12 januari 2018

Lisbeth Gruwez/Voetvolk : It's going to get worse and worse and worse, my friend (KVS - 11.01.2018)
















Het dansgezelschap Voetvolk werd in 2007 opgericht door choreografe/danseres Lisbeth Gruwez (°1977) en muzikant/componist Maarten Van Cauwenberghe (°1976). Dit duo heeft ondertussen een negental voorstellingen gecreëerd, waarbij de interactie tussen danstaal enerzijds en muziek/soundscape anderzijds centraal staat. De gelauwerde voorstelling van vandaag dateert al van 2012 maar wordt gelukkig nog geregeld hernomen, zoals vandaag in een uitverkochte KVS.

De aankleding van het podium is uiterst sober : een kaal podium met daarop een fel verlicht rechthoekig dansvlak. Gruwez komt op als een androgyne figuur, gekleed in stijlvolle en strakke kledij, met het haar strak naar achteren gekamd, met glimmende zwarte lakschoenen. Een langzaam aanzwellende drone begeleidt de sierlijke en bedrieglijk eenvoudige bewegingen van de handen van Gruwez, wier vingers de lucht lieflijk lijken te strelen.

Dan begint het geluid langzaam doorspekt te geraken van woord-fragmenten (in casu gemonteerde stukjes en zinnen uit speeches van de Amerikaanse predikant Jimmy Swaggart). Elk woord wordt uitgebeeld door één welbepaalde beweging. Zoals bleek uit de uitstekende aflevering van de Canvas-reeks Hopen op de Goden (waarin diverse kunstenaars worden gevolgd tijdens hun gevecht met hun Muze), ging aan elke beweging een lange voorstudie vooraf : om de juiste beweging bij een welbepaald woord te vinden, werd soms dagen voor één beweging uitgetrokken. De docu toonde Gruwez als een zeer intrigerende en intense dame voor wie het gevecht met de Muze geen gebakken lucht, doch wel dagelijkse realiteit is.

De woorden (en begeleidende bewegingen) worden herhaald en vermenigvuldigd en in frequentie verhoogd, totdat geleidelijk volledige zinnen gevormd worden. "We have not made any advancement at all !" en "It's going to get worse and worse and worse, my friend !" klinkt het, terwijl Gruwez de bewegingen perfect synchroon met de klankband uitvoert (het woord 'klankband' doet hierbij echter geen recht aan de live inbreng van Van Cauwenberghe, die telkens de moeilijke taak heeft om de klank af te stemmen op de strakke bewegingen van Gruwez). Ze struint als een fiere toreador over het podium en kijkt geregeld uitdagend in de richting van het publiek. Ze blinkt uit in precisie en in een soort van militaire elegantie. Ze is niet alleen een danseres, maar ook een actrice : ze IS de opzwepende predikant en neemt het publiek mee naar die gevaarlijke virtuele plek waarbij je geabsorbeerd wordt door de woorden van de predikant en waarbij je jezelf verliest in diens opzwepende gedachtengoed.

Dan wordt plots een rustpunt ingebouwd. Gruwez trekt haar panty strak omhoog over haar witte hemd en lijkt daarna langzaam maar onafwendbaar in een trance te komen. De muziek zwelt weer aan tot een dreigende drone-klank. Is ze nog altijd de predikant die haar publiek tracht te verleiden door een goddelijke trance te veinzen, of is ze nu een toehoorder geworden die meegevoerd wordt door die maalstroom van opzwepende en opruiende taal ? Ze springt op en neer in een alsmaar hoger tempo, waarbij haar gelaatsuitdrukking er één is van groeiende ontzetting of stijgend ontzag. Het gevoel van trance wordt compleet en er dreigt ontploffingsgevaar, totdat de muziek bruusk omslaat naar klassieke muziek (de cello verdrijft de preek als ware er wordt ontwaakt uit een boze droom) en de blik van Gruwez er één wordt van geluk en extase. Alsof alleen kunst en schoonheid ons kan redden van de holle retoriek van valse profeten.

Misschien zit ik er met deze laatste interpretatie volledig naast, maar het is alvast deze mooie en hoopvolle boodschap die ik vanavond - na deze ronduit prachtige voorstelling - mee naar huis nam. Ook fijn : zelfs tijdens het in ontvangst nemen van het verdiende applaus, toonde de frêle maar imposante Gruwez zich o zo sierlijk en aandoenlijk mooi.

Geen opmerkingen: