27 januari 2006

Chimes at midnight (aka Falstaff/campanades a medianoche)

Filmmonument Orson Welles draaide deze prent in 1965 in een spaans/zwitserse co-productie. Schrijnend eigenlijk dat één van de grootste filmmakers van de twintigste eeuw in Europa op zoek moest naar wat kleingeld om een film in elkaar te boksen. Maar Welles laat dat kleine budget niet aan zijn hart komen en speelt met het samengeraapte geld een huzarenstukje klaar : uit diverse koningsdrama's van Shakespeare (van Henry II tot Henry V) een eigen drama uit de mouw schudden vanuit een ongezien perspectief. Welles speelt zelf de rol van Sir John Falstaff, een corpulente drinkebroer die zijn dagen vult met wijn en met het spelen van mentor voor de jonge kroonprins Hal, Prince of Wales. Wanneer de koning sterft en de jonge Hal gekroond wordt tot koning Henry V, wordt Falstaff door de nieuwe koning verloochend en verbannen. Een te bittere pil voor Falstaff, die kort nadien sterft.

Naast Welles zien we niet toevallig ook John Gielguld (algemeen aanvaard als de beste Shakespeare-vertolker aller tijden), Jeanne Moreau (als hoertje in de entourage van Falstaff) en Margaret Rutherford (beter bekend van haar zalige Miss Marple-vertolkingen) : een topcast dus.

Maar de absolute hoofdrol is weggelegd voor het script dat Welles uit zijn hoed toverde : het ritme van de dialogen en de Shakespeariaanse taal geven de film een immense vaart mee. De ondertitelaar van dienst had er duidelijk moeite mee en kwam soms met draken van zinnen aandraven om het spul toch maar ondertiteld te krijgen. Aldus is de film een bekroning voor de fascinatie die Welles steeds voor Shakespeare gehad heeft. Het gebrek aan geld laat wel zijn sporen na (de crew was volledig spaans, de editing is verre van feilloos en de geluidsband was slecht gedubd), maar dat neem je er graag bij. Ik moest bij het bekijken van deze film trouwens regelmatig aan Terry Gilliam denken, die ook in Spanje trachtte om met een schraal budget een Don Quichote-verfilming van de grond te krijgen maar uiteindelijk het hoofd moest buigen voor teveel windmolens van tegenslag.

Geen opmerkingen: