Cave In - Pelican - Made out of babies (013 - 08.02.2006)

Made out of babies

Opener van de avond was deze band uit Brooklyn. Hebben blijkbaar vorig jaar hun debuut uitgebracht op Neurot Recordings en op hun site staat ook een link naar Mastodon. Ze zitten dus op een goed label en hebben goede smaak (getuige ook de tekst op het t-shirt op bijgaande foto : "fuckin' Slayer"). Maar helaas kon het optreden slechts een paar nummers boeien. Met een zangeres aan het roer van een luide rockband, begeef je je immers op glad ijs. Het meiske deed haar best (en leek door haar depri-attitude constant het wereldleed te moeten torsen), maar de songs vertoonden te weinig variatie. Klonk een beetje als een kruisbestuiving tussen een prille Hole, Babes in Toyland, en in de betere momenten zelfs een vleugje Bottom.
Made out of babies


Pelican

Maar Pelican was heel wat meer mijn ding. Wordt regelmatig in het hokje Neurosis/Isis gedrumd, maar hebben toch wel degelijk hun eigen stijl. De bassist lijkt op een leraar godsdienst en één van de gitaristen zou de jongere broer van den Bom kunnen zijn, maar van enige sufheid was in de nummers geen sprake. De band speelde zes nummers, waarvan er vijf exact afklokten op tien minuten per stuk (ik had toevallig een goed zicht op de podiumklok). Elk nummer is een kleine compositie op zich, met hoekige kanten en epische uitstapjes. Maar toch één minpunt : de drummer liet zich vooral tijdens het eerste nummer op talloze foutjes betrappen en zat er regelmatig nét naast. Gelukkig verbeterde dit euvel tijdens de loop van het optreden, maar ik kon me toch niet van de indruk ontdoen dat deze band beter zou afzijn met een strakkere drummer. Op LP is van deze zwakkere schakel overigens niks te merken. Terwijl ik deze post typ, heb ik hun vers aangekochte split-LP met Mono opstaan. Een bom !
Pelican



Cave In

Een lichte verrassing toen onze geliefde heren van Cave In het podium betraden : niet alleen omdat de kerels zich allemaal een fikse baard hadden laten aanmeten, maar vooral ook omdat de band aantrad met een nieuwe drummer (leek op een jongere broer van Jezus). In de wandelgangen konden we achteraf vernemen dat John-Robert Connors thans bij Doomriders aan de slag is en dat de nieuwe drummer werd weggeplukt bij Converge. Voor mezelf vormde deze nieuwe drummer geen enkel bezwaar (de man is technisch zeer onderlegd), maar met name Kris heeft er zich nogal aan gestoord dat deze drummer-Jezus te zeer wou uitpakken met zijn technisch kunnen. Los van deze drummerskwestie bracht Cave In natuurlijk een oerdegelijke show. Veel nummers uit hun laatste plaat Perfect pitch black, maar ook enkele nummers uit Jupiter en uit het oudere, hardere werk (ik veronderstel o.a. uit Until your heart stops, waarmee ik nog maar pas vertrouwd aan het geraken ben). Veel andere groepen zouden zeer magertjes uitvallen tegenover deze live-show, maar met Cave In ben je gewoon om de lat zo enorm hoog te leggen, dat het zeer moeilijk is om er nog compleet door weggeblazen te worden. Was het een sterk optreden ? Zeker. Was het het beste optreden dat ik ooit van Cave In gezien heb en zal het zich nestelen in de top-5 van 2006 ? Wellicht niet. Maar ik blijf natuurlijk een Cave In-adept en kijk nu al uit naar hun optreden over enkele weken in Hof Ter Lo. Bands als Cave In zijn immers niet dik gezaaid.

Hydrahead - Cave In
Cave In
Perfect pitch black