Crammerock (Stekene - 02.09.2006)

Naar Stekene rijden om een optreden van o.a. Gorki mee te maken ? Volgens sommigen even krankzinnig als naar München rijden voor een optreden van David Gilmour. Maar beloftes zijn er om na te komen en vermits ik enkele maanden geleden al in extremis een gemaakte Gorki-afspraak verbroken heb, was er nu geen ontkomen meer aan. Dus samen met Tine M. naar het hinterland van Sint-Niklaas getogen.

Tot onze grote ontsteltenis dienden we vast te stellen dat het festival godbetert uitverkocht was. Toch nog aan een paar tickets geraakt (met dank aan de eyeliner van Tine en de daarmee geschreven 'tickets wanted'-boodschap). Nog op tijd in de festivaltent aangekomen om de paar laatste nummers van de Gentse band Absynthe Minded mee te maken. Avontuurlijke jazzpop rond boegbeeld Bert Ostyn. Het kwintet greep enkele jaren geleden nét naast de eerste plaats op Humo's Rock Rally. Wat ik ervan zag, klonk zeer verdienstelijk.

En dan waren er de Heideroosjes. De band is in mijn ogen voornamelijk een anachronisme met hun archi-simpele punkrock. Maar het enthousiasme van frontman Marco Roelofs is nog steeds onaangetast. En sommige nummers riepen leuke herinneringen op aan het maffe concert van de Heideroosjes in een eivolle Cahier in september 1996. De mannen weten trouwens niet van ophouden, want Roelofs kondigde voor volgend jaar een nieuwe plaat én een begeleidende clubtournee aan.

Gorki is een band met evenveel liefhebbers als tegenstanders. Maar je kunt niet om de feiten heen. Wanneer je een rits succesvolle albums op je naam hebt, wanneer je al vijftien jaar lang één van de populairste nederlandstalige bands bent, en wanneer je een liedje hebt geschreven dat op nummer 1 prijkt van veel overzichtslijstjes, dan heb je wel wat bewezen. Ik ken niks van het huidige werk van Gorki, maar hun live-cd 'Boterhammen in het park' uit 1992 is een steengoede plaat. Frontman en mediafiguur Luc De Vos & co rockten onverwacht hevig. Somtijds zelfs stevige lappen distortion, zoals tijdens het afsluitende bisnummer. Tussen de nummers door natuurlijk de typische humor van De Vos. You love him or you hate him. Enkele mooie klassiekers (Anja, Soms vraagt een mens zich af, en het prachtige Ooit was ik een soldaat). Van de nieuwere nummers bleven me vooral Plan B bij (uit het gelijknamige album uit 2004), en Sneller dan Joerie (uit Homo Erectus, 2006). Als voorlaatste nummer het onvermijdelijke Mia. Het zeer talrijk opgekomen publiek - voor geen enkel ander optreden in de festivaltent daagde evenveel volk op - brulde de lyrics mee en aan een licht gevoel van ontroering viel niet te ontsnappen. Het is dan misschien in een alternatief rockmilieu not done om Gorki goed te vinden, maar dat lap ik aan mijn laars.

Na het optreden van Gorki stroomde de tent massaal leeg. Heel wat minder volk dus voor het podium aan de overkant van de tent waar de nederlandse formatie Racoon optrad. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van de band gehoord had. Maar dat bleek onterecht. Zeer mooie, melancholische pop. Moet ik zeker ooit nog eens in een kleinere club gaan bekijken als de gelegenheid zich voordoet.

Tijd voor Tim Vanhamel om zijn demonen los te laten. Millionaire besteeg het podium. Als ik er niet naast tel, was dit de vijfde keer dat ik de band live aan het werk zag. En het was zonder twijfel het beste concert dat ik ooit van hen zag. Een perfecte mix tussen retestrakke rock en de typisch chaotische sound van Millionaire. Lekker luid en druipend van pure rockpower. Het afsluitende nummer (een bijna tien minuten durend epos vol tempowisselingen) was fantastisch. Vanhamel kondigde aan dat het hun voorlaatste optreden was vooraleer ze "opnieuw in de zetel gaan zitten om te zappen". Maar of dit het definitieve einde van Millionaire inluidt, of dat Vanhamel bedoelt dat de band op bezinning gaat of de studio induikt om een nieuw album op te nemen, was niet meteen duidelijk.

Novastar is een zeer succesvol product. Sedert Joost Zwegers & Co in 1999 Humo's Rock Rally wonnen, werden twee albums afgeleverd met melancholische popmuziek. Om rustig van te genieten in een concertzaal, bij voorkeur in een zeteltje en met een glas wijn in de hand. Maar niet in een festivaltent in Stekene waar de helft van het publiek bestaat uit aangeschoten locals. Toch verbazingwekkend hoeveel nummers van Novastar bekend zijn bij een breed publiek. Zeer degelijke songs, maar iets te klef en gladjes naar mijn smaak.

Ik was een klein tikkeltje benieuwd naar Praga Khan, maar die nieuwsgierigheid sloeg al snel om in afkeer. Tijdens de openings-soundscape stond een vrouwmens, gekleed in een cape, wijdse gebaren te maken, waarna een té enthousiaste Maurice Engelen zijn monotone beats de tent injoeg. Tijd om snel het hazepad te kiezen (en om de lokale pita-verkoper naar de verdoemenis te wensen : zijn dürüm bracht de magen van Tine en mezelf danig van streek, alsof Praga Khan nog niet genoeg was !).

Website Crammerock