De Argentijnse geluidskunstenares Beatriz Ferreyra dompelde het publiek onder in haar bezwerende geluidscollages, doorspekt met verknipte vocalen en kleine flarden tango. Haar instrument : de schuiven van het mengpaneel, het licht waarvan de enige verlichting vormde in de voor het overige pikdonkere ruimte. Eén van de betere acts van de dag was de voorlees-sessie van Brusselaar Henry Andersen. Een jongedame en Andersen lazen synchroon en in een vast & hypnotiserend ritme een lange reeks woorden voor, die qua klankkleur associatief met elkaar verbonden waren, af en toe begeleid door achtergrond-ruis uit de luidsprekers. Hieronder een uittreksel uit de Kraak-release van dit project :
Henry Andersen |
En nu we het toch over voedsel hebben : bij het abstracte kunst-theater van het Gentse duo Festoen speelden een paar broden een belangrijke rol. De twee dames waren gekleed in regenjassen en hadden hun gelaat volledig bedekt met een afgevlakt brood. Ik gok op een boeren-grof en een galet. Roerloos zaten ze achter een tafel, begeleid door noise die associaties aan aanrollende golven opriep. Heel af en toe werd er plots bewogen en keken de 'broden' elkaar aan, om vervolgens weer weg te kijken. Afhangende van de instelling van de toeschouwer was deze performance een scheet in een fles, kak in een doos ... of een interessante allegorie op toenemend isolement en op de onmogelijkheid tot diepgaande communicatie.
Na de pauze ging de verkleedpartij vrolijk verder in de set van Moleglove, drie Duitsers die grossieren in uiterst abstracte electronica - aangevuld met analoge geluiden die uit diverse speeltjes werden gehaald - en wiens hoofden volledig gehuld waren in aan elkaar genaaide blonde pruiken. Een boeiende set die echter met de lengte van één uur wel het uiterste vergde van het publiek. Na zo'n vermoeiend uur klonk de smerige trash-metal van het Finse Pymathon zowaar als een verfrissende douche voor de ziel. Het rammelde dat het een lieve deugd had, maar de eerste (!) drums en de eerste (!) elektrische gitaar van de dag waren welgekomen.
Frank Hurricane |
De vinnige no wave van het Franse trio Zad Kokar slaagde erin om ons te transporteren van de oevers van de holy rivers waar Hurricane vaak vertoeft naar de artistieke underground van Straatsburg. En daar hoorden - hoe kan het anders - vrij geschifte en dadaïstische kostuums bij. Dat techno veel meer kan zijn dan een soundtrack in het leven van Temptation Island-deelnemers en andere gebruinde nitwits, bleek uit het concert van Inhalants. Deze twee Amerikanen (Matt Morandi en Max Ravitz) brachten een boeiende gelaagdheid aan tijdens hun knoppen-gefrutsel, iets waar ook afsluiter en Antwerpse electro-componist Hiele wonderwel in slaagde. Daar waar de namiddag-programmatie vooral in het teken stond van somtijds moeilijk te verteren performance-art, trok de avond-programmatie ons alsnog wederom over de streep. Off da chain !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten