Open Doek - dag 4

Vers le sud (Laurent Cantet, 2005)

Haïti, eind jaren zeventig. Dictator Baby Doc zwaait de plak in één van de armste landen ter wereld. Maar van die armoede valt weinig te merken in hotelresort 'La petite anse' in de buurt van Port au Prince. Welstellende vrouwen van middelbare leeftijd komen er naartoe om zich te laten verwennen door jonge loverboys. Vooral de sympathieke en aantrekkelijke Legba is in trek, in die mate zelfs dat twee vrouwen passioneel verliefd op hem worden. Maar Legba blijft in de eerste plaats een arme Haïtiaan, en de harde werkelijkheid van buiten het resort zal hem blijven achtervolgen totdat een tragisch einde onafwendbaar is ...

Ik moet eerlijk zeggen dat ik Vers le sud heb gekozen om een gaatje in mijn programmatie op te vullen, maar ook omdat Charlotte Rampling één van de hoofdrollen speelt. Het is een klasseactrice met een zeer indrukwekkende filmografie (waaronder het fabuleuze The night porter, één van de meest controversiële films van de jaren zeventig). Cantet levert een degelijk maar nogal vrijblijvend product af. Het contrast tussen de kleine liefdesintriges van rijpere, westerse dames binnen het resort enerzijds, en tussen de schrijnende armoede en gewelddadige corruptie waar de gewone man mee te kampen heeft anderzijds, komt onvoldoende uit de verf. Een gemiste kans, zodat de film niet beklijft. Gelukkig houden de zeer degelijke acteerprestaties (van Rampling, van Karen Young, maar ook van de debuterende Ménothy Cesar als de charismatische Legba) de film overeind.





Vital (Shinya Tsukamoto, 2004)

Een jonge student geneeskunde geraakt betrokken in een zwaar verkeersongeval. Wanneer hij uit de coma ontwaakt, blijkt hij te lijden aan geheugenverlies. Op aanraden van zijn ouders stort hij zich terug op zijn studies, in de hoop op die manier zijn verleden terug te ontdekken. Wanneer hij in het kader van een les anatomie de opdracht krijgt om het lijk van een jonge vrouw te ontleden, blijkt het het lichaam te zijn van zijn vriendin, die het leven verloor in het eerder genoemde verkeersongeval. Naarmate hij meer en meer in het lichaam graaft, graaft hij ook meer en meer in zijn eigen verleden. De autopsie op het lichaam van zijn geliefde, wordt tegelijk een zoektocht naar zichzelf.

Het scenario van Tsukamoto levert een zeer origineel uitgangspunt op en is tegelijk een cinematografische stijloefening geworden. Het heden van de jonge student (de autopsies, zijn muurstaarderij in zijn kaal appartement, ...) wordt gefilmd in extreem kille kleuren, waarin een metalen blauwgrijze tint overheerst. Dit in schril contrast tot de flarden van het verleden die meer en meer naar boven komen naarmate de autopsie vordert : gefilmd in idyllisch felle kleuren. Maar dit is tegelijk de zwakte van de film : het vormelijke aspect staat emotionele diepgang in de weg. Toch een interessant werkstuk, al was het maar omdat Vital een scharnierpunt vormt in het oeuvre van Tsukamoto, die voorheen vooral gewelddadige scifi-films afleverde.