Alexander von Schlippenbach & Aki Takase (De Singer - 16.09.2016)

Foto : Rigobert Dittmann, Bad Alchemy, Deutschland, 61/2009

Hilarisch moment op het einde van het duo-piano-concert van Aki Takase (°1948) en Alexander von Schlippenbach (°1938), twee jazz-pianisten die niet alleen de toetsen maar ook de lakens delen : wanneer von Schlippenbach de microfoon ter hand neemt om het bis-nummer aan te kondigen, tracht Takase hem de microfoon uit handen te rukken. Haar uitleg : haar man maakt de dingen altijd te lang en te ingewikkeld, terwijl zij het graag simpel houdt. Het zal haar man er niet van weerhouden om het bis-nummer alsnog van een mompelende uitleg te voorzien (hij vond zijn inspiratie voor dit nummer in zijn jeugd, toen hij als opgroeiende knaap in Beieren een aanstekelijk deuntje maar niet uit zijn hoofd kreeg).

Deze opmerking van Takase en de body-language van het duo lieten niet alleen een glimp zien in het privé-leven van dit "power couple of European free jazz" (de pittige Takase die het voortouw neemt en de wat krasselende von Schlippenbach die haar liefdevol laat betijen maar stiekem toch zijn zin doet), maar vatte ook perfect de muzikale avond samen. Ook op de toetsen hield Takase het eerder simpel en minimalistisch, terwijl haar eega meer de abstracte, improviserende free jazz-toer opging.

Akase trapte de avond solo af met een eigenzinnige Duke Ellington-medley en kreeg daarmee al meteen het publiek op haar hand (ze bracht overigens in 2013 het album "My Ellington" uit). Ook in de daaropvolgende eigen composities overtuigde ze moeiteloos. Ze speelde zeer extrovert, met harde aanslagen op de toetsen en vol fysische overgave. Af en toe een zucht, een kreun of zelfs een kort handgeklap. De solo-stukken van haar echtgenoot gingen zoals gezegd meer de experimentele kant uit. Ook hier veel begeleidend gemompel en iets wat zelfs af en toe op scat singing leek. Twee compleet verschillende speelstijlen dus, maar het contrast werkte wonderwel.

Het duo speelde ook een aantal quatre mains-stukken, waarbij de uitdaging voor het olijke tweetal erin bestond om hun verschillende speelstijlen coherent te laten samensmelten. Maar ook hier werkte de chemie tussen dit ietwat vreemde maar onweerstaanbare koppel, met Akase als regisseuse die haar man - aan het begin van een nieuw stuk - telkens bijna manu militari op de linkse of rechtse kant van de pianostoel neerplantte. Een fijne en memorabele muzikale avond.