12 november 2017

Sonic City (Depart Kortrijk - 12.11.2017)

Voor de tiende editie van Sonic City - ditmaal onder curatele van Thurston Moore - werd uitgeweken naar een nieuwe locatie : de voormalige NMBS-loodsen in Kortrijk, die recent werden verbouwd tot evenementenhal Depart. Het begrip 'evenementenhal' doet bij concertgangers vaak de wenkbrauwen fronsen, doch deze nieuwe locatie bleek een uitstekende plek te zijn. Met een pre-party en twee tjokvolle festival-dagen was Kortrijk dus weer heel even the place to be voor de alternatieve muziekliefhebber. Ik beperkte me tot de zaterdag. Een kort overzicht.

De drie Finse dames van Olimpia Splendid zagen we in in 2014 al op Kraak passeren. Toen was mijn oordeel nog eerder neutraal : "onthaast rammelen à volonté". Een stijlbreuk is er zeker niet gekomen, maar de meiden lijken hun stijl wel verder uitgepuurd te hebben.


Ashley Paul
De Amerikaanse Ashley Paul nestelde zich probleemloos in mijn brein en hart. Haar dwarse en experimentele uitstapjes met sax, gitaar, strijkstok, stembanden en belletjes leverden iets op wat nog het best als een soort van muzikale collage omschreven kan worden. Ik werd ter plekke een heel klein beetje verliefd.

Dat Nøught dit weekend op de affiche stond, is niet echt een verrassing. Gitarist en oprichter James Sedwards maakt immers ook deel uit van de huidige band rond curator Thurston Moore. Maar de instrumentele prog/jazz/rock/noise van dit Britse viertal toonde aan dat de plaats op de affiche terecht was. Voortgedreven door een pulserende bas en rijkelijk gelardeerd met fijn toetsenwerk, was dit uitstekend voer voor de buizen van Eustachius.

Een gitaar en een viool : meer hebben de Amerikaanse dames Marcia Bassett & Samara Lubelski niet nodig om een uitdagende drone-improvisatie neer te planten. Hun samenwerking is begonnen met het maken van experimentele soundtracks voor bestaande films, en dat was eraan te horen. Interessant, maar met te weinig variatie en gelaagdheid om te blijven boeien.

Eén van de concerten waar ik vandaag het meest naar uitkeek, was dat van de New Yorkse lo-fi rocker en bezig baasje Steve Gunn. Wat een heerlijke rustgevende vibe straalt die man uit. Simpelweg mooie liedjes, subtiele baslijnen en een lekker kabbelend americana-gevoel dat soms uitmondde in meer epische trips. Heerlijk. Gunn maakte ook even melding van het overlijden van (en bracht hulde aan) één van zijn muzikale helden : het Dead Moon-brein Fred Cole.


Mag
De Zweedse Mag (aka Magdalena Ågren) bedient zich van een trombone, een megafoon, een drumcomputer, een tot electronica-gadget omgebouwd konijn en een loop-station om een groots geluid mét beat te produceren. Ze wist hiermee - alsmede met haar ontwapende persoonlijkheid - applaus te oogsten.

De Amerikaanse gitarist Nels Cline is bij het grote publiek vooral gekend omdat hij deel uitmaakt van Wilco, maar hij is ook al jarenlang actief in de meer experimentele scene. Het is in die laatste hoedanigheid dat hij vandaag solo optrad, bijgestaan door de nodige knoppen en pedalen. Maar voor het meest indrukwekkende nummer werden de knoppen & pedalen aan de kant geschoven en werd een opvallend ingetogen maar prachtig nummer gebracht : een bewerking van "Touching", een compositie van de Amerikaanse avant garde-componiste, performer en electro-pionier Annette Peacock.

De Amerikaanse gitariste en componiste Marisa Anderson maakte indruk. Het is een ietwat struise dame die - solo op elektrische gitaar en zonder zang - zowel eigen composities brengt als bewerkingen van muziek die deel uitmaakt van de Amerikaanse blues- en folk-traditie, in het bijzonder enkele nummers van de Amerikaanse liedjesschrijver Stephen Foster (1826-1864). Bij elk nummer geeft Anderson wat achtergrond-informatie mee. Straf hoe er zoveel verhalende kracht kan schuilen in sobere gitaar-composities. Een ronduit pakkend moment diende zich aan toen een geëmotioneerde Anderson (overigens gekleed in een Dead Moon-shirt) het nummer "Resurrection" opdroeg aan Fred Cole.


Pharmakon
In 2013 stond de New Yorkse Margaret Chardiet (nom de plume Pharmakon) reeds haar ziel uit haar toen nog jonge lijf te schreeuwen op de toenmalige editie van het helaas ter ziele gegane All Tomorrow's Parties. Ik zal nooit vergeten hoe ze - doorheen haar compromisloos harde industrial noise - op centimeters van mijn neus aan het brullen was. Vanavond bleek ze van die interne woede nog weinig verloren te hebben. Briesend en ziedend stoof ze heen en weer over het podium en doorheen het publiek, om na een tornado van een half uurtje weer in de coulissen te verdwijnen.

Van Mark Kozelek, de centrale figuur van Sun Kil Moon, is geweten dat het geen gemakkelijke jongen is. En die dubieuze reputatie deed hij vandaag weer alle eer aan. Zo kreeg hij het halverwege het concert flink op zijn heupen van 'too much testosteron' in de eerste rijen van het publiek. Hij ergerde zich vooral aan één dronkaard en eiste dat de security de man in kwestie zou verwijderen uit het publiek (wat overigens niet gebeurde). Her en der weerklonk boegeroep uit de zaal. Op het einde van het concert verontschuldigde Kozelek (die geregeld een dronken of verwarde indruk maakte) zich voor zijn 'grumpy' gedrag, maar toen was het kwaad al geschied en was een waas van spanning over het concert neergedaald. Jammer, want ik hou enorm van zijn lange dagboek-achtige parlando-nummers met de vele cultural references, zoals er talloze staan op het uitstekende nieuwe album met de olijke titel "Common as light and love are red valleys of blood". Zoals het geweldige "Butch Lullaby". Wél heel grappig : Nels Cline mocht als gast de band vervoegen tijdens het nummer "Livingstone Bramble" met daarin de tekst "I hate Nels Cline". Heerlijk staaltje ironie.


Liars
De drie heren van het Amerikaanse electro-art-punk-trio Liars brachten een energieke en gedreven set. Frontman en rare kwibus Angus Andrew had voor de gelegenheid een roze outfit met bijpassende voile gekozen. Hoogtepunt van hun set was ongetwijfeld het al uit 2014 daterende "Mess on a Mission", waarvan de lekker bekkende mantra-zin "facts are facts and fiction's fiction" in deze tijden van fake news prangend actueel klonk. Maar een grote fan van deze band zal ik nooit worden. Too much pose, too little substance. Maar het publiek in de grote zaal lustte er vrolijk pap van.

Mijn hart maakte een licht sprongetje toen James Brandon Lewis als laatste naam aan de affiche werd toegevoegd. Eerder dit jaar bracht hij immers een verpletterend concert in De Singer, nog altijd één van de absolute muzikale hoogtepunten van dit jaar. En ook vanavond was het weer boenk op. De drie heren lieten liters zweet achter op het podium tijdens hun vrij korte maar enorm gespierde set, waarin wederom een enorme power en gedrevenheid geëtaleerd werd, gecombineerd met muzikaal vakmanschap. De korte sax-solo-intro van "Zen" getuigt bijvoorbeeld van heel veel kunde en beheersing. We zagen een geweldige saxofonist aan het werk die zijn eigen stem helemaal gevonden lijkt te hebben en die klaar is om de wereld te vuur en te zwaard te veroveren. Stonden o.a. ook nog op de setlist : "Lament for JLew", "Raise up off me" en "Indecision".


Thurston Moore
Curator Thurston Moore mocht vanavond de muzikale marathon afsluiten en deed dat met veel aplomb. Hij kondigt zijn band vaak aan met bizarre namen. Vanavond was dat : "we're the Blue Wave Radicals". De blijken van liefde vanuit het publiek voor drummer Steve Shelley zetten de toon voor een lekker pittige set waarin een goed op dreef zijnde en vaak glimlachende Moore met zijn typische gitaarspel en songstructuren onvermijdelijke echo's van Sonic Youth opriep. Maar hij kan zich ondertussen beroepen of tal van uitstekend materiaal uit diverse solo-albums, waarvan "Rock N Roll Consciousness" de laatste getuige is. "Cusp" werd opgedragen aan een "Free Catalonia" en "Aphrodite" aan de gelijknamige godin van de liefde (nadat nogmaals een "we love you, Steve !" vanuit het publiek weerklonk). Even filmquiz spelen met het publiek door hen te laten raden uit welke films twee citaten afkomstig zijn (in casu "A streetcar named Desire" en "The last picture show"). En bij wijze van foltering voor de moegetergde benenwagen nog een lang uitgesponnen versie van het al uit 1995 (!) daterende "Ono Soul (bow down to the queen of noise)" als bisser, waaraan uiteraard - hoe kan het anders - een lekkere lap noise aan werd vastgeplakt.

Geen opmerkingen: