtuigend wegens iets té elfjes-achtig. Lijken soms eerder op een commune dan op een band. Ik vermoed dat ze af en toe bars voor swingers bezoeken.
Het titelloze debuut uit 2011 van dit electro-project van Benjamin John Power (één van de stichtende leden van Fuck Buttons) is in één woord fan-tas-tisch en één van mijn favoriete platen van het moment. En ook live was dit een zinderende ervaring. Een geluidstapijt zoals je er zelden één gedrapeerd krijgt.
Lee Ranaldo en Steve Shelley op één podium, dat is meer dan een troostprijs en zelfs zonder de Sonic Youth-insteek blijft Ranaldo interessant. Maar zijn laatste plaat (met The Dust) is niet al te sterk en zo zie je maar dat Sonic Youth in feite méér is dan de som van de delen. Een feit dat ook op dag 2 bevestigd wordt wanneer Thurston Moore met diens nieuwe band het podium betreedt. Desalniettemin vinken we de ...-tigste keer af dat we Ranaldo met zijn boeddhistische belletjes hebben zien rammelen.
Dit trio uit Minnesota bestuurt een muzikale trein der traagheid, die op rustig kabbelende wijze prachtige oorden bezoekt en de reiziger meeneemt op een enigmatische reis vol griezelig mooie vocale harmonie en scherpe gitaren. Of zoiets. Kortom : prachtig.
Vooral bekend als kunstenaar in samenwerking met Jake Chapman, bracht deze Engelse visuele artiest eind vorig jaar ook een plaat uit ('Luftbobler'). Onderkoelde beats en soundscapes. The Chapman Brothers waren overigens in 2004 al curator van een Nightmare Before Christmas-editie van ATP.
Dag 2
Duo uit Brooklyn - voorheen actief in Apse - dat zopas een tweede plaat uitbracht ('Initiation'). Repetitieve ambient-rock met bas, sobere percussie, gitaar en synths. En daarbij hoort blijkbaar - op vestimentair vlak - het geregeld op- en afzetten van een muts.
Deze bende multi-instrumentalisten uit Chicago blijft toch een apart fenomeen. Té lang geleden dat ik ze nog eens live zag. Een puik concert dat geheel terecht werd gesmaakt door een flink volgelopen grote zaal, hoewel dit concert bizar genoeg nogal vroeg op de dag plaatsvond. Who cares about vocals when you've got Tortoise on stage ?!
De overgave waarmee Thurston Moore op een podium nog altijd tekeergaat, blijft verbazingwekkend. De man wordt al een dagje ouder en heeft niets meer te bewijzen, maar het bloed kruipt duidelijk waar het niet gaan kan. Dit gezegd zijnde, zie ik hem liever in experimentele projecten dan in een 'reguliere' band à la Chelsea Light Moving. Een goed concert, daar niet van. Sterke songs afgewisseld met no noise-niemendalletjes. Maar het is een beetje als met Lee Ranaldo : apart zijn ze goed, samen met Kim Gordon en Steve Shelley zijn ze super.
Legendarische band uit de seventies-rockscène van New York. Brachten vandaag hun iconische album 'Marquee Moon' (1977). Helaas niet in de originele volgorde, waardoor we jammer genoeg de live-versie van het briljante titelnummer misten. Maar we konden wel o.a. 'Venus', 'Friction' en 'Elevation' meepikken. Een volgepakte grote zaal zag met graagte deze oude knarren aan het werk, die bijna vier decennia na datum eerder leken op gezapige biljarters dan op punk-pioniers.
Het doet deugd om te zien dat deze noise-pioniers nog altijd evolueren. De rauwe, pulserende drone-noise van weleer (ten tijde van platen als 'Burned Mind' en 'Human Animal') maakt plaats voor meer spaarzame maar extreem efficiënte en dodelijk precieze noise, getuige de geweldige laatste plaat 'No Answer: Lower Floors'. En in de duisternis van het podium was dit schrikwekkend noise-universum het meest angstaanjagende concert van het weekend.
Spilfiguur Tim Moss zorgde tijdens de ATP-editie in de winter van 2008 reeds voor een geweldige nachtelijk explosie. En dat werd vandaag nog eens dunnetjes overgedaan. Wel niet met Dale Crover maar met Balazs Pandi op drums. Maar wel opnieuw met Thurston Moore als special guest. Door het vroegere tijdstip van het concert en het ontbreken van dubbele drums, had dit concert niet dezelfde impact als dat van 5 jaar geleden, maar toch was deze bizarre mix van noise en zware stoner-rock wederom een stevig schot in de roos.
Duo uit Manchester dat naadloos aansluit bij de recente lichting producers die intelligente en kwalitatief hoogstaande elektronische muziek maken. Minder brutaal dan op plaat (en zoals meestal bij dit type van optredens visueel saai), maar met de ogen dicht klopt het plaatje volledig.
Tijdens de twee concerten dat dit Canadese gezelschap in 2010 speelden (toen ATP onder hun curatele plaatsvond), waren we danig onder de indruk. Maar het zijn concerten waar je 'in' moet zitten. Lange marathons die het uiterste vergen van je concentratie. Ook vanavond tekende GY!BE veruit voor het langste concert van het weekend. En net zoals in 2010 slaagden we er niet allemaal in om een klein 'inkak-moment' te onderdrukken. Desalniettemin zijn er zeer weinig bands op de planeet die in de buurt komen van de formule waarmee GY!BE hun muziek kan laten ervaren als visuele kunst, als een totaalervaring.
Daniel Lopatin - een zoon van Russische immigranten - stuurt vanuit Brooklyn prachtige experimentele geluidscollages de wereld in. En ook zijn uitstekend onthaalde recentste plaat ("R Plus Seven") is daar een voorbeeld van. Wederom een visueel saai maar auditief zinnenprikkelend concert. De toekomst van de betere experimentele muziek ligt duidelijk in de handen van een nieuwe generatie hyper-getalenteerde producers.
Ach, Dinosaur Jr. Zal wel een leuk concert zonder verrassingen worden, zeker ? Wie had echter durven bevroeden dat dit trio voor één van dé hoogtepunten van het weekend zou tekenen ? De klassiekers volgden zich in snel tempo op, het geluid zat perfect, de volgepakte en licht geïntoxiceerde zaal zat vol goede vibes en ook ik kon een occasionele vuist in de lucht niet onderdrukken. Nummers als 'Freak Scene' en 'The Wagon' kan een mens nooit beu worden.
Dag 3
Tijdens de derde dag was vooral de stempel van curator Primavera Sound duidelijk. Enkele Spaanse acts die we allemaal losjes negeerden (Los Planetas, Refree, Standstill), en ook de jonge producer Dani Guijjaro, die grossiert in dromerige house en techno. Kan misschien werken tijdens warme nachten in bepaalde discotheken op Ibiza, maar in de namiddag tijdens het wegkauwen van een eerste guinness, was dit een nogal zwaar ontbijt.
Zowaar een band uit Australië, dat prachtige land dat ons ook de geweldige soap 'Home and Away' schenkt ! Zanger Chris Pugmire zuigt de aandacht naar zich toe, ondersteund door de monotone bas-loops van bassiste Melissa Lock. Pugmire heeft duidelijk veel naar Nick Cave gekeken en beschikt ook wel over een mespunt charisma, maar het concert was niet echt boven-gemiddeld. Verdienen voorlopig nog wel het voordeel van de twijfel, omdat hun debuut nog maar pas werd uitgebracht op ATP Recordings. Meteen ook de reden waarom ze de affiche mee mochten opvullen wellicht.
De nog altijd maar 23 jaar oude Daniel Blumberg (voormalige frontman van Yuck) bracht dit jaar als Hebronix de plaat 'Unreal' uit, een plaat die ik iedereen kan aanbevelen. Op het podium vandaag bijgestaan door de Japanner Kohhei Matsuda. Het duo bracht lang uitgesponnen en uitgepuurde versies van enkele nummers uit 'Unreal'. Een concert dat dubbel zo lang had mogen duren. Blumberg en Matsuda waren na het concert niet meer van de toog weg te slaan. Ik vermoed overigens dat Blumberg ons in de toekomst nog veel mooie dingen zal schenken.
Na enkele dagen de vriendin te moeten missen en in ruil daarvoor met een stel flink flatulerende manskerels opgescheept te zitten, kan een mooi vrouwmens zoals Elisabeth Oswell de zinnen best wel prikkelen. Jammer genoeg was haar muzikale project Zyna Hel een stuk minder opwindend. De wijdse gebaren, de gotische ondertoon van haar teksten, ... Kate Bush deed het ooit veel beter. Mijn excuses aan deze nimf uit Newcastle, maar haar concert was kwalitatief duidelijk één van de mindere van het weekend.
Het concert - of beter gezegd 'de performance' - van Adam Gnade (spreek uit : "Guh-nah-dé") was dan weer onvergetelijk. Deze auteur met roots in San Diego brengt 'talking songs' : hij leest/zingt zijn teksten af van tekstbladen, terwijl hij muzikaal sobertjes en bijna soundtrack-gewijs begeleid wordt door leden van de band Youthmovies. Zijn overduidelijke alcohol-intoxicatie maakte het hem soms moeilijk om de nodige sérieux te verlenen aan zijn donkere teksten, maar hij schilderde telkens een klein tableau met donkere verfstrepen. Teksten als "Are your friends dragging you down or were you low to begin with ?" zijn kenschetsend voor deze zwarte ziel, die zich nochtans uitstekend leek te amuseren.
De kleine zaal was tijdens het hele weekend nooit zo volgepakt als tijdens het concert van dit project van Merseyside-resident Matthew Barnes. Het feit dat Pitchfork niet zuinig was met lofbetuigingen voor de EP 'Dagger Paths' en de LP 'Engravings', zal daar wel niet vreemd aan zijn. Zoveelste exponent van een nieuwe generatie artiesten die garant staan voor boeiende luisterervaringen. En dus weer een concert dat erom smeekte om met de ogen dicht beleefd te worden, hoewel ditmaal de soundscapes werden begeleid door mooie visuals.
Het was dan weer onmogelijk om de ogen gesloten te houden tijdens de stormachtige therapeutische sessie die de 22 jaar oude NYC-chick Margaret Chardiet ons voorschotelde. Een half uur keiharde scream/industrial/noise. Een meisje met de nodige issues, zoals ook blijkt uit de ietwat wansmakelijke hoes van het stevige debuut 'Abandon'. Ik stond op de eerste rij en kreeg zowaar een beetje schrik toen deze jongedame de ziel uit haar lijf krijste, terwijl ze me van dichtbij in de ogen keek.
Dit is al lang geen zijproject meer van Geoff 'Portishead' Barrow, maar een headliner die de grote zaal zonder problemen mee op de kar kreeg. Met de onweerstaanbare drive van krautrock à la Neu! en Kraftwerk, gemengd met psychedelische invloeden van een vroege Pink Floyd en met meer hedendaagse elektronische lijnen en rockinvloeden, brengt dit trio een welwillend publiek in extase. Bewijs hiervan : na afloop van het concert werd de briljante baslijn van "Wulfstan II" in de wandelgangen nog luidop na-gescandeerd. Een mooier compliment is nauwelijks denkbaar.
Op een 'normaal' festival wordt afgesloten met een grote naam, een commerciële klepper. Niet op ATP. Daar krijgen we als allerlaatste dessert zowat het donkerste concert van het hele weekend. De kleine zaal wordt volgepompt met rook en daarna mag Bobby Krlic, een unieke experimentele multi-instrumentalist uit Yorkshire, zijn ding doen. Zijn plaat 'Excavation' moet bij voorkeur beluisterd worden in een donker hoekje van de kamer, met open geest en met een goede koptelefoon. Caravaggio zou zeker fan geweest zijn van The Haxan Cloak. Was het de vermoeidheid, de alcohol, het besef dat dit mijn laatste ATP-concert was, ... ? Of gewoon de briljante opbouw van deze verschroeiend harde en veeleisende trip naar de donkere krochten van 's mans ziel ? Wat er ook van weze : dit was geniaal. Een orgelpunt zonder weerga, zonder compromissen, zonder misplaatste melancholie. Ik had me geen beter einde van de ATP-ervaring kunnen dromen.
