Beautiful city

Iraanse film uit 2004. Tweede film van regisseur Asghar Farhadi en tevens tweede film van hoofdactrice Taraneh Alidoosti (die eerder al schitterde in "I'm Taraneh, 15").

De jonge Akbar zit opgesloten in een tuchthuis omdat hij in een vlaag van jaloezie zijn vriendin heeft gedood. Binnenkort wordt hij achttien jaar en dan zal hij geëxecuteerd worden. De executie kan enkel maar vermeden worden als de vader van het vermoorde meisje gratie verleent. Ala, een goede vriend van Akbar die een tijdje samen met hem in het tuchthuis heeft gezeten, zet alles op alles om de executie van zijn vriend te vermijden. Hiervoor zoekt Ala de zus van Akbar op, Firouzeh geheten. Zij woont in een wijk die beheerst wordt door drugshandel en zit gevangen in een schijnhuwelijk met een oude junk, voor wiens drugsverslaving zij zich meermaals heeft geprostitueerd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze al snel gevoelens krijgt voor de jonge en vriendelijke Ala. Samen trachten ze om de vader van het dode meisje ertoe te overhalen om alsnog gratie te verlenen aan Akbar.

De vader van het vermoorde meisje wordt volledig verteerd door verdriet en wil kost wat kost zijn dochter wreken. Door het bizarre systeem van bloedgeld eist de rechtbank de betaling van een grote som geld om Akbar te executeren. Aanvankelijk wil de gebroken man hiervoor zelfs zijn huis verkopen en zijn gezin dakloos maken, maar zijn gehandicapte dochter dient dringend geopereerd te worden, en dus beslist hij om alsnog gratie te verlenen aan Akbar op voorwaarde dat Ala en Firouzeg het bloedgeld zelf ophoesten. Maar zij hebben geen geld ...

Beautiful city is een emotionele en gedurfde prent. In een streng-islamitisch land een film draaien waarin een aantal gevoelige thema's (doodstraf voor jonge delinquenten, drugs, prostitutie, ...) aan de orde komen, getuigt van moed. Maar de film schokt de kijker vooral door een pijnlijke dualiteit van de iraanse samenleving bloot te leggen : enerzijds is elk facet van het dagelijks leven doordrenkt van religie, anderzijds is alles te koop (zelfs een mensenleven) en is corruptie een tweede religie. Te vrezen valt dat deze zoveelste parel uit de Iraanse cinema opnieuw enkel zal bekeken worden door een zeer select festivalpubliek. Gelukkig is er nog de nederlandse omroep NPS die aan dit soort films zendtijd wil besteden.