Antony & the Johnsons (AB - 10/11/2005)

Ik had eerlijk gezegd een beetje schrik voor dit optreden. Het verhaal is genoegzaam bekend : Antony is een ietwat wereldvreemde, androgyne verschijning met dito stem uit New York die al een paar jaar aan de weg timmert met fragiele liedjes over liefde, verval, anders-zijn en worstelen met seksuele identiteit. Met zijn laatste plaat I am bird now ontstond zowaar plots een hype rond de man. Het feit dat Lou Reed en Rufus Wainwright hun medewerking hebben verleend aan deze plaat en de loftrompet afstaken over Antony & the Johnsons aan iedereen die het horen wilde, zal daar wel niet vreemd aan zijn. Uitgebreide aandacht in o.a. Deng en op VPRO zijn er maar enkele voorbeelden van hoe ook de pers haar duit in het zakje deed. En het moet gezegd : de hype is wat mij betreft volkomen terecht. Vanaf het eerste nummer had Antony een uitverkochte AB volledig in zijn binnenzak en bleek in zijn bindteksten bovendien tot mijn grote verrassing een intelligent entertainer te zijn. Maar de nadruk lag natuurlijk op de prachtige muziek. Sommige liedjes sneden werkelijk door merg en been. Een pluim overigens voor de uitstekende begeleidingsband. En dat een roedel lesbiennes die zich in mijn buurt bevonden, gedurende de lengte van het concert collectief slachtoffer werd van een orgasme - in die mate zelfs dat Antony een paar keer een nummer opnieuw moest inzetten wegens te enthousiast gekres - kan ik hen gaarne vergeven.

Anthony and the Johnsons