Daniel Linehan / Hiatus : Un Sacre du Printemps (Kapel Kolonie Merksplas - 27.05.2017)

© Bart Grietens

In 1913 kon je nog een publiek schofferen en op de kast jagen. Zo kwam het op 29 mei van dat jaar tot een flink tumult en moest zelfs de politie uitrukken om de gemoederen te bedaren. De aanleiding ? De première van "Le Sacre du Printemps" van Igor Stravinsky in het Parijse Théâtre des Champs Elysées. Het publiek was duidelijk niet klaar voor enerzijds de gedurfde choreografie van de Ballets Russes en hun sterdanser Vaslav Nijinsky en anderzijds voor de ongehoord grillige patronen in de partituur van Stravinsky. Maar de geschiedenis wees het opstandige publiek terecht : ondertussen is het stuk opgenomen in de meesterwerken-canon van de 20ste eeuwse klassieke muziek en werd het in tal van versies op de planken gebracht.

Tot rellen kwam het vanavond gelukkig niet in de broeierig warme Kapel van Merksplas Kolonie. Maar de versie die vandaag op de planken werd gebracht door het gezelschap Hiatus was fris, uitdagend, sprankelend en prikkelend. Aan het hoofd van dit gezelschap staat de in Seattle geboren Daniel Linehan (°1982), die in 2008 naar Brussel verhuisde om er te studeren aan de befaamde P.A.R.T.S.-dansschool van Anne Teresa De Keersmaeker. Ondertussen heeft hij al meerdere creaties gerealiseerd en werkt hij in nauw verband samen met deSingel.

Deze versie van Un Sacre du Printemps werd in 2015 op poten gezet. Voor het dans-gedeelte deed Linehan een beroep op 13 jonge dansers, allen kakelvers afgestudeerd aan de P.A.R.T.S.-school. Qua muziek werd geopteerd voor een live uitvoering van het stuk op twee vleugelpiano's. Pianisten van dienst : Jean-Luc Plouvier (artistiek leider van Ictus) en Alain Franco. De grote dansmat werd langs drie zijden afgebakend : de twee piano's aan de kortste zijde en twee kleine tribunes tegenover elkaar aan de lange zijden. Deze twee tribunes bevonden zich pal tegen de dansmat. Wij zaten op de eerste rij en zagen de dansers dus letterlijk centimeters voor onze neus in actie.

© Bart Grietens

Van het oorspronkelijke ietwat naargeestige narratief - een jonge maagd wordt door de gemeenschap uitgekozen om zich dood te dansen als offer aan de Zonnegod teneinde de lente te laten zegevieren - is nauwelijks nog een spoor te bekennen. De dertien dansers geven zich gul over aan de grillige structuren van de muziek en doen dat met een heel aanstekelijke jeugdige overgave. De actie voltrekt zich steeds overal, zonder solo-dansen of duetten. Alles gebeurt door de collectieve groep, her en der verspreid over het speelvlak, al dansend of zelfs al associatief tekenend (de resultaten waarvan overhandigd worden aan het publiek), zodat je ogen tekort komt om alles te volgen (laat staan om je nog op de muziek te kunnen concentreren). Een korte maar krachtige grande bouffe voor de zintuigen.

Eén van de hoogtepunten van deze vrij korte en gebalde maar uitmuntende productie was de "ruzie"-scène : de groep dansers splitste zich op in twee groepen en stonden pal tegenover elkaar, terwijl ze allerlei verwensingen naar de andere groep riepen. Deze verwensingen waren echter niet meer dan klanken, die elke groep aflas van een iPad op een statief. En wanneer het inzicht rijpt dat dit onvermogen om naar elkaar te luisteren en het trachten te overstemmen van andermans argumenten toch nergens toe leidt, zetten de dansers opnieuw eensgezind het slotoffensief in. Aldus triomfeert de Nieuwe Lente niet door iemand op te offeren, maar door een kinderlijke openheid van geest. Een hoopvolle boodschap om een heerlijke productie mee te besluiten.