The 300 Spartans

Regie : Rudolph Maté (1962)

Het jaar is 480 voor Christus. De perzische koning Xerxes is zinnens om met een groot leger de Griekse stadstaten onder de voet te lopen. De Grieken zijn echter onderling verdeeld en bereiken moeizaam een broos verdrag. Koning Leonidas van Sparta vormt met zijn persoonlijke lijfwacht van 300 dapperen de voorhoede om in de nauwe bergpas van Thermopylae de buitenlandse overmacht tegen te houden. De Spartanen houden het op miraculeuze wijze meerdere dagen vol tegen een immens leger en zelfs wanneer de strijd gestreden is, weigeren de Spartanen om zich over te geven en worden ze tot de laatste man over de kling gejaagd. Door hun heldendaad hebben ze echter voldoende tijd gegeven aan de andere Griekse stadstaten om zich beter te organiseren en de Perzen voorgoed te verdrijven. Een belangrijk historisch feit, want op die manier kon de Westerse democratie - geboren in de schoot van de Griekse stadstaten - verder tot ontwikkeling komen.

The 300 Spartans is de voorlaatste film die regisseur Mathé draaide, voordat hij in 1964 aan een hartaanval overleed. Het is tevens één van de laatste grote sword-and-sandal epics, een genre dat reeds ver teruggaat (de eerste versie van Ben Hur werd al in 1907 gedraaid !), dat eind jaren vijftig en begin jaren zestig zeer populair was (vooral in Italië waar tientallen Hercules-films werden gedraaid met verscheide bodybuilders in de hoofdrollen), en dat recent weer een opflakkering kende. Alle genre-kenmerken zijn dan ook aanwezig : de hevige cinemascope-kleuren, de pompeuze dialogen ("These Spartans, they're unstoppable, they fight like machines !"), dans en vermaak aan het hof van de koning, een love-interest-subplot met een mooie deerne, en de zwart/wit-karaktertekeningen. En laten we vooral de vele extra's niet vergeten die de anonieme rol van soldaat vervullen. Bij grote gevechtsscènes is het altijd leuk om niet naar het hoofdpersonage maar wel naar de anonieme bijrolletjes te kijken. Zo was het hilarisch om te zien hoe in één bepaald gevecht de perzische soldaten met speren bestookt worden : de speren hebben echter geen punt en veel acteurs anticiperen op de speren en gooien hun zwaard al op de grond nog voor ze geraakt worden door de speer, die ze dan vervolgens overduidelijk onder hun arm vasthouden. Zalig !

De vertolkingen zijn nogal houterig en de stemsynchronisatie laat ook veel te wensen over, maar who cares ? Dit soort peplumfilms (zo genoemd naar het Latijnse woord voor een tuniek-kledingstuk) heeft een hoog campgehalte en is één van mijn vele fetisjen als het op films aankomt. Peplumcinema rules !