The Stitch - A Brand (Slot - 10.02.2006)

A Brand

Belgische band die tegenwoordig nogal wat airplay krijgt met hun catchy single Hammerhead uit het gelijknamige tweede album. Frisse en snedige poprock waarbij vooral de mooie harmonie-vocals opvielen (de meeste nummers werden gezongen door twee van de drie gitaristen en door de bassist). De franjeloze maar strakke drummer was een stukje entertainment op zich : zijn bekkentrekkerij was woordenloze slapstick. Maar toch deed het me weinig. Er was constant een stemmetje in mijn achterhoofd dat me toefluisterde dat dit weer zo'n band is die op een kortstondige hype drijft maar die binnen de kortste keren weer tussen de plooien van de muziekgeschiedenis zal verdwijnen. Het feit dat de band begonnen is met slechts twee leden die aangevuld werden met studiomuzikanten die nadien 'zijn blijven hangen', zegt me genoeg. Voeg daar nog het idiote dansje op hammerhead (dat trouwens in de bisronde voor de tweede maal de revue passeerde), en de irritante bindgrap over het verloren plectrum aan toe, en je hebt er alras genoeg van. En wat is het toch met dit type bands dat ze altijd een irritante plurk als frontman schijnen aan te trekken ? Hoedanook, de formule schijnt te werken want het publiek in 't Slot lustte er wel pap van.
A Brand


The Stitch

Vooreerst mijn excuses voor deze foto, jongens. Ik vond zo direct niks anders...
The Stitch nieuwe stijl was natuurlijk de reden waarvoor we naar 't Slot afzakten. En mijn verwachtingen stonden hooggespannen, want hetgeen Kris me op voorhand hierover verklapte, deed het beste vermoeden. En wat we te horen kregen, was right up my alley. Een optreden van een half uur met slechts vier nummers die in elkaar overvloeiden met functionele feedback en gepingel. Rustige en uitgesponnen lappen ontoegankelijke muziek barstten af en toe uit in een eruptie van brute rock. En laat dat nu net toevallig mijn favoriete type muziek zijn ! Het gebruik van effectenpedalen werd niet geschuwd (wahwah door Bert en zelfs den Tuk haalde zijn schuurpapieren stem door één of andere trukendoos). Kris drumde weeral geweldig en bewees meer in zijn mars te hebben dan strakke rockdrums : tijdens de rustigere stukken voelde zijn drumwerk haast freak-jazzy aan. Hij zou als drummer bij Pelican niet misstaan. Het gitaarspel van Toon was zoals altijd zeer sterk en vooral tijdens de improv-stukken een genot (ik moest hierbij meermaals denken aan de nerveuze riffs van pakweg Victims Family of Pat Metheny). Absolute topper voor mij was song 3 : een waanzinnig stukje tripmuziek dat werd aangezet en gedragen door een magische baslijn van Raf. De rol van Tuk tijdens de eerste drie nummers was beperkt (slechts enkele zanglijnen in afwisseling met Bert), maar het deed deugd hem eerder als muzikant dan als entertainer aan het werk te zien. Enkel tijdens het laatste nummer kon hij nog eens lekker uit zijn dak gaan. Ironisch genoeg was voor mij dit nummer (het meest toegankelijke en vetst rockende nummer) het enige minpunt aan het optreden. Het voelde voor mij als een stijlbreuk aan met de eerste drie nummers en ik had hen eerder op dat epische élan willen horen verdergaan. Maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Uit enkele gesprekken aan den toog kon ik opvangen dat een aantal mensen wel de 'hardere' stukken konden smaken, maar nogal wat moeite hadden met de soundscape-stukken. Niet verwonderlijk, want dit type muziek vergt heel wat meer moeite dan de rechttoe-rechtaan speedrock die The Stitch vroeger bracht. Ik kan de mannen alleen maar bewonderen voor de muzikale evolutie die ze hebben doorgemaakt. Dikke sunt dat ik hun optreden in de Cahier over twee weken niet kan bijwonen, maar hopelijk dienen zich in de toekomst nog meer kansen aan. Vroeger keek ik uit naar een optreden van The Stitch omdat het goede bekenden en toffe peren zijn. Nu hou ik van The Stitch o.w.v. de muziek.
The Stitch