Munich

Spielberg lijkt er een handje van weg te hebben om in één jaar zowel een loodzware prent als een brok entertainment af te leveren. In 1994 combineerde hij Schindler's list en Jurassic Park, in 1997 draaide hij zowel Amistad als The lost world : jurassic park. En nu dus in 2005 eerst War of the worlds, en vervolgens Munich. Zoiets is weinigen gegeven.

Het verhaal is redelijk kort samen te vatten : tijdens de Olympische Spelen in München in 1972 dringen een aantal palestijnse terroristen het olympisch dorp binnen en gijzelen er het israëlisch team. De gijzeling eindigt in een drama : alle atleten komen om het leven. Na dit bloedbad besluit de toenmalige premier van Israël, Golda Meir, om wraak te nemen en om aan de wereld duidelijk te maken dat er met Israël niet gesold wordt. Uit leden van de Mossad wordt een klein team samengesteld met als doel een aantal vooraanstaande palestijnse terroristen uit te schakelen. Avner (een zeer sterke rol van Eric Bana) is leider van het team. Naarmate de executies vorderen, komen de leden van het team zelf echter meer en meer in gevaar. Bovendien zal Avner ten prooi vallen aan achtervolgingswaanzin en worstelt hij met een identiteitscrisis ...

Aan Spielberg moet je natuurlijk al lang niet meer uitleggen hoe je op professionele wijze een film in elkaar steekt. Op technisch vlak klopt alles aan deze film. De diverse executies die Avner en zijn team uitvoeren, zijn knap gefilmd en de spanning is meermaals te snijden. Het camerawerk is sober maar bijwijlen uitermate efficiënt. Hitchcock himself zou het niet beter gekund hebben. En ook de production-design verdient een pluim. Los van de inhoud is Munich dus een uitmuntend gemaakte thriller. Ondanks het feit dat de film 164 minuten duurt, verveelt hij niet.

Maar Munich is veel meer dan zomaar een thriller. Het is vooral een karakterstudie. Wanneer de leden van het team hun eerste executie succesvol afronden, wordt dit achteraf gevierd met spijs en drank. Maar naarmate de missie vordert, begint teamleider Avner zich meer en meer vragen te stellen omtrent het rechtvaardige karakter van zijn opdracht. De Palestijnse Kwestie is nu al een zestigtal jaar een diepgeworteld probleem waarvan de oplossing verre van in de maak is. En ook Spielberg heeft geen pasklaar antwoord, maar durft het wel aan om als invloedrijk filmer met joodse roots kanttekeningen te plaatsen bij de Israëlische politiek. Noch het palestijnse terrorisme, noch het Israëlische geweld zijn goed te praten. Maar wat is het alternatief voor zo'n intens haatconflict dat reeds enkele generaties duurt ? Het is dezelfde vraag waarmee Avner de kijker achterlaat. En laat dat dan ook de voornaamste verdienste van deze film zijn, getuige waarvan op menig message-board hevig gediscussieerd wordt over de wijze waarop Spielberg zijn licht laat schijnen op dit onoplosbare probleem. Sterke film.