Guido Belcanto (Warande - 18.05.2006)

Deze kempenzoon met roots in Wortel is de enige echte koning van het levenslied en het levende bewijs dat het woord 'smartlap' niet altijd een scheldwoord hoeft te zijn. Al ruim twee decennia werkt Belcanto aan een zeer eigenzinnig oeuvre dat moeiteloos standhoudt tussen de zeemzoete brol die doorgaans doorgaat voor het nederlandstalige lied.

Belcanto schetst in zijn teksten een beeld van de ranzige zelfkant van de maatschappij, waar zatlappen, hoeren en leeglopers van allerlei slag hun wetten van lichte zeden dicteren. Een wereld waarin Belcanto zelf wonderwel gedijt en waarin hij zijn natuurlijke habitat heeft gevonden. Ook hij was immers een werkloze hoerenloper toen hij in 1989 debuteerde met het geweldige album Op zoek naar romantiek. Zijn eeuwige gevecht met zijn eigen libido en zijn eigen seksualiteit levert ironische en scherpe nummers op.

Zijn worstelen met zijn seksuele identiteit nam in het verleden concreet vorm door zijn performances als Geena Divina, de travestie-incarnatie van de vrouwelijke kant van Belcanto. Hoewel het Belcanto natuurlijk gegund is om zijn transseksuele strijd om te zetten in liedjeskunst, leverde die strijd helaas niet altijd even sterke optredens op. Te hopen viel dan ook dat hij in de Warande alleen als Belcanto en niet als Divina zou optreden.

En we hadden geluk : Divina stak enkel tijdens een paar nummers de kop op in de vorm van filmbeelden, geprojecteerd op het doek achter de vierkoppige band. Voor het overige primeerde datgene waar Belcanto zo sterk in is : de scherpe, weemoedige en ironische liedjes over de zoete smaak der zonde. In de eerste helft van het concert was er vooral ruimte voor nieuwe nummers maar werden we ook getrakteerd op Rosie, één van mijn persoonlijke favorieten (uit Plastic rozen verwelken niet, 1990), en O wat een mooie dag (uit Tache de beauté, 2002). In de tweede helft bracht Belcanto een ode aan Marco Pantani (op de achtergrond beelden van zijn ontmoeting met Pantani in het programma Via Vanoudenhove), een cover van Ti amo van Umberto Tozzi. Stonden ook nog op de setlist : het zeer grappige 'ook Jezus ging naar de hoeren' (een protestsong tegen de grote kuis die in de rosse buurt van Antwerpen werd gehouden), 'in uw sacoche' (wat een man zoal ontdekt in de handtas van zijn lief), het schrijnende 'Rome bij nacht' en het grappige tussendoortje 'pipi blues'. De bisnummers waren twee vintage Belcanto-nummers : 'mijn verjaardag' en 'plastic rozen verwelken niet'.

Een sterk optreden van een man die nooit faket, maar die zijn publiek een open blik gunt in zijn getroebleerde ziel, en die daarmee zijn publiek tergelijkertijd een spiegel voorhoudt. De staande ovatie op het einde van het concert was dan ook oververdiend.

Guido Belcanto