Miami Vice

Regie : Michael Mann (2006)

Wanneer informant Alonzo door een lek in de inter-agency task force gedwongen wordt - na de gijzeling van zijn vriendin - om de identiteit van enkele undercover FBI-agenten prijs te geven, worden deze brutaal vermoord. De FBI roept de hulp in van de Vice-afdeling, die geen deel uitmaakte van de task force en waar de oorzaak van het lek dus niet kon liggen. Detectives Sonny Crockett (Colin Farrell) en Ricardo Tubbs (Jamie Foxx) gaan undercover en trachten als narcotica-trafikanten een deal te sluiten met de mysterieuze colombiaanse druglord Arcángel de Jésus Montoya, diens luitenant José Yero, en zijn charmante cubaans-aziatische assistente Isabella (Gong Li). Naarmate Crockett & Tubbs dieper infiltreren in het netwerk, stuiten ze op het wereldwijde karakter van het netwerk van Montoya. Beide detectives worden tot het uiterste gedreven (Tubbs wanneer zijn vriendin in gevaar komt, Crockett wanneer hij een relatie aangaat met Isabella). Wantrouwen is het codewoord, en een showdown is onvermijdelijk ...

De film is slechts zeer losjes gebaseerd op de populaire tv-serie die vijf seizoenen lang (1984-1989) een flitsende show was, inclusief witlinnen maatpakken, pastelkleurige shirts, een krokodil als huisdier, blitse ferrari's en speedboats. En met een hele resem gastacteurs waaronder Stanley Tucci, Liam Neeson, Bruce Willis, Steve Buscemi, Phil Collins en Frank Zappa ! Wie anders dan Michael Mann zou/mocht trouwens ooit in aanmerking komen voor een filmversie van Miami Vice ? Hij was immers gedurende de ganse duur van de reeks de executive producer.

Vooraf had ik op imd.com diverse commentaren gelezen en daar viel uit op te maken dat de meeste mensen de film ofwel een complete draak vonden, ofwel een meesterwerk. Ik sluit me volmondig bij de tweede stroming aan.

Het scenario is ijzersterk en zeer intelligent geschreven. Het is zeker geen kant-en-klare prak en Mann eist een zekere hoeveelheid inspanning en geduld van zijn kijkers. De cameravoering is virtuoos maar rudimentair, zonder al te veel storende craneshots. De beelden zijn korrelig, ruw, vies. Vooral Foxx levert een zeer sterke prestatie af, maar ook Farrell redt zich best aardig als de supercoole Crockett. De actiescènes en de afrondende shoot-out zijn naar Hollywood-normen zeer realistisch (en verre van over the top zoals in bijvoorbeeld Mission Impossible, om er maar één te noemen). Alleen al het begin van de prent is zeer on-Hollywoodiaans : geen begincredits en een langzame opbouw, maar onmiddellijk pompende beats in een club en Crockett & Tubbs in volle actie. Vanaf het eerste shot zat ik mee in het tempo van de film, die voor mij gerust nog een half uurtje langer had mogen duren.

Voeg daar nog een zeer functionele soundtrack aan toe (met o.a. enkele nummers van Mogwai en Moby), en het kan gewoon niet meer stuk. Haast onbegrijpelijk dat een deel van het publiek deze prent afkraakt. Het enige minpunt dat ik zo meteen kan verzinnen, is de wat melige liefdesscène tussen Tubbs & Trudy in het begin van de film. Maar dat (en de zwakke cover van In the air tonight tijdens de eindcredits) is één van de weinige schoonheidsfoutjes in een voor het overige fantastische film.

Miami Vice