Pukkelpop (17-18-19 augustus 2006)

DAG 1

De tent wederom op de kleffe wei van boer Jean geplaatst en klaar voor een marathon van drie dagen. Netjes op tijd op de festivalsite gearriveerd om het optreden van My Latest Novel mee te pikken. Gevoelige liedjes uit de Schotse Highlands. Helaas was de geluidsman nog niet bij de les, want het geluid in de Marquee was nogal schabouwelijk waardoor de subtiele samenzang grotendeels verloren ging. Zet deze band in een rokerige club met een goed geluid, en je hebt een parel.

Over Animal Alpha kan ik redelijk kort zijn : een band uit Noorwegen die een soort van gothrock bracht. De zangeres had zich zeer opvallend opgedirkt maar de band kan zich in de toekomst beter gaan concentreren op de muziek in plaats van op de schminkdoos. Ranzig slecht.

Dan hadden we het heel wat beter getroffen met Morningwood. Een metalhead op gitaar, een NYC-punk op basgitaar en een zeer energieke frontvrouw die de kar trok. Redelijk simpele maar efficiënte bubblegum-rock. De frontvrouw zorgde voor één van dé momenten van het weekend toen ze enkele pubers (twee meisjes en een jongen) op het podium vroeg om haar bij te staan bij het nummer 'take your clothes off'. Zangeres Chantal wurmde zich in het shirt van de puber en draaide hem brutaal een tong. De melkmuil wist niet waar hij het had en had waarschijnlijk de rest van de namiddag last van afternoonwood.

Tijd voor één van de eerste hoogtepunten van het weekend : Gomez. De band brengt rustige en harmonische nummers met een hoog americana-gehalte. Zeer verwonderlijk dus om vast te stellen dat het geen mannen uit pakweg Louisiana zijn, maar wel Britten. Duidelijk een groepje toffe peren met wie het leuk vertoeven aan den toog is. Eindelijk een stel Engelsen die geen Britpop maken !

José González. Ik moet bekennen dat ik hem niet eerder kende, hoewel zijn single Heartbeats een grote hit is. Het was dan ook met lichte verbazing dat we vaststelden hoeveel volk er naar de Marquee gestroomd was en welk een warm onthaal deze Zweedse bard te beurt viel. Een zeer mooi concert.

Het concert van The Veils viel een beetje tussen twee stoelen. Na een zeer indrukwekkend openingsnummer dat me soms aan Nick Cave op zijn waanzinnigst deed denken, veranderde het optreden van toon en kreeg het meer een Smiths-feel mee. Geen slechte voorbeelden natuurlijk, maar het ontbrak de band aan eigen identiteit. Wel een bloedmooie bassiste.

De boilerroom en de dancehall zijn quasi volledig aan mij voorbijgegaan, maar voor één concert heb ik me toch de verplaatsing naar de dance-area getroost : The Knife. Schitterende electro die geweldig goed in elkaar stak. Geen pompende beats maar subtiele en onderkoelde soundscapes. Een zeer opmerkelijke cover van het bekende 'popcorn'-deuntje. Hoe mooi de cover van José González ook is van Heartbeats, het origineel van The Knife was nog stukken beter. Eén van de absolute hoogtepunten van de dag. Ook vermeldenswaardig : het zeer knappe artwork.

Aan Britpop geen gebrek tijdens deze editie van Pukkelpop. We Are Scientists is de zoveelste exponent van dit genre in het kielzog van Franz Ferdinand, Interpol, Bloc Party, ... En daar wringt hem het schoentje. Een verdienstelijk optreden maar ik heb het allemaal al zo dikwijls gezien. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik me er - nauwelijks enkele dagen na het optreden - nog weinig van kan herinneren.

Vanop onze luie krent aan de vlaggen een poging gedaan om de akoestische set van Snow Patrol te bekijken. Het materiaal van de band bleek verloren geraakt te zijn op de luchthaven zodat de set noodgedwongen werd ingekort tot een klein halfuurtje unplugged. Lovenswaardig dat op die manier toch nog werd getracht om er iets van te bakken, maar een fan zal ik nooit worden.

My Morning Jacket. Een band naar mijn hart. Bebaarde mannen uit Kentucky die gloeiend warme americana-songs brengen. De highpitch-stem van frontman Jim James snijdt door merg en been. Meer woorden zijn overbodig. Tijdens het waanzinnige slotnummer meermaals een krop moeten doorslikken. Fantastisch !

Wreed jammer dat Mastodon samen met DJ Shadow geprogrammeerd stond, maar de keuze stond toch al snel vast. Nu hun nieuwe plaat 'blood mountain' niet lang meer op zich laat wachten, was het vooral uitkijken naar de nieuwe nummers. En Mastodon ontgoochelde niet. Het viertal nieuwe nummers deed het best vermoeden voor de nieuwe plaat, en de 'hits' uit Remission en Leviathan blijven prachtige nummers. Mastodon levert het bewijs dat metal zoveel méér kan zijn.

De headliner van de avond was Radiohead, en dat was duidelijk te merken aan de - voor een donderdag - zeer grote opkomst van het publiek. Ik begaf me goed op tijd naar de voorste regionen om dit extra lange concert zo goed mogelijk in me op te kunnen nemen. Radiohead is een band die er staat als een huis. Ik heb zelden een beter geluid gehoord tijdens een festivalconcert. De manisch depressieve Thom Yorke kon er gelukkig mee lachen toen één of andere beun uit het publiek om 'creep' verzocht. Het publiek was getuige van een puntgave set vol hoogtepunten. De complete setlist : Airbag - National anthem - There there - Where I end and you begin - Exit music - Karma police - Nude - I might be wrong - Myxomatosis - Paranoid android - No surprises - The gloaming - All I need - Pyramid song - Idioteque - Just How to disappear completely - Like spinning plates - You And whose army - Fake plastic trees - Lucky - Everything in its right place.

Na een eerste festivaldag met veel mooie muziek en onverwacht mooi weer kon de kleffe aldi-pils ons niet meer uit ons humeur brengen.






Dag 2

Net te laat gearriveerd om het optreden van The Archie Bronson Outfit mee te maken. Doodjammer, want uit het laatste nummer van de set viel af te leiden dat het hier grote klasse betrof, zoals ook de live streaming van het concert op de Pukkelpop-website bewees. Hopelijk krijg ik ooit nog een herkansing voor deze band.

Dan maar naar het hoofdpodium getogen om het concert van Mint te bekijken. Weinig opmerkelijks, maar ik heb ooit al veel grotere bagger gezien. Pop uit Limburg.

Wat te denken van Psapp ? Britse melancholie, gebruik makend van allerlei speelgoed en originele instrumenten en met een voorliefde voor kattengejank. Kortom een prettig gestoorde bende met een originele invalshoek. Amusant, maar nooit kippevel.

Feeder mag dan wel een gevestigde waarde zijn met verscheidene albums op hun naam, mijn nieuwsgierigheid werd verre van ingelost. Er was niets aan de songs dat mij aan het hoofdpodium gekluisterd kon houden. Etenstijd dus !

Gypsy-punk ? Men heeft me ooit al met minder de stuipen op het lijf gejaagd, maar bij gebrek aan degelijke alternatieven - en met een open geest - de vrolijke hoop zigeuners van Gogol Bordello toch maar een kans gegeven. De balkangekte tierde welig en de spirit van Emir Kusturica was nooit veraf. Aan de energie zal het zeker niet gelegen hebben. Die gekke zigeuners toch !

Na nog even een glimp geworpen te hebben op de mooie dames van The Pipettes (drie chicks in gestipte hoepelrokken brengen bubblegumpop), was het reikhalzend uitkijken naar de wederopstanding van Urban Dance Squad. De band was herleid tot een pure rockband (bas, gitaar, drums, zang) en Rude Boy deed nog wel zijn best, maar ik kon me nooit van de indruk ontdoen dat ik een vergane glorie aan het werk zag. Jaren geleden zag ik hen ooit aan het werk op Pinkpop en toen gingen duizenden mensen compleet uit de bol. Nu zag ik hoogstens een handvol mensen enthousiast reageren. Jammer.

Dan viel er meer muzikaal genot te oogsten in de Marquee bij het optreden van The Dears. Een band uit Californië. Zwarte frontman met goede stem, geflankeerd door een degelijke begeleidingsband met twee charmante synth-speelsters. Weinig spectaculaire maar zeer degelijke rocksongs.

Als een band geplaatst wordt in de invloedsfeer van Neurosis, Isis en Godspeed You Black Emperor, ben ik enerzijds zeer nieuwsgierig (ik ben namelijk grote fan van de drie voormelde bands) en anderzijds zeer sceptisch (ik weet dat maar zeer weinig bands het niveau van de drie voormelde bands halen). Helaas bleek mijn scepticisme terecht voor Burst. Aan de inzet van deze Zweedse metalcoreband zal het zeker niet gelegen hebben, maar ze hebben nog veel te leren van hun grote voorbeelden.

Twee broers en hun nichtje richtten in 2002 de band Duels op. En da's maar goed ook, want hierdoor konden we in de Clubtent een puik optreden meemaken. Ergens laverend tussen Ziggy Stardust en The Smiths, was het genieten geblazen. Niet in het minst door de charmante verschijning van toetseniste Katherine Botterill. Ik werd ter plaatse verliefd. Quelle femme !!

Nog lichtjes verdwaasd door de mooie Katherine konden de Scissor Sisters me compleet gestolen worden. Hun cover van comfortably numb is één van origineelste en beste Pink Floyd-covers die ooit zijn uitgebracht, maar de kitscherige pop kon me niet van de vlaggen wegrukken. Waarom het Nieuwsblad dit concert tot het beste concert van de dag zou uitroepen, zal ik wel nooit begrijpen.

Dat kitsch niet altijd een scheldwoord hoeft te zijn, bewezen The Dresden Dolls. Momenteel veel hype rond dit theatrale duo, dus uitkijken geblazen voor een overdosis aan artyfarty-pose. Maar ditmaal bleek de scepsis vokomen onterecht. Een overvolle marquee genoot met volle teugen van de muzikale uitspattingen van zangeres Amanda Palmer op piano en de fantastische drummer Brian Viglione. Back to back covers van War pigs van Black Sabbath en Le port d'Amsterdam van Brel. En ze kwamen er nog mee weg ook ! Eén van de hoogtepunten van Pukkelpop.

In schril contrast met het sterke optreden van The Dresden Dolls stond de makke indierock van Perverted. De oude kerel die enkele nummers lang op rare wijze mee stond te dansen op het podium, bleek Elvis Peeters te zijn (de auteur die pas nog genomineerd werd voor de Libris Literatuurprijs). Toen hij even als gastzanger optrad, kon ik niet snel genoeg uit de Wablief-tent weghollen. Ik begrijp niet waar Perverted hun zogezegde cultreputatie vandaan haalt.

Veel meer genoten van Be Your Own Pet. Vier energieke tieners uit Nashville die ook op het ATP-festival (onder curatele van Thurston Moore, op wiens Ecstatic Peace!-label ze overigens hun materiaal uitbrengen) hun opwachting zullen maken. Zeker geen grote kunst, maar rock met de juiste punkattitude. Zangeres Jemina Pearl schreeuwt zich door de zweterige set heen.

Jack White is een arrogante lul volgens sommigen en een heerser volgens anderen. Wat er ook van weze, dat de man talent heeft staat buiten kijf. En met zijn nieuwe project The Raconteurs schiet hij wederom in de roos. Muzikaal misschien wel het meest pure optreden van Pukkelpop. Mooie covers van It ain't easy (uit de Ziggy Stardust-plaat van David Bowie) en van bang bang my baby shot me down van Nancy Sinatra.

Vervolgens me in alle haasten naar de Marquee gerept om daar het optreden van The Twilight Singers ft. Greg Dulli & Mark Lanegan mee te maken. Waarom persé de naam van Mark Lanegan op de affiche werd toegevoegd, is me niet meteen duidelijk. De apatische Lanegan moest zowat op het podium geduwd worden om hoogstens tijdens een drietal nummers (waaronder een cover van My girl van Nirvana) acte de présence te geven. De band is natuurlijk vooral Greg Dulli. De man is sedert zijn gloriedagen van The Afghan Whigs heel wat kilo's bijgekomen en is nog steeds een verstokte kettingroker (hij liet tijdens het concert zelfs door een roadie een sigaret voor hem opsteken), maar de manier waarop hij zijn emoties vanuit de diepste krochten van zijn ziel uitschreeuwt, is nog steeds zeer aangrijpend. Een prachtig concert. En hoorden we daar plotsklaps enkele zinnen uit 'Shine on you crazy diamond' van Pink Floyd en uit 'The Joker' van The Steve Miller Band ? Helaas geen Whigs-cover, maar wel enkele zinnen uit When we two parted van het klassieke Gentlemen-album. En die enkele zinnen waren al genoeg om kippevel teweeg te brengen.

Na zo'n kopstoot kon de industriële metal van Fear Factory me niet langer dan anderhalf nummer boeien, zodat ik maar noodgedwongen de Wablieftent opzocht om op te gaan in de harde noise van Flipo Mancini, het zielsverwante broertje van Vandal X (met een gemeenschappelijke zanger/gitarist). Lekker de emoties weg-headbangen.

Ministry. Nog nooit had ik de kans gehad om deze legendarische industrial-band aan het werk te zien, dus deze gelegenheid kon ik niet verloren laten gaan. Vanaf de eerste seconde was het goed raak. Snoeihard beukwerk van frontman Al Jourgensen en zijn companen (waaronder Tommy Victor van Prong). Het was allemaal weinig subtiel (en het constante uithalen naar George W. Bush was misschien wat goedkoop), maar de muur van brutaal geweld en de uitgekiende videoshow deden hun werk meer dan naar behoren. Een vuistslag in het gezicht.

Ook al hadden de vermoeidheid (en de liters grimbergen) mijn lichaam stilaan tot een wrak herleid, toch loonde het meer dan de moeite om een inspanning op te brengen voor de mooie triphop van Massive Attack. Een sobere maar efficiënte lichtshow begeleidden de meeslepende songs van het pionierstrio. Vooral tijdens het aangrijpende Unfinished sympathy werd het me zowaar bijna teveel. Een genot voor oog en oor.

Tegen beter weten in nogmaals een poging gewaagd om klef aldi-bier door te slikken. De aanhoudende slappe lach op de camping met de biljart-exploten van den ouwe Keust maakte de kelen immers weer dorstig.






Dag 3

Dat The Roger Sisters uit Brooklyn op een vroeg uur in de kleine clubtent geprogrammeerd stonden, bleek terecht. Een hippe bassist en twee dames op respectievelijk gitaar en drums brachten simpele B52's-rock maar bleken technisch niet voldoende onderlegd te zijn om hun materiaal behoorlijk aan de man te brengen. Blijven trainen, jongens.

Niet al te veel volk troepte samen voor het hoofdpodium om Nick Oliveri and the Mondo Generator aan het werk te zien. Ik vond het bijna schrijnend om vast te stellen hoezeer Oliveri het toch vooral van zijn QOTSA-roem moet hebben. Het Mondo Generator-materiaal is verre van indrukwekkend en de enkele qotsa-nummers die hij bracht, reikten nog niet aan de enkels van de originele versies.

Als er één naam was waaromtrent nogal veel buzz werd gecreëerd, dan was het wel Joan As Police Woman. Joan Wasser is een klassiek geschoolde violiste die geruime tijd bij de al even hippe Antony & The Johnsons speelde. Nu staat ze dus op haar eigen benen en ze maakte de steile verwachtingen meer dan waar. Joan bleek een vrouw met enorm veel podiumprésence te zijn, bovendien begiftigd met een zeer ruim stembereik. Voeg daar haar spitante bindteksten aan toe en haar goed gevoel voor humor, en de vibe zat goed. Bleek bovendien dat ze het optreden van Ministry de max vond, dat haar nummers ijzersterk in elkaar zaten, en dat ze graag het woord 'cunt' in een micro zegt ! PJ Harvey in een crooner-mood.

Jesse Hughes, frontman van Eagles of Death Metal, voelde zich duidelijk in zijn sas. De man met de enorme knevel onder zijn neus bleek stomverbaasd over de ruime belangstelling voor zijn band, en over de vele lekkere grieten in het publiek. Van de muziek - simpele en vette rock - werd mijn pis niet meteen lauw, maar het enthousiasme van Jesse werkte aanstekelijk. Maar na een half uurtje had ik er wel genoeg van.

65 Days of Static zijn een groep jonge kerels uit Sheffield die zich aan zware progrock bezondigen, doorspekt met de nodige electronics. Eerder dit jaar zag ik de mannen aan het werk in de AB als voorprogramma van groot voorbeeld Mogwai, en dat was een goed concert zonder meer. Op het pukkelpodium klonken de heren echter enorm strak (niet verwonderlijk vermits het één van de laatste concerten van hun wereldtournee betrof). Enorm sterke set van drie kwartier die voorbijvloog. Geen enkel zwak moment en het voorlaatste nummer was belachelijk goed. Terwijl ik dit schrijf ben ik nog even de streaming van het concert aan het bekijken, en ik ben wederom onder de indruk.

Na deze kick in da nuts nog even een poging gewaagd om de emocore van The Maple Room te verwerken en in andere omstandigheden zou ik misschien meer geduld opgebracht hebben, maar na enkele nummers had ik het wel gezien. Naar de pleisterplaats aan de vlaggen getogen om vast te stellen dat Lostprophets (inderdaad : wie ?) op het hoofdpodium bezig was. Hun optreden maakte evenveel indruk op me als een scheet in een fles.

Is het funkrock ? Is het discopunk ? Aan energie en overgave alleszins geen gebrek bij de acht New Yorkse kerels die door het leven gaan als de originele benaming !!!. Maar de vermoeidheid begon stilaan door te wegen en mijn aandacht verslapte dan ook al snel. Bovendien kan The Rapture me meer bekoren.

Ik had enorm veel goesting in het concert van Amenra. Er vielen weinig verrassingen te noteren bij dit concert (vooral niet als je ze al een paar keer live aan het werk hebt gezien), maar de muur van geluid en de trage sludge-composities doen het 'em toch elke keer weer. Gitarist Ture (met de coole sleeve-tattoeages) werd luidkeels begroet door Leen & Sarah. Halen nog niet het niveau van de grote voorbeelden Neurosis en Isis, maar zijn toch zeer goed bezig.

Het ideale tegengif tegen de compromisloze stormram van Amenra had het zangeresje Alice Russell kunnen zijn. Maar het brave kind had haar gps thuis vergeten en belandde pardoes in de buurt van Bergen i.p.v. in Hasselt, zodat haar concert op het laatste moment gecanceled werd. Dus dan de vermoeide benen maar wat rust gegund en vanop een afstand het concert van Arctic Monkeys gadegeslaan. Stadsgenoten van 65 Days of Static en omhooggeschoten als een komeet zonder promo van de platenmaatschappij maar louter door de myspace-trein. Het myspace-verhaal is ondertussen een eigen leven gaan leiden maar zó independent zijn de heren ook weer niet : of hun concert op Lowlands (daags na Pukkelpop) al dan niet uitgezonden mag worden op de nederlandse televisie, hangt af van de beslissing van enkele bobo's in een ivoren toren in New York. Een energiek concert van een band die enorm veel geluk heeft gehad. Voor hetzelfde geld staat de White Circle Crime Club in hun plaats !

Goed op tijd postgevat in de Marquee voor het optreden van de Yeah Yeah Yeahs en daardoor droog gebleven voor de enige echte plensbui die de pukkelwei in de voorbije drie dagen teisterde. Genieten geblazen met de prettig gestoorde zangeres Karen O. en haar capriolen. Ze rukte echter al snel met haar microfoondraad een synthesizer omver en ook de drummer had last van technische problemen. Daardoor had ik af en toe de indruk dat de nummers niet altijd de nodige spunk meekregen die ze hadden moeten krijgen. Ondanks dat een zeer aangenaam concert.

Ik ben fan van Placebo. Het mag dan wel een stel geschminkte nichten zijn (met de androgyne übernicht Brian Molko op kop), ze hebben een aantal verdraaid knappe songs op hun conto staan. Ik kon het niet meer opbrengen om me dichtbij het hoofdpodium te wurmen, maar zelfs vanop een afstand vielen er mooie momenten te beleven.

Na drie dagen heen en weer hossen van het ene concert na het andere, willen de voetzolen nogal eens protesteren. Toch de band Broken Social Scene een kans geven. En verdraaid nog aan toe : op de valreep kregen we nog één van de absolute hoogtepunten van drie dagen Pukkelpop voorgeschoteld. Pech dus voor de moegetergde voetzolen. Een tienkoppige band die in verschillende samenstellingen en op verscheidene instrumenten krachtige indierock bracht, ingeleid door een aanzwellend blazersgeluid. Een zalig optreden (met als machtig kippevelmoment het luidruchtig schreeuwen van het publiek op aangeven van de frontman "when the horns kick in"). En niet alleen wij genoten er met volle teugen van, ook Jesse 'Eagles of Death Metal' Hughes stond in de coulissen zalig uit zijn besnorde dak te gaan.

Daft Punk. De verwachtingen waren zeer hooggespannen want de show was zeer exclusief (enkel een handvol optredens wereldwijd). Je voelde een soort van electriciteit boven de weide hangen. De twee Daft Punkers - zoals steeds in robotoutfit gehuld - mixten vanop hun gigantische pyramide de ene vette hit met de andere (technologic, one more time, around the world, rollin' & scratchin', ...) en de lichtshow was gewoonweg overdonderend. Een zalige ervaring en nu ik er een youtube-filmpje van bekijk, krijg ik opnieuw rillingen. De hele wei genoot met volle teugen (zelfs de vrouw die erin slaagde om tegen elke natuurlijk ritmegevoel in te 'bewegen') . Een perfecte afsluiter van een goede Pukkelpop-editie.

Hierover moest natuurlijk nog nagekeuveld worden in de Cahier met een donkere leffe in de hand. Op naar Akkerpop !