Taste of cherry

De Iraanse regisseur Abbas Kiarostami draaide deze film in 1997 en kaapte er de gouden palm op het filmfestival van Cannes mee weg.

Een man, Badii genaamd, rijdt in zijn Range Roover in de buurt van Teheran rond op stoffige bouwwerven, op zoek naar iemand die hij kan inhuren voor een klusje. Hij geeft een lift aan een jonge soldaat en rijdt met hem naar een afgelegen plek, waar Badii een graf voor zichzelf heeft gegraven. Hij is van plan zelfmoord te plegen en hij vraagt aan de jonge soldaat om rond zonsopgang aarde op zijn lijk te gooien, tegen een fikse vergoeding. De jonge soldaat weigert en vlucht weg. Badii rijdt opnieuw rond en pikt ditmaal een afghaanse seminarist op. Ook deze weigert, ditmaal op religieuze gronden.

Met de derde poging heeft Badii meer geluk : hij pikt een oude taxidermist op die geld nodig heeft voor de operatie van zijn zoon, en die dus de eigenaardige klus aanvaardt. De oude man vertelt hoe hij zelf ooit van plan was zich te verhangen, maar dat mooie dingen in het leven, zoals de smaak van kersen, hem van gedachten deden veranderen. De intense, bijna rituele vraag-en-antwoordspelletjes tussen de chauffeur en zijn drie passagiers (tijdens de opnames nam Kiarostami zelf plaats tegenover de acteurs) vormen de kern van de film, die grotendeels opgenomen werd binnen de contouren van de Range Roover. De drie passagiers vertegenwoordigen elk trouwens een stuk van Badii zelf : zijn jeugd en nakende dood (jonge soldaat), zijn religieus bewustzijn (seminarist), en zijn morbide kant (taxidermist).

In vraaggesprekken verwees Kiarostami veelvuldig naar een uitspraak van de Roemeense filosoof Cioran: 'Zonder de mogelijkheid van zelfmoord, had ik mezelf allang van kant gemaakt'. Het idee van zelfmoord wordt op die manier iets positiefs : het is de enige existentiële keuze die de mens heeft. Omtrent de beweegredenen van de zelfmoordplannen van Badii blijven we overigens in het ongewisse. En of Badii zijn zelfmoord ook effectief doordrijft, krijgen we ook niet te weten : de film eindigt er immers mee dat Badii 's avonds in zijn graf gaat liggen. Ondanks het zwart uitgangspunt is deze bedrieglijk simpele parabel een ode aan het leven.

Een film draaien in Iran over een thema als zelfmoord is geen evidentie : zelfmoord is er immers een streng taboe. Kiarostami had de grootste moeite om zijn film ingezonden te krijgen in Cannes. Toen hij de gouden palm won, werd er in zijn thuisland nauwelijks aandacht aan besteed. Met Taste of cherry bewijst Kiarostami opnieuw een groot cineast te zijn. Niet alleen omhelst zijn oeuvre een aantal mooie pareltjes, ook is hij quasi alleen verantwoordelijk voor de grote vlucht die de iraanse cinema heeft genomen in het laatste decennium (met in zijn kielzog regisseurs zoals Jafar Panahi, Mohsen Makhmalbaf en Samira Makhmalbaf). Wijlen Akira Kurosawa (één van de grootste monumenten uit de geschiedenis van de cinema) was een groot fan van Kiarostami en noemde diens films "lichtgevende momenten in de filmgeschiedenis". Een quote die kan tellen.