Drift - Akron/family - Wolf Eyes - 65 Days of static - Mogwai (AB - 16.04.2006)

Lee Ranaldo & Leah Singer : "Drift"

Het drift-project is het resultaat van de samenwerking tussen Sonic Youth-man (en mijn persoonlijke held) Lee Ranaldo en zijn levensgezellin Leah Singer, grafisch kunstenares en filmmaakster. Dit project is binnenkort live in het Paleis voor Schone kunsten te bekijken (Website Bozar), maar omdat ik daar niet naartoe kan, heb ik me extra gehaast om de screening van de DVD-registratie van dit project mee te maken. Singer maakt haar films beeld per beeld met behulp van een fototoestel. Het resultaat wordt via 2 16mm-projectoren vertoond in een constante split-screen-configuratie. Bovenop deze associatieve beelden horen we de soundscape van Ranaldo, doorspekt met zijn beat-achtige poëzie. Voor wie het solo-werk van Ranaldo een beetje kent : de teksten waren een mix van ouder werk (ik herkende bijvoorbeeld "Have you ever kicked through leaves in a city ?") en recenter werk (zoals zijn bespiegelingen over 9/11).



Akron/family

Vier heren uit het amerikaanse platteland reizen in 2002 naar New York om er muziek te maken en krijgen het voor elkaar om hun debuut te releasen via Young God Records (het label van Swans-man Michael Gira). Hun stijl is zeer moeilijk te omschrijven : hun vierstemmige zang deed me soms denken aan Crosby, Stills, Nash & Young, om vervolgens een u-turn te maken en in psychedelische noise terecht te komen. Post-country, of zoiets. Het enthousiasme van de vier heren werkte aanstekelijk, maar de abrupte en onvoorspelbare mix van diverse stijlen zorgde ervoor dat het me niet tot het einde kon blijven boeien. Misschien dat dit als headliner en in een kleine club wel een zeer goed optreden zou geweest zijn (ik las ergens dat ze in de Knitting Factory in NYC ooit eens een concert van drie uur hebben gegeven en daarbij de tent volledig op zijn kop hebben gezet). Ik durf er een bak pils om te verwedden dat er zich in hun appartement in Brooklyn een constante voorraad paddestoelen bevindt.
Akron/Family



Wolf eyes

Begonnen in 1996 als een eenmansproject van Nate Young, groeit de band al snel uit tot een duo wanneer nutcase Aaron Dillaway zijn bijdrage levert. In 2000 komt John Olson erbij en het trio is compleet, klaar om via allerlei vage split-releases en cassettes de wereld op zijn kop te zetten middels compromisloze white noise, die gegenereerd wordt via electronics, gitaar, tapes, voice-scramblers, sax, en via een soort zelfgebouwde, éénsnarige distortion-bas. Vorig jaar verscheen Burned Mind op SubPop, en dat is een plaat die ik gewoon moét hebben. Het optreden was een enorme kick in da nuts. Aaron Dillaway heeft een tijdje in Tibet gezeten (need I say more ?) en werd toen vervangen door Mike Connelly, maar gelukkig was Dillaway nu weer op het appèl. Zonder meer dé verrassing van de avond en een geweldig concert, dat wel zeer zwaar om slikken moet zijn geweest voor enkele postrock-geeks met oogkleppen. Of zoals de muziek van Wolf Eyes ergens werd omschreven : "It is the sound of a baby crying in your ear on an airplane or a loose bottle cap getting caught in the spinning blades of your garbage disposal. It is not artful, but it is definitely from the heart. Some people want their music to calm them down and some want it to pump them up; Wolf Eyes make music for people who want their music to throw acid in their faces." Klik eens op de my space-link als je je een idee wilt vormen over hun muziek.
Wolf Eyes
Subpop - Wolf Eyes



65 Days of Static

Een groepje jongelingen uit Sheffield dat instrumentale muziek brengt die - als je het dan toch in een vakje moet onderbrengen - onder de algemene noemer postrock kan gecatalogiseerd worden. Maar met zo'n kwalificatie moet je natuurlijk oppassen. Van rustige opbouw of van het quiet/loud-schema is bij deze band nauwelijks sprake. Het quiet-gedeelte wordt beperkt tot functionele bleeps en samples (en zelfs een occasionele jungle-beat), maar de nadruk wordt gelegd op het loud-gedeelte. De invloed van Mogwai is natuurlijk niet ver weg, maar denk er de electronica van bijvoorbeeld Aphex Twin bij. Misschien omschreef WO het nog wel het best als een geupdate versie van andere britse shoegaze-bands zoals Ride en Swervedriver. Om als live-band met louter instrumentale muziek tot het einde te blijven boeien, moet je zeer sterk in je schoenen staan. Hoewel ze misschien net dat ene nummer teveel brachten, klinkt deze band zeer veelbelovend. Muziek te beluisteren via de my space-link.
65 Days Of Static



Mogwai

Je richt in 1996 in Glasgow een band op, genoemd naar de furry beestjes uit de Gremlins-film, je brengt in 1997 je debuut uit (Young Team), en voor je het weet ben je de uitvinder van een nieuw genre (postrock), dat gekenmerkt wordt door opbouwende soundscapes die afgewisseld worden met stroken gitaargeweld. De godfathers van zo'n genre zijn is een beetje a blessing and a curse : naarmate de jaren vorderen is het steeds moeilijker om creatief te blijven binnen zo'n strak keurslijf en je moet je telkens weer bewijzen ten opzichte van de vele tientallen clonen die zich in de loop der jaren hebben aangediend. De review die Raf op zijn blog schreef over de nieuwe Mogwai-plaat (Mr. Beast), is tekenend. Je verwacht dat Mogwai je wegblaast, en het is een tegenvaller als dat niet zo is. Ter voorbereiding van dit concert had ik de afgelopen dagen het nieuwe album meermaals beluisterd en mijn eerste indruk strookte volledig met Rafs mening : een aantal mooie songs, maar te weinig om van je melk te zijn. Live werkte het gelukkig veel beter. Geopend werd met de openingstrack van Mr. Beast (langer gerokken dan op het album en met een veel snerperende gitaar) en het eerste gedeelte van de set werd quasi volledig gedomineerd door tracks uit het nieuwe album (als ik me niet vergis werd het nieuwe album volledig gespeeld, op één of twee songs na), die veel beter tot hun recht kwamen dan op plaat. Naar het einde van het concert toe werd er meer plaats geruimd voor ouder werk (o.a. uit Come on die young). Het geluid van het ganse concert was puntgaaf, de vibe bij het publiek zat snor, en gelukkig werd er niet teveel gewauweld tijdens de ielere stukken. Het concert klokte af op 70 minuten. Maar toen kwam er nog een zeer sterk bisnummer dat ik niet herkende. Een episch nummer van zo'n 20 minuten, dat het publiek in een uitverkochte AB dazed & confused achterliet. Hoewel het geheel misschien een tikje te steriel en te clean was, heeft Mogwai mijn verwachtingen toch ingelost en werd het bewijs geleverd dat het postrock-genre nog wel degelijk een toekomst heeft (getuige ook de japanse helden van Mono).
Mogwai