The quiet american

Phillip Noyce draaide deze film in 2001 en baseerde zich op de gelijknamige roman van Graham Greene uit 1955. We hebben allemaal al ontelbare Vietnam-films gezien vanuit de ogen van het amerikaanse leger. Zelden of nooit werd echter aandacht besteed aan de dubieuze oorsprong van de amerikaanse inmenging in het conflict (toen Vietnam nog Indochina heette en de franse bezetter strijd leverde tegen de communistische rebellen) en de vieze zaakjes waarin de CIA toen betrokken was. Michael Caine speelt één van zijn allerbeste rollen als journalist Thomas Fowler, die in Saigon bevriend geraakt met een zeker Aldan Pyle (de stille amerikaan uit de titel). Naast de mooie subplot over de liefde van beide mannen voor de mooie danseres Phuong, is deze film vooral een sneer naar de amerikaanse buitenlandse politiek, waarvan Pyle de verpersoonlijking is. De machtsgeile generaal Thé wordt in het geheim door de amerikanen gesteund. Dat hierbij een aantal onschuldige burgerslachtoffers vallen, is een prijs die de amerikanen voor het grote gelijk gerust willen betalen.

De manier waarop de belachelijk mooie Do Thi Hai Yen aan de rol van karakterdanseres Phuong geraakte, is wel een leuke anekdote. Yen was in feite een klassiek geschoolde ballerina die geen woord engels sprak en niet in een filmrol geïnteresseerd was. Toen haar vriend deelnam aan de audities (hij speelt in de film de rol van generaal Thé), liep ze ook op de set rond. Regisseur Noyce kreeg haar in de smiezen en wist meteen dat ze perfect zou zijn voor de rol. Ze werd op auditie uitgenodigd, maar sprak dus geen engels. Toen Noyce haar vroeg "would you like a coca-cola ?", antwoorde Yen met "I'm 18 years old". (Dat herinnert me aan een gelijkaardig gesprek dat Raf in de Safeway ooit had met de winkelbediende). Er zat weinig anders op dan het volledige script in fonetisch engels te memoriseren.