Banshun / Late spring

Banshun werd door Yasujiro Ozu gedraaid in 1949 en wordt terecht beschouwd als een meesterwerk uit de filmgeschiedenis. Het is de eerste in een reeks van bedrieglijk eenvoudige films die zou voortborduren op éénzelfde thema : een jonge vrouw op huwbare leeftijd woont in bij haar vader/weduwnaar en wil van geen trouwen weten. Om haar toch tot huwen aan te zetten, doet de vader alsof hij wil hertrouwen. De dochter kiest met tegenzin dan toch maar een man en haar vader blijft alleen achter. Klinkt misschien als de plot van een duffe soap, maar wat Ozu met dit gegeven aanvangt, is werkelijk verbluffend. Setsuko Hara in de rol van de dochter oogde nooit frisser en mooier. De slotscène waarin Chisu Ryu, die de rol van de vader speelt, een appel schilt, is één van de ontroerendste scènes ooit gefilmd. Ook de woordeloze scène in het no-theater doet je hart verschrompelen. Hier en daar zien we in Banshun nog een bewegende camera. Later zou Ozu zijn stijl nog meer uitpuren : geen camerabewegingen of travelling shots meer, enkel een vaststaande camera op ooghoogte van een zittend persoon. Dit is niet mijn eerste post over Ozu, en wellicht ook niet de laatste.

Yasujiro Ozu
Blog over Ozu