In het kader van het
Festival WinterWarm, dat dezer dagen door
De Warande wordt georganiseerd in het domein
De Hoge Rielen, werd het publiek vandaag getrakteerd op een parcours langs drie uiteenlopende belevenissen. Een boemeltreintje vervoerde het publiek vanuit de gezellig ingerichte winterbar naar diverse locaties in het voormalige militaire domein.
Eerste stop : een ijskoude loods waar de Noorse componist & percussionist
Terje Isungset een staaltje
"ice-music" ten berde gaf : minimalistische muziek die gespeeld wordt op instrumenten die volledig gemaakt zijn uit ijs, dat hijzelf zaagt uit bevroren Noorse meren. Dat dit op logistiek vlak moeilijk is, spreekt voor zich. Los van de moeilijkheid om één en ander smelt-loos te vervoeren, is de kans niet ondenkbaar dat een 'instrument' ten allen tijde kan breken. Het gegeven van ijsmuziek bleek een vrij leuke gimmick en leverde een half uur aan ijle en etherische muziek op, begeleid door de al even ijle stem van zangeres
Maria Skranes. Bijkans vergaten we dat onze billen bijna vastvroren aan de banken. Maar langer dan een half uur moest het niet duren.
Van een Noorse ijspegel naar een woestijnblues-muzikant met toeareg-roots :
all it took was een kort ritje in het boemeltreintje. De ruimte waar
Faris Amine zijn solo-concert gaf, kwam bijna surrealistisch over : de vier muren doen van vloer tot plafond dienst als slaapbunkers voor de jonge koters die er verblijven met hun jeugdbewegingen. Faris speelde solo op elektrische gitaar en op een traditioneel snaarinstrument. Hij putte vooral uit zijn solo-album
"Mississippi to Sahara" (2015) (met
"Alwaq Semman" als één van de hoogtepunten), opgenomen nadat hij eerder al zijn sporen verdiend had bij o.a.
Tinariwen. Een geweldig concert waarbij hij de woestijn-blues een geheel eigen élan gaf. Een intrigerende mix van wat een soundtrack bij een oude
Wim Wenders-film zou kunnen zijn, met zelfs mespuntjes
weird folk en echo's van muzikanten zoals
Bill Orcutt. Aan te raden album !
Bij wijze van afsluiter werd het publiek naar een derde locatie vervoerd om er te kijken naar de kunstinstallatie
"Rain" van
Kris Verdonck. Een interessante installatie, waarbij vuurdruppels vanuit een ijzeren raster in een bak met water vallen. Een precaire evenwichtsoefening tussen een menselijke gemaakte machine (die associaties oproept met middeleeuwse foltertuigen) die vuur spuwt maar waarbij het vuur nog nét onder controle blijft en zich tot vuurdruppels ontpopt. Een allegorie voor een zich onafwendbaar op gang trekkende Apocalyps en zelfs voor klimaatverontreiniging. Wel jammer dat deze installatie niet echt goed tot z'n recht kwam, omdat het publiek snel in en uit de hal werd geloodst, terwijl deze installatie er in feite om smeekte om langere tijd bij stil te blijven staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten