Brian Wilson (AB - 20.06.2007)

Wanneer ik naar een onbewoond eiland verbannen zou worden en slechts één CD mocht meenemen, dan zou ik voor een hartverscheurende keuze geplaatst worden. Eén van de grote kanshebbers zou alvast Pet Sounds zijn, het fan-tas-tische album dat The Beach Boys een goede veertig jaar geleden uitbrachten. Elk nummer op Pet Sounds is áf. Elk nummer is een prachtige parel en een kleine symfonie vol prachtige arrangementen. De geniale en lichtjes kierewiete songschrijver Brian Wilson was verantwoordelijk voor dit meesterwerk, waarvoor ik hem eeuwig dankbaar zal blijven. Wanneer de man in de AB passeert voor een concert, kan ik dit dus uiteraard niet links laten liggen. Zeker niet wanneer ik Smile nog eens in de cd-gleuf steek, het ambitieuze project waar Wilson in 1966 aan begon maar dat hij pas vele jaren later afwerkte en voor het eerst in 2004 live op de planken bracht (nadat hij enkele decennia - gekraakt door drugs en depressies - aan de rand van een pekzwarte afgrond had gestaan) (lees ook dit).

Na zijn triomfantelijke intrede in Carnegie Hall op 13.10.2004 (de eerste live-versie van Smile) kreeg Wilson opnieuw de smaak te pakken en begon hij opnieuw intensief te touren met een tienkoppige begeleidingsband, deels samengesteld uit leden van de Californische band The Wondermints. Deze begeleidingsband werd trouwens door Sir Paul McCartney himself omschreven als "the best touring band in the world".

Deze omschrijving van Macca bleek geen scheet in een fles te zijn. Vanaf het eerste nummer (Catch a wave and you're sitting on top of the world) zat het geluid en de harmonie er boenk op. Wilson werd door het publiek overigens verwelkomd met een massaal gezongen 'happy birthday to you'. Het toeval wou immers dat het concert plaatsvond uitgerekend op de 65ste verjaardag van deze levende legende (ironisch genoeg amper twee dagen na de verjaardag van zijn grote rivaal/bewonderaar Paul McCartney). Halverwege het concert werd dit ritueel nog even herhaald toen de band aan Wilson een taart aanbood. Nog meermaals zou tussen de nummers door vanuit het publiek een 'happy birthday Brian' gescandeerd worden (waarop Wilson éénmaal gortdroog riposteerde : 'happy birthday to you too').

Wilson is vertederend om in het oog te houden. Hij valt regelmatig te betrappen op een afwezige blik. Hij krabt regelmatig in zijn haar of aan zijn schouder. Hij slurpt regelmatig van een kopje thee. Hij zit achter een yamaha-keyboard dat hij quasi nooit gebruikt en dat voornamelijk lijkt te dienen om even de verjaardagstaart op te zetten. Hij trekt regelmatig een guitige blik wanneer iemand in het publiek een foto van hem wil nemen. Zijn stem is te oud en te verzwakt om de hogere falset-noten nog aan te kunnen (deze Carl Wilson-noten moet gitarist Jeffrey Foskett voor zijn rekening nemen). Af en toe valt hij in op een fout moment of vergeet hij een stukje tekst. Zijn bindteksten zijn surrealistisch (zo herhaalt hij pakweg om de twee nummers : "Thank you all for coming. Glad you could come !") Maar het is hem allemaal vergeven : de pretlichtjes in zijn ogen en de ongelooflijke verzameling van bloedmooie songs verheffen Wilson boven elke zonde.

En de songs zijn bloedmooi. Vooral live valt het op hoe ook de ogenschijnlijk simpele hitjes van The Beach Boys eigenlijk stuk voor stuk schoolvoorbeelden zijn van ingenieuze arrangementen en prachtige stemmenharmonieën. Zo kregen we mooie versies te horen van o.a. 'Surfer girl', 'Hawaii', 'I get around', 'California girls', 'Add some music to your day', 'Marcella', 'Drive-in', 'When I grow up to be a man', ... Tijdens de meeste nummers werden de zangpartijen waargenomen door minstens vijf of zes van de bandleden en dat klopte telkens perfect. De nummers werden zoveel meer dan simpele hitjes over knappe grieten of gewaxte surfplanken. Het werden tijdloze strelingen voor het oor. Nog een hoogtepunt (door Wilson zelf omschreven als het beste nummer aller tijden) : 'Break away', geschreven door Wilson en zijn vader Murry (met wie Brian altijd een haat/liefde-verhouding had en op wiens begrafenis in 1973 hij afwezig bleef).

Halverwege de set (nadat Wilson van zijn taart had mogen proeven) zaten vier opeenvolgende nummers uit Pet Sounds : een kwartier aan een stuk puur kippevel. 'Sloop John B' - 'Wouldn't it be nice' - 'Caroline no' - 'God only knows' (één van de mooiste popnummers aller tijden). Een fantastisch kwartet. Ook de twee songs uit Smile die reeds in de jaren '60 als singles werden vooruitgeschoven, kwamen aan bod : het ongewoon epische 'Heroes and villains' en als afsluiter van de reguliere set het ongelooflijke rijke 'Good vibrations'. Tjonge tjonge, wat een geweldige song is dat toch. Uiteraard opnieuw kippevel.

De bisronde werd ingeluid met een uitgebreide introductie van de band bij monde van gitarist/vocalist Jeffrey Foskett. Na een wat overbodige cover van 'Johnny B Goode' (misschien wel het minste nummer van de avond) werden in een strak tempo nog een paar Beach Boys-klassiekers van onder het stof gehaald : 'Help me Rhonda' - 'Barbara Ann' - 'Surfin USA' - 'Fun fun fun'. Hier kon je niet anders naar kijken dan met een kamerbrede glimlach op je gezicht. Na een korte exit kwam de band nog even terug voor één extra bisnummer : 'Love & mercy', solo gespeeld door Wilson achter zijn keyboards (de stekker zat dan tóch in het stopcontact !) en vocaal begeleid door de band. Een mooi slotakkoord van een prachtig concert, dat het zeer enthousiaste publiek een dik anderhalf uur in zijn ban hield.

Ander leesvoer : Cabin essence : web page for Brian Wilson