Een double bill, bestaande uit dansvoorstellingen van twee jonge choreografen. Enerzijds de Brusselaar
Salva Sanchis, die zijn opleiding genoot bij het
P.A.R.T.S.-instituut (opgericht door Anne Teresa De Keersmaeker), anderzijds de naar Amsterdam uitgeweken Italiaan
Michele Rizzo, die zijn vorming kreeg in de Amsterdamse
School for New Dance Development.
De voorstelling van Sanchis (
"Radical Light") werd begeleid door muziek van
Discodesafinado (de werknaam van geluidsontwerpers Jan Vermeiren en Turnhoutenaar Senjan Janssen). Een voorstelling die aanvankelijk sterk opbouwde, maar die mij gaandeweg niet meer kon boeien van zodra de soundtrack evolueerde naar een zeer monotone en pulserende beat. Zo'n beat kan hypnotiserend werken en je in een trance brengen, of kan je compleet vervelen ... Een viertal dansers bewegen op en rond een groot, oranje vlak dat op de vloer uitgespreid ligt. De dansers bewegen extreem individueel : gedurende de hele voorstelling is er van onderlinge interactie of aanraking zo goed als geen sprake. De monotone beats van het geluidstapijt verstevigden nog deze nihilistische boodschap. Dat de dansers individueel voldoende kwaliteit in huis hadden, was duidelijk. En misschien valt ook de soundtrack best te pruimen bij aandachtige beluistering. Maar de ingrediënten werden boudweg voor de voeten van het publiek geworpen, zonder dat er sprake was van een smakelijk gerecht.
Dan kon de creatie van Rizzo (
"Higher") me veel meer bekoren, hoewel deze misschien nog véél minimalistischer was dan de eerste choreografie. Minutenlang is de zaal in duister gehuld, met enkel een paar priemende lichtstralen en zeer kale, uitgepuurde sound op de achtergrond. Na enige tijd (zeker een ruime 5 minuten) schuifelt een danser over het podium, synchroon met de immens kale techno die langzaam aanzwelt. Zo schuifelt hij kriskras over de hele dansvloer, na een tijdje vergezeld door een tweede 'schuifelaar' en nog wat later door een derde. Alle drie wandelen ze - al dansend op de beat - verder. Bijna ongemerkt beginnen hun dansen synchroon te verlopen, om uit te monden in een sterk staaltje synchroon 'clubben-op-de-beat', met steeds verschillende variaties op dezelfde danspas-patronen. In deze voorstelling 'pakte' de mayonaise wel, en werd ik moeiteloos meegezogen in deze veeleisende maar hypnotiserende trip. Clubben als een bijna religieus ritueel.
Om Rizzo zelf over deze voorstelling te citeren :
"HIGHER is a dance ritual inspired and based on the experience of clubbing and club dancing. Such form of dance, which is not easily ascribed to any category, taking the cultural role of a social dance and also at times featuring various techniques, styles and influences, is extremely explicative of what ultimately is the purpose of dancing, intended as a human form of expression. I interpret this cathartic power of dance, as its being a form of prayer and celebration of existence, and I found in the club a place for such transcending activity, which entirely matches the often used association of clubs to churches, however obscured by the most common understanding of clubbing as a mere recreational activity. In this performance, while trying to transfer the magical essence of the club in the theatrical/representational context of the black box, and trusting in dance as the practice that compensate for the fact that we can never be each other, we attempt in becoming one."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten