No direction home

Fabuleuse marathon-prent van Martin Scorsese uit 2005 (niet in cinema uitgebracht), waarin de jonge Bob Dylan wordt gevolgd. De rode draad doorheen de tweedelige film bestaat uit beelden van de tournee die Dylan in 1966 doorheen Europa maakte.

Het eerste deel focust op de ontwikkeling van de stijl van de jonge Dylan, de vroege muzikale invloeden (vooral Woody Guthrie), zijn trip naar New York en de contacten aldaar met de beatgeneration in Greenwich Village, de mogelijkheid die hij van jazz-mecenas John Hammond kreeg om een eerste opname te realiseren, zijn opgang als stem van een generatie en zijn triomfantelijke passages op de Washington-mars (met de befaamde Martin Luther King-speach), en op het Newport folkfestival (edities 1963 en 1964). We zien unieke concertfragmenten en leuke interviews met o.a. Pete Seeger, Joan Baez en Allen Ginsberg.

Het tweede deel concentreert zich op de transformatie van Dylan van een door de linkerzijde opgeëiste folktraditional naar een man die zich absoluut niet in dat protestkeurslijf wilde laten wringen. Toen hij dan ook op het Newport folkfestival van 1965 opende met een electrische versie van 'Maggies farm', werd hij op boegeroep onthaald en moest backstage een woedende Pete Seeger manu militari tegengehouden worden toen die de stroomkabels dreigde door te knippen. Het concert zou amper een kwartier duren. Of hoe de liberale en tolerante linkerzijde toch plots niet meer zo liberaal bleek te zijn als het op 'hun' muziek aankwam. Door deze houding van de hardcore-folkies, bleek achteraf de keuze van Dylan de enige juiste te zijn. Wel had hij het in de daaropvolgende tournee door Europa hard te verduren van het publiek en van niet-begrijpende journalisten die hem de ene belachelijke vraag na de andere stelden.

De film eindigt met een schitterende passage : tijdens een concert in Manchester op die befaamde tournee, wordt Dylan vanuit het publiek uitgescholden voor 'judas'. Dylan riposteert met de woorden 'that is not true', keert het publiek de rug toe en zet 'like a rolling stone' in terwijl hij aan de bandleden (die later trouwens 'the Band' zouden vormen - we zien een jonge en charismatische Robbie Robertson aan het werk) de opdracht geeft 'play it fucking loud'. Het enige juiste antwoord. Dit kritische moment zou een cesuur plaatsen, niet alleen in de carrière van Dylan maar in de ganse popgeschiedenis. Kort na deze tournee had Dylan zijn mythische (fictieve ?) motorongeluk en zou hij zich acht jaar lang terugtrekken vooraleer opnieuw op tournee te gaan. 'No direction home' is een zonder meer fantastische rockumentary.

Bob Dylan