PJ Harvey & John Parish (AB - 14.05.2009)

Ik trap een open deur in door te zeggen dat PJ Harvey een zéér straffe dame is. Meer woorden moet ik daar in feite niet aan vuil maken. Haar discografie spreekt voor zich. Op een zondagavond in 2001 gaf ze een schitterend concert in de AB in het kader van de tournee rond het succesvolle album Stories from the city, stories from the sea. In 2003 speelde ze op het hoofdpodium van Pukkelpop een rauwe set die me perplex deed staan. Zo'n frêle verschijning en toch zo'n dominante rockbitch, het doet wat met een man.

Haar veelzijdigheid werd vanavond nog eens extra in de verf gezet. Geen femme fatale of rockbitch op het podium, wel een gevoelig en blootsvoets meiske dat zich beperkte tot snijdende vocalen en fladderende lichaamstaal. Al van meet af was het duidelijk dat dit geen 'gemakkelijk' concert zou worden, want Polly Jean kondigde na openers Black Hearted Love en Sixteen Fifteen Fourteen aan dat de setlist zou bestaan uit nummers van de twee albums die ze samen met John Parish schreef (het recent verschenen A woman a man walked by en het in 1996 verschenen Dance Hall at Louse Point). Een deel van het publiek bleef hierdoor misschien een beetje op zijn honger zitten, maar degenen die zich niet stoorden aan deze songkeuze zagen een concert van een zeer hoog niveau.

Dat niveau mag voor een groot gedeelte zeker op het conto geschreven worden van de uitstekende begeleidingsband. Parish en mede-gitarist Giovanni Ferrario zorgden voor zeer scherp en hoekig gitaarwerk, de bourgondische bassist Eric Drew Feldman verzorgde af en toe ook de sobere keyboardpartijen en drummer Jean-Marc Butty kweet zich uitstekend van de moeilijke taak om de soms zeer tegendraadse ritmepatronen in goede banen te leiden. Gleufhoeden en nette pakken vormden een gepaste outfit. Soberheid was trouwens het kernwoord vandaag : een nauwelijks opvallende lichtshow vulde een volledig kale achtergrond in. Ook de bandleden plaatsten zich volledig ten dienste van het geheel. Geen solo's, geen gepingel. Wel mooi afgewerkte nummers die elkaar in een rustig tempo opvolgden. Tussen de nummers door namen Harvey & C° telkens even de tijd om het applaus te savoueren.

Harvey heeft weinig meer nodig dan haar stem om als een soort getormenteerde Ophelia doorheen het diverse songmateriaal te wandelen. Het ene moment schildert ze een klein maar aandoenlijk rouwproces : "How do we cope in the days after a death ?" (uit Cracks in the canvas). Momenten later schreeuwt ze "I will not !" uit en blaft ze letterlijk haar publiek af in Pig will not. Enkel begeleid door Parish op ukelele beroert ze alle zinnen in het intieme The soldier om iets later zonder genade "I want your fucking ass !" te krijsen in A woman a man walked by/the crow knows where all the little children go, een fantastisch nummer dat voorzien is van krankzinnige lyrics. In de trage wals Leaving California waagt Harvey zich aan een moeilijke evenwichtsoefening op een hoog zwevende toonladder, terwijl ze in het oude Rope bridge crossing (livefilmpje van dit nummer hier) soms lijkt voor te lezen uit een verhalenbundel. Harvey toonde zich dermate veelzijdig dat je moet concluderen dat ze ook een zeer begenadigd theateractrice zou kunnen zijn. Topklasse.

Setlist :
1. Black hearted love
2. Sixteen fifteen fourteen
3. Rope bridge crossing
4. Urn with dead flowers in a drained pool
5. Civil war correspondent
6. The soldier
7. Taut
8. Un cercle autour du soleil
9. The chair
10. Leaving California
11. A man a woman walked by/the crow knows where all the little children go
12. Passionless/pointless
13. Cracks in the canvas
14. Pig will not
-----
15. False fire
16. April

(De foto is geplukt uit deze mooie reeks).