Death Cab For Cutie & John Vanderslice (AB - 07.03.2006)

John Vanderslice

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de man vooraf niet kende. Had ter voorbereiding al wel enkele mp3-tjes beluisterd, en dat viel dik mee. De man groeide op in Florida en Georgia en woont thans in San Francisco. Na enkele jaren zijn ei gelegd te hebben in de experimentele popgroep MK Ultra, richtte hij Tiny Telephone op, een klein label annex studio die vooral kansen bood voor indie-bands uit Frisco en omstreken. In 2000 bracht Vanderslice via Tiny Telephone zijn eerste album uit en er zouden er nog vier volgen.

De muziek van Vanderslice is het best te omschrijven als meticuleus gekneede indiepop. En dat viel ook op tijdens zijn set : elk nummer is een mooi afgerond kunststukje, een zoektocht naar de perfecte drie-minuten-song. Af en toe heel mooie samenzang met de bassist. Het moeilijk definieerbare westcoast-gevoel droop eraf. Bovendien bleek Vanderslice een aangenaam en eloquent man te zijn, een type waarmee je zonder enig probleem een interessant gesprek aan den toog mee zou kunnen voeren. Helaas duurde zijn set slechts een half uur. Had gerust een eindje langer mogen duren. Zijn concert was toch wel een kleine openbaring.
John Vanderslice




Death cab for cutie

Het was toch wel even schrikken toen we dienden vast te stellen dat de AB aardig was volgelopen met jonge bakvissen en al even jonge hippe vogels. Blijkbaar had ik de hype omtrent deze band uit Seattle ietwat onderschat ... Dat de heren echter stevig aan het doorbreken zijn, mag wel blijken uit het feit dat ze binnenkort co-headliner zijn van een noord-amerikaanse tournee met Franz Ferdinand.

Deze indieband begon oorspronkelijk als een soloproject van zanger/gitarist Ben Gibbard maar de band werd al snel uitgebreid tot een kwartet dat tot op heden een viertal studioalbums heeft uitgebracht. De set duurde maar liefst anderhalf uur, en dat bleek iets van het goede teveel (ze hadden beter een kwartiertje aan Vanderslice afgestaan). Een veel kortere set zou de impact van hun optreden groter hebben gemaakt, want hun materiaal is best OK. Puntgave nummers die met veel enthousiasme en gevoel worden gebracht door Gibbard en die ondersteund worden door een meer dan uitstekende ritmesectie.

De heren bleken trouwens multi-instrumentalist te zijn : Gibbard ruilde de gitaar af en toe in voor de piano (en kroop tijdens één van de sterkere nummers zelfs even achter een inderhaast opgesteld drumstel om een knap drumduel aan te gaan met zijn eigen drummer). Ook de tweede gitarist bleek niet vies te zijn van de synth en speelde tijdens één nummer basgitaar. Nog een grappig moment tijdens het tweede bisnummer : menig bakvis kon zich niet meer inhouden en kroop op het podium om de bandleden (zelfs de duffe bassist) te omhelzen. Dit duidelijk tot grote verbazing van de band zelf ("I guess there's a first time for everything"). Kortom : een iets te lang maar leuk optreden. Benieuwd wat de leden van de WCCC (die het geheel gadesloegen vanop het balkon) ervan vonden.
Death Cab for Cutie