Rock Herk (15.07.2006)

Netjes op tijd gearriveerd om het veelbelovende concert van Hermano mee te maken. Deze band ontstond in 1998 in California en heeft een stevige livereputatie opgebouwd. Hun optreden in de Willem 2 in 2005 werd verkozen tot beste optreden van het jaar in die club. En de band heeft John Garcia aan het roer staan, in een vorig leven nog zanger van de legendarische stonerband Kuyss. De grote verwachtingen werden echter niet ingelost. Natuurlijk was de sound moddervet en woestijndroog, maar Garcia deed zijn ding nogal statisch en heel de band bleek op automatische piloot te spelen. In feite was de band niet meer dan een mager doorslagje van Kuyss, hetgeen des te meer geïllustreerd werd door het feit dat het publiek vooral enthousiast reageerde wanneer tussen de nummers door voor de grap een Kuyss-intro de revue passeerde.
Hermano

Neen, dan viel er meer muzikaal plezier te beleven met The Constantines. Deze band uit Canada zag het licht in 2001, bracht twee platen uit, en grossiert in kwalitatief hoogstaande en lichtjes eigenzinnige poprock. Hoewel het optreden een aarzelende start nam, werd ik langzaam maar zeker over de streep getrokken, hetgeen vooral te danken was aan het sterke songmateriaal. Lichtjes chaotische songs, een zanger met een schuurpapieren stem, en verre van voorspelbaar. Het concert werd met meer dan gezonde interesse gevolgd door de leden van WCCC. Een band om in het oog te houden.
Constantines
Constantines my space

Soms is een bandnaam al genoeg om interesse op te wekken. Shooting at unarmed men is een leuke bandnaam, maar daar hield het dan ook mee op. Ontstaan uit de asse van het ter ziele gegane McCluskey uit Wales. De drie kaalgeschoren heren hadden - ondanks de leuke baslijnen waarop de nummers drijven - weinig te bieden dat onze zintuigen langer dan enkele nummers kon doen prikkelen.
Shooting at unarmed men
Shooting at unarmed men my space

Snel wegwezen dus om te kijken naar het optreden van The Setup, op aanraden van Tony Soprano himself. Belgische no-nonsense hardcore. Het jonge publiek lustte er wel pap van en het parkprieeltje werd alras herschapen in een stoffige moshpit. Maar hardcore zit me nu éénmaal niet in de genen en ik was er dan ook allesbehalve rouwig om toen de set al na een klein halfuurtje tot het verleden behoorde. En ik zal me ook ten eeuwigen dage blijven ergeren aan de zich constant herhalende unity- en respectspeeches die constant opduiken bij hardcoreoptredens. Speel verdorie gewoon eens retestrak je ding !
The Setup

Tijd voor het serieuzere werk, want het japanse kwartet Mono besteeg het hoofdpodium. Het recept van Mono biedt natuurlijk weinig verrassingen : rustig opbouwen naar een explosie van gitaargeweld en distortion, om vervolgens weer rustig uit te deinen naar een kabbelend einde. Tijdens de set werd vooral geput uit het nieuwste - en steengoede ! - album You are there. Van het oudere werk kregen we enkel het waanzinnig geweldige com (uit One step more and you die) te horen. Mono is verre van een ideale festivalband. De rustige stukken zijn zó rustig dat je niet anders kunt dan je ergeren aan het gewauwel en andere omgevingsgeluiden. Maar tijdens dit concert had ik er opvallend weinig last van. Ik weet niet of het het bier of de warmte was, maar het publieksgeneuzel verwerd tot abstracte static die op één of andere rare manier zelfs iets extra toevoegde aan het concert. Het concert duurde een goede vijftig minuten en was - net zoals de vorige keren dat ik Mono live zag - één lange trip die razendsnel voorbijvloog (sneller dan pakweg tien minuten Shooting at Unarmed Men). Een zalig concert dat ik grotendeels met de ogen dicht heb beleefd. Als ik dan toch eens mijn ogen opendeed, was het heerlijk om te zien hoe Hans VDL zelfs op de zeer rustige en iele stukken compleet uit zijn roodharige dak ging.
Mono

Door technische problemen trad de groep Spitting Off Tall Buildings een stuk later - en dus tijdens Mono - op. Enerzijds jammer, want daardoor misten we de naar verluid zeer geile verschijning van zangeres Jana. Maar anderzijds ook een geluk, want daardoor moesten we geen seconde missen van het optreden van White Circle Crime Club. En wat een concert ! Een groter contrast met de gig één week voordien aan de Boomkes was niet denkbaar. Een snoeiharde set in het knusse parkprieel. Bijna enkel nummers van de nieuw uit te komen plaat A present perfect. Er is me ondertussen een promo-versie van de plaat beloofd en ik brand van nieuwsgierigheid. Op de eerste rij werd het concert gevolgd door de opgewonden drummer van The Constantines, die luidruchtig in het oor van een verbouwereerd pubermeisje riep : "this band is fucking awesome !". Ironisch genoeg was het nummer dat Jelle opdroeg aan The Constantines, het minste van de set. Slechts een klein minpunt echter, want de titeltack van de nieuwe plaat is niet minder dan geweldig. En de versie die op het einde van het concert werd neergepoot van Mutant disco, was fe-no-me-naal. Wellicht het beste live-nummer dat ik dit jaar al zag. Gitarist Dave van Thunderheartmachine werd compleet dol op de eerste rij. En terecht. Es war fabelhaft !
White Circle Crime Club
White Circle Crime Club my space

De jonge Britse band Hell is for Heroes sloot de esbattementen in het uitpuilende parkprieel. Zeer energieke rock. Een soort At The Drive In met een Londens randje. Absoluut niet slecht, maar ik had het ooit allemaal al wel eens eerder gehoord. Misschien vel ik wel een te hard oordeel over dit jonge geweld, want na een lange en hete dag wil de concentratie het al wel eens laten afweten. En ook de pils deed zich ondertussen gevoelen.
Hell is for Heroes
Hell is for Heroes my space

De avond eindigde allerbizarst : we begaven ons naar hoofdpodium om daar nog een stuk mee te pikken van het concert van Animal Collective. Nog maar net daar aangekomen zagen we hoe de gitarist links op het podium zijn gitaar woest van zich afsmeet, vervolgens enkele versterkers omverduwde en het simpelweg afbolde. En dat terwijl het concert blijkbaar slechts een tiental minuten gaande was. De rest van de band droop ook af. Een roadie trachtte de schade aan de amplifiers te herstellen en even leek het erop alsof de band toch nog zou optreden, toen een bandlid aankondigde dat zijn vader enkele dagen voordien gestorven was en dat hij "... couldn't deal with this right now". Opnieuw werd één en ander vernield door de rouwende (en wellicht dronken) man, die met zijn verdriet en zichzelf geen blijf wist en daarom het materiaal het liet ontgelden. Een wrang en surrealistisch einde van een bijkans ideale festivaldag.
Animal Collective my space