State X New Forms-festival (Paard Van Troje, Den Haag - 17/12/2005)

Alternatief muziekfestival rond de thema's x-plore (wat zijn de nieuwe ontwikkelingen in experimentele popmuziek), x-plain (wat is de historische context) en x-pect (wat valt er te verwachten). We kregen een overkill aan artiesten en projecten geserveerd, waartussen naar hartelust te zappen viel in de verschillende zalen en zaaltjes in en rond het Paard van Troje in Den Haag. Alle info over het project op deze website. Wat er zoal te zien viel :

BROKEN SOCIAL SCENE : Canadees gezelschap dat voor de gelegenheid uit 9 bandleden bestond (meerdere gitaristen, twee drummers, violiste, toetsenist, ...). Openden met een lang uitgesponnen nummer dat me een beetje aan Mogwai deden denken, maar veranderden dan van koers en brachten meer fragiele indie-nummers

WHITE CIRCLE CRIME CLUB : deze heren behoeven natuurlijk weinig introductie. Wederom een sterke set. In tegenstelling tot hun optreden in Hof ter Lo werd deze keer niet besloten met apart from time maar met een absolute killer-versie van Mutant disco, dat een half nummer op voorhand al werd ingezet door Cis, en dat meer en meer mijn favoriete WCCC-nummer wordt. Met dank aan de WCCC om ons op de gastenlijst te zetten. Lekker meegenomen !

HANK AND LILY : Hank Pine en Lily Fawn uit Victoria, USA brengen een cabareske vaudeville-act. Hank speelt contrabas en draagt een bizar masker waarin zijn micro verscholen zit. Lily loopt rond met een hertengewei, speelt allerlei instrumenten (zingende zaag, trompet, drums) en zingt met schelle stem. Dit duo wordt aangevuld met gitarist Cecil The Weasel en met Jezebel, een als zeemeermin verklede deerne die met haar gezang de zielen van het aanwezige publiek steelt. Muzikaal geen hoogvlieger, maar wel amusant en hoogst origineel.

THE PSYCHIC PARAMOUNT : voor mij één van de hoogtepunten van de avond. Amerikaans trio dat met een basic bezetting (drums, gitaar, basgitaar) de grenzen van de muziek aftast. Puur instrumentaal en met een zeer repetitieve, haast minimalistische ritme-sectie, met daar bovenop een laag gitaarwaves. Behoorlijk indrukwekkend maar geen simpele kost.

THE BUG FEAT. MC RAS B & TIKIMAN : combinatie van ragga, breakbeats en gabberbeats. Hoewel de turntablist van dienst een mooie intro bracht, kon het geheel me niet meer bekoren van zodra zanger Tikiman het heft in handen nam. Grootste tegenvaller van de avond. Zit op het Tigerbeat-label, waar ook o.a. Kid606 zijn thuishaven heeft.

KILL ME TOMORROW : ook nog enkele nummers meegepikt van deze band uit Californië. Trio dat strakke songs brengt, drijvend op industriële ritmes die me aan Swans deden denken.

VIBRACATHEDRAL ORCHESTRA : engelse band die hallucinerende tripmuziek maakt. Visueel valt er niks te beleven (drie mensen die eruit zien als duffe bankbedienden zitten op de grond met verschillende materialen te pingelen in een halfrond van een zestal amplifiers), maar muzikaal des te meer. Minimalistische geluidsgolven enten zich op je hersengolven. Eén lange lap muziek die zichzelf eindeloos herhaalt en waarin af en toe subtiele melodieveranderingen te ontwaren vallen. Daar waar je bij The Psychic Paramount nog kunt terugvallen op een ritme-sectie, valt hier dit safety-net weg. Zwaar als lood, maar zeker de moeite waard.

CHRISTIAN VOGEL : engelse techno-producer die futuristische techno brengt, doorspekt met krakerige drone-sounds. Deed me een beetje denken aan Sonar, maar dan met een constante beat eronder. Stond achter de draaiknoppen met doktersjas en grote nerd-bril.

FUCK OFF MACHETE: na al dit experimente geweld deed het even deugd om naar een band te kijken die simpelweg liedjes bracht. Schots trio met als voornaamste troef de mooie bassiste/zangeres Natasha Noramly. Het x-forms boekje gaf als referentie Sonic Youth mee, maar ik dacht eerder aan een kruisbestuiving tussen Bis en Blonde Redhead.

HACKY PACK SAC SAC : op het Prakpodium (ultraklein podium dat verborgen zat onder de grote trap naar de grote concertzaal) konden diverse artiesten hun experimentele ding doen. We botsten toevallig op dit gelegenheidsproject rond Dennis Tyfus en Vaast Colson. Dennis amuseerde zich met een trommel en met een soort pluche dier op afstandbediening. Vaast hanteerde de enig aanwezige symbaal, riep vanalles in de micro en prutste aan een kleine vox-scrambler. Muzikaal ondersteund door twee gitaristen waaronder Cis Matthé, die een kort akkoordenschema eindeloos herhaalde. Leuk improv-project, wat door de weinige getuigen echter meewarig werd bekeken.

HOTOTOGISU : gaat voor zover mogelijk nog een streepje verder dan Vibracathedral Orchestra. Engels noise-duo dat met twee gitaren een lange streep static-waves produceert. Schijnbaar zonder enige variatie, maar door het eindeloos repetitieve karakter ontwaar je willens nillens toch een soort melodie. Getuige waarvan sommige mensen in het publiek erin slagen om hierop te 'bewegen'. Zwaardere kost dan dit is moeilijk denkbaar. En dat godbetert om 2u 's nachts !

THE LOCUST : derde keer dat ik deze vier amerikaanse heren aan het werk zag en de eerste keer in een grote, mooie concertzaal. You love 'em or you hate 'em. I love 'em. Voor de Locust-leek is dit hypernerveus lawaai waar nauwelijks songs in te herkennen vallen. But there's more than meets the eye. De songs zitten waanzinnig complex in elkaar en worden beheerst door de enorm indrukwekkende drummer. Zoals te verwachten viel na beluistering van hun laatste plaat (safety second, body last) kregen we naar Locust-normen zelfs uitgesponnen nummers te horen. The Locust evolueert en blijft zeer eigenzinnige mathcore maken.

SCORN : elektro-project van Mick Harris, de muzikale duizendpoot die zijn sporen verdiend heeft bij Napalm Death, en die nu grossiert in projecten allerhande (o.a. in samenwerking met Bill Laswell). De discografie van de man is ronduit indrukwekkend. Door het late uur en de overdosis aan experimenteel geweld, was het zeer moeilijk om hier nog een inspanning voor op te brengen.

T. RAUMSCHMIERE : alter ego van Duitser Marco Haas, oprichter van het shitkatapult-label dat techno-artiesten groepeert en dat de punk-attitude als levensnorm hanteert. Draaide een opvallend goede set maar ondertussen was het 4u 's nachts geworden en hadden we er ruim 7 uur experimentele muziek opzitten. Jammer voor Marco, maar het einde van zijn set halen was geen optie meer.