Intelligente cinema : afstandelijk vs. schitterend

The Hours

Film van Stephen Daldry uit 2002 die maar liefst acht oscarnominaties in de wacht sleepte (en er uiteindelijk maar één won met Nicole Kidman). We volgen één dag uit het leven van drie vrouwen in de twintigste eeuw : de geestelijk gestoorde schrijfster Virginia Woolf (een bijna onherkenbare Kidman) in het Londen van 1923, huisvrouwtje Laura Brown (Julianne Moore) die gevangen zit in een cliché-huwelijk met een oorlogsveteraan in een amerikaanse suburb in de fifties, en tenslotte Meryl Streep als Clarissa Vaughn, een vrouw uit New York anno 2001 die zorgt voor haar ex-man (Ed Harris), een gevierd dichter die aan AIDS lijdt. De rode draad in de film is het boek Mss. Dalloway dat Woolf schreef en waarin het leven van één dag van een vrouw beschreven wordt. Natuurlijk is dit intelligent gemaakte cinema, maar het raakte mijn koude kleren niet. De oscar en bafta-award zijn La Kidman van harte gegund, maar Julianne Moore speelde voor de zoveelste keer de triestige huilebalk en Meryl Streep mag dan wel een topactrice zijn, ze kruipt zelden of nooit onder mijn huid. En dan heb je nog de weinig functionele soundtrack van Philip Glass, dé componist voor pseudo-intellectuele veertigers. Hoe die soundtrack erin geslaagd is een oscarnominatie te veroveren, gaat mijn petje te boven. Maar wie ben ik ? De user comments op imdb zijn en diverse reviews zijn uiterst lovend, dus mijn mening is nogal afwijkend.



Les invasions barbares

Nee, doe me dan maar deze waanzinnig goede film uit 2003 van de frans-canadese regisseur Denys Arcand (die eerder al sterk uit de hoek kwam met Jésus de Montréal). Een betweterige, linkse uniefprofessor uit Montreal is terminaal ziek. Zijn zoon is een stinkend rijke econoom die in Londen woont en die van zijn vader vervreemd is geraakt. Toch reist hij af naar Montreal om zijn vader bij te staan in zijn laatste dagen. Met zijn geld versiert de zoon een privékamer voor zijn vader in het overbevolkte ziekenhuis en hij bezorgt hem zelfs heroïne tegen de ondraaglijke pijn. Ook zorgt hij ervoor dat alle vrienden zich in deze laatste dagen rond het sterfbed scharen. Dit lijkt misschien een deprimerend onderwerp (de film zit vol met zinvolle beschouwingen over afscheid nemen, doodgaan, zingeving, ...), toch weet Arcand steeds de juiste toon te raken met een uiterst intelligent script en spitse dialogen. De oude man beslist om in het vakantiehuis van één van zijn vrienden met een overdosis een einde aan zijn leven te maken, omringd door familie en vrienden. Aan de vooravond van de euthanasie worden in een uiterst vermakelijke discussie nog het socialisme, het marxisme, het maoïsme, en vele andere ismen te kakken gezet. Én volgt nog een heerlijke woordspielerei rond het werkwoord 'pijpen'. Net als The Hours gaat ook deze film over de trivialiteit van het leven versus het ondraaglijke gewicht van het leven, hoe je daarin gevangen kunt geraken en hoe je daarmee moet omgaan. Maar in tegenstelling tot het Hollywood-vehicel, raakte deze prachtige prent me in elke zenuw. Gelukkig bestaat er nog gerechtigheid, want deze prent sleepte ook de nodige awards binnen (waaronder de oscar voor beste buitenlandse film in 2004). Volkomen terecht.