Kraak (Netwerk Aalst - 03.03.2012)

Als twee gammele boekensteunen mochten twee Finse acts deze veertiende editie van het Kraak-festival openen en sluiten. Meer dan ooit werd in deze editie een zeer slap koord bewandeld dat losjes bengelde tussen kunst en onzin, tussen zeer interessant en zelfingenomen. Op geen enkel ander festival worden de grenzen zo afgetast (en vloeit de Duvel zo rijkelijk) als op dit eigenzinnige gebeuren. Mensen met oogkleppen dienen zich beter te onthouden en zelfs mensen met een open geest kijken somtijds met verbazing toe. En dat was op deze editie niet anders. Een kort overzichtje.

Frontman Keijo Virtanen van Keijo & The Rambling Boys lijkt recht weggelopen uit een film van Matti Pellonpää en de naam van zijn begeleidingsband dekt perfect de lading van rammelende rock. Het duo Angels in America brengt minimalistische en lethargische noise, met de schier onbewogen Mark Losifescu achter de knoppen en met Esra Padgett als Lydia Lunch-achtige frontvrouw die traag beweegt en al even traag haar teksten debiteert. Tom Darksmith - aka Darksmith Of California - houdt niet van optreden. En dat was eraan te zien. Zijn korte set bestond uit een vage mix met cassettes in een compleet duistere ruimte, het uitschelden van mensen die een foto trachtten te nemen en het bruusk afbreken van zijn set. Tijdens de snel daaropvolgende - en overigens zeer vermakelijke - performance van de Utrechtse artiest Peter Fengler was Darksmith trouwens nog steeds aan het vloeken en tieren in de buurt van de merch-stand. Zoals we achteraf konden vaststellen vernielde hij daarbij zijn eigen platen. En nog later op de dag stond de man straalbezopen heen en weer te laveren tussen opperste blijdschap en tranen van intens verdriet tijdens de set van Alvarius B. Om het met de boerende woorden van Fengler te zeggen : "Es ist auch immer aber etwass."
















vlnr :
1. Keijo & The Rambling Boys
2. Angels in America
3. De 'opstelling' van Darksmith of California
4. Peter Fengler



De Canadese auteur en dichter Paul Dutton doet aan zogenaamde stempoëzie. Zijn performance bestaat uit 'nummers' waarbij hij allerlei klanken uit zijn strottenhoofd en schedelpan tovert. Het contrast tussen zijn nette outfit en burgerlijke uiterlijk enerzijds en de oergeluiden die hij uit zijn strot ramde anderzijds was enorm. Een stuk interessanter was het concert van de afro-amerikaanse jazz-saxofonist Roscoe Mitchell. Zowel op sax als op klarinet laat de man prachtige staaltjes avant garde zien, waarbij vooral zijn ademhalingstechniek opviel. Eindeloze notenstromen die ononderbroken door zijn instrument galmden, verwant aan de techniek die ook doedelzakspelers gebruiken. Damon McMahon is de drijvende kracht achter het duo Amen Dunes, dat moeilijk in één hokje onder te brengen valt. Een soort van melancholische pop met vervormde stem en met de treble-knop van de gitaar helemaal open gedraaid. Wat later had de Sally Golding - een audiovisuele artieste uit Brisbane - het niet onder de markt met haar batterij projectoren. Ze wist er echter wel een mooi uitgekiende projectie-show uit te toveren. Gemanipuleerde beelden met perfect begeleidende muziek zorgden voor één van de betere acts van de dag.















vlnr :
1. Paul Dutton
2. Roscoe Mitchell
3. Amen Dunes
4. de projectoren van Sally Golding



De Oostenrijkse componist en percussionist Lukas Ligeti is één van de weinige mensen ter wereld die de 'marimba lumina' kan bespelen. Dit futuristische percussieve instrument is een uitvinding van Don Buchla en biedt aan de geoefende speler de mogelijkheid om de meest eclectische composities op te spelen. Wat Ligeti - zoon van de befaamde componist György Sándor Ligeti - uitgebreid demonstreerde. Het enige wat Rodger Stella - een noise-artiest uit Alabama - wist te demonstreren, was hoe je tijdens een korte set met knoppengedraai en theremin-misbruik een bak bier soldaat moest maken. Het meest van die pils belandde overigens op de grond ... of in de maag van een dorstige dronkelap uit het publiek. Meteen het signaal voor Stella om een einde te maken aan zijn set en te verbroederen met zijn collega-dronkaard. Dan was het concert van het Wild Classical Music Ensemble een stuk interessanter. Niet zozeer muzikaal - rock met een punk-insteek - maar wel omdat bezieler en drummer Damien Magnette zich laat omringen door mentaal gehandicapten. De hoofdact van de avond was Alvarius B., een alias van Alan Bishop, één van de leden van het helaas ter ziele gegane Sun City Girls. Gewapend met een scherp brein en vlijmscherpe humor strooit de man gul met schitterende songs én met flink wat sigaretten die hij in het publiek gooit. Een prachtige improvtekst over België op de tonen van 'Wish you were here' maakte het zaakje af. Tom Darksmith doorstond tijdens dit uitstekende concert een heel amalgaam aan emoties, danig versterkt door een resem Duvels die hij doorheen de dag in zijn ziel gegoten had.
















vlnr :
1. Lukas Ligeti op de marimba lumina
2. stand van zaken na de gig van Rodger Stella
3. soundcheck van Wild Classical Music Ensemble
4. Alvarius B.



Men neme een stelletje lelijke lowlifes uit Kopenhagen en laat hen wat fiedelen met kitscherige retro-pop. Het resultaat : Girlseeker. Het geïntoxiceerde publiek lustte er wel pap van en met de juiste ingesteldheid viel deze schijnbaar opzettelijk slecht gespeelde farce best te pruimen. Er viel heel wat minder te lachen tijdens de DJ-set van Hieroglyphic Being, de artiestennaam van de zeer imposante Jamal Moss, exponent van de electro-scene uit Chicago. Gelet op het memorabele nachtoptreden dat vorig jaar in de bar verzorgd werd door France (zie clip) was het hoog tijd om opnieuw naar dezelfde plek af te zakken, waar het Finse Räjäyttäjät een potje rammelende rock voorzag. Na deze intense dag deed het deugd om een 'gewone' set met rocksongs te zien, ook al was het dan van bedenkelijk Fins allooi. Aan entertainmentgehalte geen gebrek, zoals hier te zien valt.
















vlnr :
1. Girlseeker
2. Hieroglyphic Being
3. Räjäyttäjät



En zo kwam op een nachtelijk uur een einde aan een grensverleggende marathon. Een marathon die weliswaar wederom enkele interessante ervaringen opleverde maar die toch niet het niveau van de laatste jaren haalde. Uiteraard wordt met dergelijke programmatie enkel een uiterst klein niche-publiek bereikt en voor deze gedurfde aanpak verdient Kraak alle lof. Maar de weegschaal mag ook niet teveel naar gindse kant overslaan. Een dergelijk festival organiseren zal altijd een zeer delicate evenwichtsoefening blijven.













vlnr :
1. een oude Audi A80 : een installatie van Joris Van de Moortel
2. Tom Darksmith vernielt zijn eigen platen
3. Kunst van andere artiesten in het pakhuis, zoals Vincent Meessen, Lidwien Van de Ven en Mohamed El Baz