The new world

Wanneer Terrence Malick met een nieuwe film op de proppen komt, is dat op zich al een belevenis. Sedert zijn eerste langspeelfilm (het waanzinnig goede Badlands uit 1973) is The New World slechts zijn vierde film. Ongeveer één film om de tien jaar dus.

Malick baseerde zijn script (dat hij overigens al in de jaren zeventig schreef) op het Pocahontas-verhaal. Een groep engelse pioniers tracht in 1607 in het huidige Virginia een kolonie te stichten. Hoewel de eerste contacten met de lokale inboorlingen vredevol verlopen, loopt het al snel mis. John Smith (Colin Farrell) wordt het binnenland ingestuurd om contact te leggen met de koning van de inboorlingen en beleeft er een idyllische tijd met de dochter van de koning, Pocahontas. Plichtsbesef drijft hem echter terug naar het gammele fort dat zijn medemaats hebben opgericht. Omdat Pocahontas hulp verleent aan de noodlijdende kolonisten, wordt zij uit haar stam verdreven. Er rest haar weinig anders dan zich in de prille kolonie te vestigen, waar zij een relatie aangaat met de aristocraat John Rolfe (Christian Bale). Haar naam is ondertussen een begrip geworden in engelse kringen ...

Malick maakt geen kant en klare popcorncinema. Iedereen die The thin red line (samen met Apocalyps now de beste vietnamfilm aller tijden) ooit gezien heeft, weet wat ik bedoel. Wat de films van Malick zo speciaal maakt, is de filmtaal die hij hanteert. Hoewel het verhaal redelijk lineair en chronologisch verteld wordt (geen experimenten met flashbacks of flash forwards) en er ook visueel geen trukendoos wordt bovengehaald, is de stijl van de meester toch onmiskenbaar. Elk shot is een uitgepuurd stukje schoonheid, een tableau vivant (oscarnominatie trouwens voor cinematograaf Emmanuel Lubezki). Het tempo van de film is zeer traag, haast lethargisch, waardoor je als kijker ofwel geërgerd naar het einde van de film verlangt, ofwel er nooit genoeg van kunt krijgen. En dan is er nog het procédé van de off screen commentaren door de voornaamste protagonisten (een procédé waarvan Malick ook gebruik maakte in The thin red line). Deze commentaren leveren geen bijdrage aan het verhaal en reiken de kijker ook geen extra informatie aan, maar dienen enkel tot sfeerschepping.

In feite zijn de acteurs in een Malick-film volledig ondergeschikt aan de ganse atmosfeer die de film uitademt. Colin Farrell doet degelijk zijn ding, net zoals de altijd interessante Christian Bale. We zien ook de canadese karakteracteur Christopher Plummer en de Britse topper David Thewlis (die bij mij niks fout kan doen sedert Naked van Mike Leigh) in kleine rolletjes. De 15-jarige Q'Orianka Kilcher maakt haar cinemadebuut als Pocahontas. Allemaal degelijke acteerprestaties, maar het is niet hun aanwezigheid in deze prent waarom The new world me zal heugen. Het is de magische Malick-touch die ervoor zorgt dat je als kijker een beetje dazed & confused uit de cinemazaal komt, waarna de film langzaam maar zeker onder je huid kruipt.

Nog een bizar weetje : Malick monteerde de film rond een reeds afgewerkte soundtrack (volledig tegenovergesteld van de normale werkwijze waarbij de soundtrack wordt geschreven op basis van een reeds gemonteerde film).

Website The new world