Brad Mehldau Trio (Warande - 25.02.2006)

In 1970 in Florida geboren jazzpianist. Brad Mehldau is op dit ogenblik één van de meest invloedrijke jazz-pianisten ter wereld en kan gerust op dezelfde hoogte als pakweg Thelonious Monk gerangschikt worden. Jef Neve (jazz-resident van de Warande) noemt hem zelfs de nieuwe Miles Davis. Toen vorig jaar in het programmaboekje van de Warande zijn optreden werd aangekondigd, heb ik dit dan ook onmiddellijk met een vet kruis aangeduid. Mijn verwachtingen waren immens hooggespannen.

En of mijn verwachtingen werden ingelost ! Brad trad aan met zijn vaste mede-muzikanten (Larry Grenadier op contrabas en Jeff Ballard op drums). Uit informatie die door Mehladau zelf tijdens het optreden werd verstrekt, is de volgende setlist samen te stellen :


1. Granada van Chris Cheek
2. een titelloze compositie van Mehldau zelf
3. een compositie van een braziliaans componist
4. Knives out van Radiohead : waanzinnig geweldig nummer dat door Mehldau op furieuze maar toch subtiele wijze een geheel nieuw karakter kreeg.
5. From this moment on van Cole Porter
6. The very thought of you van Ray Noble : ik herkende dit nummer meteen want het is één van mijn favoriete nummers op de soundtrack van The Singing Detective (die ik een aantal posts geleden nog besproken heb).
7. Day is done van Nick Drake : titeltrack van het nieuwe album van het Mehldau Trio. Niet alleen is dit één van mijn favoriete nummers van Nick Drake, maar wat Mehldau ermee deed, was onbeschrijfelijk. Kippevelmoment.
8. Countdown van John Coltrane (bisnummer 1) : compositie van mijn favoriete jazz-artiest aller tijden, waarbij Mehldau de gelegenheid kreeg om zijn technisch kunnen te etaleren. Iedereen die de krankzinnige toonladders van Coltrane wel eens heeft gehoord, weet dat dat geen sinecure is.
9. een tweede bisnummer waarover ik helaas geen verdere info heb, behalve dat het aan de bassist en drummer een mooie kans bood om te soleren (en het obligate open doekje van het publiek te incasseren).

Wat Mehldau met andermans nummers doet, is fantastisch. Mehldau speelt geen covers, maar neemt een basisriff of basismelodie als uitgangspunt en gaat er vervolgens improvisatoir mee op verkenning en maakt zich het nummer op die manier volledig eigen (een beetje zoals ook Johnny Cash dat heeft gedaan op zijn American Recordings). In dit opzicht is hij dus volledig niet te vergelijken met Jamie Cullum, die op handige wijze nummers in een loungy jazzjasje steekt. Ik heb helemaal niks tegen Jamie Cullum en ben ook zeker geen jazzpurist. Maar nu ik Brad Mehldau aan het werk heb gezien, moet ik toch concluderen dat Mehldau in de eerste klasse speelt, en dat Cullum wat aanmoddert in eerste provinciale.

De bindteksten van Mehldau waren schaars maar zeer eloquent, en bovendien gebracht in het nederlands (hij is immers gehuwd met de nederlandse zangeres Fleurine). In de diverse sites die ik over Mehldau heb bezocht, heb ik alleen maar lovende commentaren gelezen (met één uitzondering : een nederlander die vond dat je van de nummers van Radiohead moet afblijven, en die daarom de muziek van Mehldau maar meteen tot ranzige muzak bestempelde). Ik vrees dat deze Radiohead-fan het niet goed begrepen heeft. De 700 aanwezigen in de Warande hebben er alleszins anders over geoordeeld. Grote klasse, en tot op heden mijn muzikale hoogtepunt van 2006.

Brad Mehldau