Joyeux Noël

Op kerstavond in 1914 deed zich op diverse plaatsen aan het front van WO I een bizar fenomeen voor : her en der ontstonden spontane uitbarstingen van staakt-het-vuren en werd zelfs gedurende enkele dagen verbroederd met de vijand. Rond dit gegeven draaide de franse cineast Christian Carion in 2005 de film 'joyeux noël' (deels met Belgisch geld gedraaid én met de medewerking van een Belg als cinematographer).

Een Schotse en een Franse divisie verbroederen met de Duitse vijand. Ze wisselen drank uit, spelen een voetbalmatch, wonen samen een geïmproviseerde mis bij, en maken afspraken om in alle rust elkaars doden te kunnen begraven. Deze opstoot van solidariteit met de vijand en het besef dat de vijand net als jezelf ook maar een domme kloot is die door superieuren het slagveld wordt opgestuurd, wordt achteraf echter op onbegrip onthaald : de verbroederende regimenten worden ontbonden, en de soldaten worden elders naar de frontlinie gestuurd. In oorlog is geen ruimte voor menselijkheid.

Het resultaat is een mooie film die zich echter af en toe iets teveel wentelt in sentiment à la Hollywood. Het allergrootste gebrek aan de film is echter de zeer slechte zangsynchronisatie. De aanleiding voor de verbroedering tussen de soldaten is de zangkunst van een duits soldaat en zijn vriendin. Hun zangstukken - die toch een cruciale rol spelen in de film - worden onbegrijpelijk slecht gedubd. Hoewel voor het overige vakkundig gemaakt, kon ik me toch niet van de indruk ontdoen dat men hier de kans heeft laten liggen om een meesterwerk te maken.