El cielo gira

Een stukje poëzie op pellicule. Spaanse film uit 2004 van Mercedes Alvarez. De regisseuse (die we enkel in voice-over horen en nooit te zien krijgen) keert in deze introspectieve documentaire terug naar haar geboortedorp, een boerengat op het spaans-iberische platteland. Er wonen enkel nog een veertiental bejaarden die hun dagen vullen met boerenfilosofie (over het weer, over de moestuin, over hoe het vroeger was, over hoe we allemaal vroeg of laat moeten sterven, ...). De film kabbelt - beginnend met de herfst - voort op het ritme van de seizoenen.

De oude mensen zien met lede ogen aan hoe de moderne tijden in hun streek binnensijpelen : een marokkaans atleet komt trainen op het platteland, er wordt een windmolenpark opgericht, het oude vervallen kasteel wordt omgebouwd tot een hotel, ... Al deze veranderingen ten spijt, tonen de filosofische bespiegelingen van de senioren (en de sporen die diverse beschavingen in de streek hebben nagelaten) aan hoe futiel de rol van de mens in de loop van de geschiedenis is, en hoe alleen het ritme van de seizoenen vaststaat.

Maar de film is vooral het bekijken waard voor het geweldige gebruik van kleur. De film is één lang tableau vivant. Het weinig speciale plattelandslandschap wordt door de regisseur toch omgetoverd in een prachtig stilleven, waarvan de kleuren en schakeringen veranderen naarmate de seizoenen zich doen gelden. Het gebrek aan enige vorm van plot en het extreem trage tempo vergen wel een serieuze inspanning van de kijker. Bekijk deze film niet na een zware werkdag, of je valt gegarandeerd in slaap. Slaag je er toch in om wakker te blijven, dan zul je worden meegezogen in de enorme rust die in elk frame heerst.