Reflections Fest (Hof ter Loo - 26.02.2006)

Het reflections-label bestaat tien jaar en deze verjaardag werd gevierd met het organiseren van diverse festivals, o.a. dus in Hof ter Loo.
Reflections Records


An Albatross
Tja, wat hiervan te denken ? Het begon waanzinnig goed : de toestenist schudde een psychedelische riedel uit zijn synth, waarna de waanzin losbarstte. Vage echo's naar The Locust, maar dan met meer nadruk op gitaarwerk en met langere nummers. De kleine gitarist (met veel te grote gitaar) bracht gollem-achtige geluiden uit in zijn nog veel lager geplaatste micro, en de zanger (met oogschaduw) bleek een gestoorde fruitcake. Maar na een tijdje begon het toch ietwat te vervelen. Vooral de zanger begon me meer en meer te storen (steeds dezelfde sprongetjes en bewegingen à la Robert Plant). Maar gelukkig was er nog de toetsenist die het geheel overgoot met zijn geschift geluid (en die gebruik maakte van een 'theremin', waarbij je geluiden teweegbrengt door je handen in de buurt van een antenne te bewegen, gebruik makend van radiofrequenties : en zo heb ik weeral een nieuw woord geleerd!). De set van een half uur leek wel een uur te duren, en dat is meestal geen goed teken (An Albatross).


Amen Ra
De set van Amen Ra duurde ook een half uur, maar leek voor mij slechts een kwartiertje te duren. Hun gig vloog voorbij. Nadat Tim op zaterdag een nummer hiervan had opgezet in de Cahier, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. En Amen Ra stelde niet teleur. Wie had in 's hemelsnaam kunnen bevroeden dat West-Vlaanderen zo'n krachtige volgelingen van het epische Isis/Neurosis-genre zou voortbrengen ? Een muur van gitaarlawaai die nét de pijngrens niet overschreed. Hun set was beperkt tot drie gewelde lappen epiek, doorspekt met de emo-screams van de zanger. Sobere maar mooie visuals maakten het af. Geweldig optreden (Amen Ra).


Rise and Fall
Hardcore was nooit mijn ding en zal het ook nooit worden. En dus was te verwachten dat ik tijdens dit optreden al snel zou postvatten aan den toog. Deze band uit Gent bracht hun ding echter met het nodige enthousiasme en er zat nét genoeg variatie in deze set om het tot het einde toe uit te houden. Maar zoals het genre dat vereist, waren alle clichés aanwezig : de boodschappen van unity & respect ("hardcore is geen paar sokken dat je aan- en uittrekt"), de sing-alongs met het publiek, ... (Rise and Fall).


Doomriders
Klassieke rock, op zeer enthousiaste wijze aangekondigd door Adam McGrath van Cave In ("this night Babylon will fall down !"). Het ganse optreden werd in de coulissen trouwens aandachtig gevolgd door de meeste leden van Cave In, o.a. wellicht omdat hun vorige drummer (John-Robert "J.R." Connors) achter de drums zat. Ik werd door dit optreden niet weggeblazen, maar het was snedig gebrachte rock waarbij ik vooral sympathie kon opbrengen voor de zanger, een mexicaans type met krachtige stem en vinnige bindteksten (Doomriders).


Modern life is war
Zoals al gezegd, hardcore is niet mijn ding. Waar Rise and Fall me nog net over de streep kon trekken met hun enthousiasme, slaagde Modern Life is War daar compleet niet in. Ik hield het welgeteld twee nummers vol. Waarom een deel van het publiek hier plat voor ging en de teksten netjes kon meebrullen (in de traditionele micro-aan-de-fans-geven-routine), zal ik wel nooit begrijpen. Snel wegwezen uit de zaal om ons opnieuw te vergapen aan de mooi getattoeëerde borsten van de vegan-stuff verkopende jonkvrouw (Modern life is war).


Pelican
Hun optreden van enkele weken geleden in de 013 had me ten zeerste kunnen bekoren, op de drummer na. Deze keer was de volgorde van de nummers aangepast. Dit had tot gevolg dat niet werd begonnen met een rustige intro, waarbij de vorige maal de fouten van de drummer zo ergerlijk opvielen. Voor het overige een vergelijkbaar optreden (zes nummers die telkens bijna op de seconde afklokten op tien minuten), dat echter krachtiger en sterker overkwam dan in de 013. De drums waren onderversterkt en - als de twee gitaristen stevig van leer trokken - nauwelijks hoorbaar. Zeer goed optreden, maar de drummer weegt gewoonweg te licht. Hij is geen stuurman, maar een te trage volger. Jammer, want voor het overige is Pelican een band naar mijn hart (Pelican).


Cave In
De ik-weet-niet-hoeveelste keer dat ik deze mannen live aan het werk zie. Ze hebben me nog nooit teleurgesteld, en dat deden ze ook deze keer niet. Bassist Caleb trad opnieuw aan met een gladgeschoren kin. De setlist was vergelijkbaar met die van het optreden in de 013 : openen met off to ruin, vervolgens stained silver, daarna the world is in your way en shapeshifter. Ook big riff (uit Jupiter) kwam nog aan de beurt. Een zeer degelijke set. Maar het mooiste moest nog komen : na lang aandringen van het publiek kwam er toch nog een bisnummer. Voor de gelegenheid nam ex-drummer JR nog eens plaats achter de drums (someone correct me if I'm wrong, maar ik dacht dat het bisnummer Jupiter was). Anyway, JR was te dronken om maat te houden en de andere leden van Cave In stonden gedurende gans dit nummer met een smile van oor tot oor te spelen, om in lachen uit te barsten als JR er nog maar eens naast drumde. Fantastisch om dit meegemaakt te hebben. Ik kan trouwens nu wel enigzins meegaan in de redenering van Kris : hoewel JR te dronken was om naadloos te drummen, voelde zijn groove toch wel anders (beter ?) aan dan die van de nieuwe drummer (Cave In).


Conclusie : een leuk festival met bijwijlen geweldige muziek. Amen Ra gaat wat mij betreft met de dagprijs lopen voor beste optreden, maar het bisnummer van Cave In was zeker hét nummer van de dag.