Buffalo Tom (W2 Den Bosch - 07.07.2006)

Na een emotioneel redelijk turbulente week achter de rug te hebben gehad, was er geen enkel beter tegengif tegen zwartgalligheid denkbaar dan een exclusief clubconcert (het enige in Europa !) van Buffalo Tom. Deze indie-band heeft me altijd zeer nauw aan het hart gelegen en blijft één van mijn favoriete bands aller tijden. De band is dezer dagen opnieuw herleid tot haar kerntrio : Bill Janovitz op gitaar, Chris Colbourn op basgitaar en Tom Maginnis op drums. Gevormd op het einde van de jaren '80 heeft deze band, met Boston-Massachusetts als thuisbasis, slechts zes studioalbums uitgebracht, maar de hoeveelheid parels en klassieke nummers die op deze zes albums staan is zeer indrukwekkend. En dat zouden we aan den lijve ondervinden in een uitverkochte Willem 2.



Gelukkig kregen we geen voorprogramma te slikken. Onmiddellijk the real deal. De temperaturen in de W2 waren al tot subtropische hoogtes gestegen toen vanachter het rode gordijn de gitaaraanslag van Staples weerklonk, kort daarna gevolgd door Velvet roof. De eerste dolk werd in mijn hart geplant. Er zouden er nog vele volgen.


Vanaf dan werd het één lange trip down memory lane. Elke keer als we dachten dat de klassiekers onderhand wel uitgeput waren, kregen we een nieuwe mot op ons bakkes. De preciese volgorde van de songs weet ik niet meer, maar alle - werkelijke alle ! - klassieke songs van Buffalo Tom passeerden de revue.


Het geluid was perfect afgestemd en Bill Janovitz was uitzonderlijk goed bij stem. De songs werden gebracht op een zeer gedreven en enthousiaste manier en de heren hadden er duidelijk zin in. De keuze voor Den Bosch bleek niet toevallig te zijn : de allereerste europese geluidsman van Buffalo Tom had de W2 als thuishonk.


De temperaturen in de W2 - die gaandeweg die van de Sahel overstegen - speelden ook Buffalo Tom parten. Toen in het begin van het concert Janovitz aankondigde zijn flessen water te willen ruilen voor een frisse pils, bleef het publiek hem spontaan van bier voorzien. De flessen water werden broederlijk gepasseerd tussen de voorste rijden van het publiek.


Het is een schier onmogelijke opdracht om hoogtepunten op te sommen van dit concert. Elk nummer was een nieuw hoogtepunt. Taillights fade, Wiser, Rachael, Sodajerk, Mineral, Late at night, Impossible, It's you, Kitchen door, Summer, Tangerine, Larry, Would not be denied, Tree house, I'm allowed, ... pfffff ...


Spaarzaam verspreid over het concert werden ook een viertal nieuwe nummers gebracht die zullen verschijnen op het nieuwe album van Buffalo Tom, dat nu quasi ingeblikt is. Op één of andere manier lijken Janovitz en de zijnen een toverformule te hebben gevonden voor het schrijven van intense songs, want het nieuwe materiaal klonk zeer veelbelovend.

De reguliere set klokte af op één uur. Janovitz kondigde aan dat de band even moest bekomen van de hitte en dat ze zouden terugkomen voor een extra setje. Gejoel om bisnummers was dus niet nodig. In de eerste bisset kregen we een verrassende en zeer sterke cover van Under my thumb van de Rolling Stones te horen. Het publiek kreeg tenslotte waar het om smeekte : Sunflower suit. Hoewel bijna aan het einde van zijn krachten, gaf Janovitz alles tijdens dit afsluitende en intense nummer van de eerste - half uur durende - bisset. Ook al zwom ik ondertussen in mijn eigen zweet en was de lokale thermometer al lang stukgesprongen, toch kreeg ik nog kippenvel.

Maar het feestje was nog niet voorbij. Nog een extra setje van een kwartier werd ons deel. Een intens mooi nieuw nummer werd gevolgd door de definitieve afsluiter : Frozen lake ("give up my whole world, she's a complicated girl ..."). Lange tijd kon ik weerstand bieden, maar nu kraakte ik. Janovitz ging met zijn volle gewicht op mijn hart staan, dat na dit zinderende concert sowieso al niet veel meer was dan een lillend hoopje vlees. Het zilt van mijn tranen vermengde zich naadloos met het zout van mijn zweet, dat nu in beken van mijn lijf gutste (denk aan Zidane op een voetbalveld of aan Raf Franssen op de Blauwbossen). Zelden of nooit heb ik een concert meegemaakt dat zo'n emotionele impact op me heeft gehad. Dit concert nestelt zich dan ook moeiteloos in mijn toptien aller tijden. Bovenstaande review is maar een fletse weergave, want superlatieven schieten me tekort.

Grappige anecdote over de terugweg : onze kleren waren herleid tot een zeiknatte spons. Om toch maar geen fleurus op te lopen, vonden we er niet beter op dan ons zo goed en zo kwaad als het ging droog te wrijven met een hoeslaken dat toevallig in de koffer van Roel's twingo lag, om vervolgens gekleed in een regenjasje terug naar huis te rijden. Een surrealistisch slot van een onvergetelijke avond.

Website Buffalo Tom
Website Bill Janovitz