Walk the line

Na het bekijken van de trailer van deze biopic over Johnny Cash, was mijn nieuwsgierigheid danig gewekt. Regisseur James Mangold lost de verwachtingen echter niet in. Het maken van een goede biopic is natuurlijk weinigen gegeven (er schieten me momenteel enkel Nixon, Ghandi en vooral Bird te binnen) en slaagt enkel maar als je als regisseur het naakte feitenmateriaal kunt overstijgen, quod non in Walk the line.

De levensloop van Cash verliep natuurlijk over een bochtig parcours (harde jeugd als arm kind, opgang als jonge countryster aan de zijde van Elvis/Jerry Lee Lewis/Carl Perkins, drank- en drugsproblemen, echtscheiding, relatie met June Carter, ...) dus het is niet al te moeilijk om op basis daarvan de spankracht gaande te houden. Maar dit kan bezwaarlijk de verdienste van de scenaristen genoemd worden. Het scenario is losjes gebaseerd op twee autobiografieën van Cash zelf. En één van de executive producers is John Carter Cash (zoon van Cash en June Carter), dus deze film lijkt wel gemaakt te zijn onder de auspiciën van de Cash-erven. Dan verwondert het me des te meer dat de ruggegraat van de film de liefdesrelatie tussen Cash en June Carter vormt, en dat er slechts sporadisch aandacht wordt besteed aan de muzikale evolutie en invloed van Cash.

Is het allemaal kommer en kwel ? Natuurlijk niet. Het blijft een goed gemaakte prent met bijwijlen schitterende muziek (met de Cash/Carter-duetten als hoogtepunten). Het pleit ook voor de makers van de film dat ze niet geopteerd hebben voor dubbing-technieken, maar dat ze de zangpartijen hebben laten inzingen door hoofdrolspelers Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon. En daarmee zijn we meteen aangekomen bij dé reden waarom deze film het bekijken waard is : Reese Witherspoon speelt de pannen van het dak. Hopelijk wint zij de oscar waarvoor ze volledig terecht genomineerd is.

Walk the line