Australian Dance Theatre : Held (Warande - 13.10.2006)

Productie uit 2004 van het dansgezelschap uit Adelaide, Australië. Choreografie van artistiek directeur Garry Stewart.

Terwijl het publiek in een uitverkochte Warande binnenstroomt, is de voorstelling in feite reeds bezig. Links en rechts van het podium staan twee grote projectieschermen. Vooraan staat de gerenommeerde dans-fotografe Lois Greenfield foto's te nemen van enkele dansers. De foto's worden ogenblikkelijk op de grote schermen geprojecteerd. Wanneer de dansvoorstelling losbarst, blijkt dat de fotografe een extreem korte sluiterstijd toepast. Dit levert zeer spectaculaire plaatjes op. Flitsende lichamen die roerloos in de lucht lijken te hangen. Een tiental dansers, die er door hun kledij nogal gothic uitzien, voeren de choreografie uit, die elementen van klassiek ballet, breakdance en acrobatie bevat.

Om het met de woorden van ADT zelf te zeggen :
"Embodying the dynamic tension between the action of Garry Stewart’s ballistic choreography and its ‘fixed’ capture by photographer Lois Greenfield, HELD juxtaposes solidity with liquidity, heaviness with lightness, stillness with flow, clarity with illusion into an extraordinary live performance. Using electronic strobes to photograph the dramatic explosions and propulsion which are Garry’s signature kamikaze style, Lois will create the illusion of weightlessness by freezing these dynamic moments at 1/2000 of a second, projected instantaneously, revealing to the audience a moment that exists beneath the threshold of perception. This is the first time the inner process of photography will be ‘dramatised’ in the context of a choreographed dance piece. The performance touches on the materials, methods and optics of photography and its time-altering alchemy. By stopping time a split second becomes an eternity. Ironically, freezing a split second gives the movement more solidity than it had as a fleeting gesture of dance. We know that nothing in the real world can exist in two dimensions, yet photographs seduce us in believing that it is a valid representation of reality. In HELD, image and performance collide on a visually equal playing field. These breath-taking images, projected onto a series of large video screens, are interplayed with video art and an encapsulating soundtrack which traverses styles and genres. The video footage that intersperses the moments of choreography and photography seeks to balance the ‘heroic’ and ‘iconic’ still images by giving a more discreet insight into the persona of the dancers."

Hoewel de interactie tussen dans en fotografie een mooi uitgangspunt is en dit vooral een aantal fascinerende instant-foto's opleverde, raakte deze voorstelling me nauwelijks. Hoe mooi de theorie over de 'dramatisering van het innerlijke proces van fotografie' ook is, het was weinig meer dan een gimmick die al snel ging vervelen. Maar het was wel een mooie manier om te verhullen dat de choreografie op het eerste zicht spectaculair was, maar uiteindelijk weinig meer inhield dan uitvluchten om plaatjes te schieten van 'zwevende' dansers. Tekenend hiervoor was de wel zeer duffe manier waarop de voorstelling eindigde : met de vertoning van een slideshow van oudere foto's van de voorstelling. Maar het zal wel aan mij gelegen hebben, want het publiek in de Warande liep met twee voeten in de val en viel en masse voor het ADT-spektakel.

Al dit spektakel ten spijt, was het meest indrukwekkende moment van de voorstelling meteen ook het meest sobere : geen fotoshoot, geen stroboscoop, geen beats, geen acrobatieën, geen industriële beats, maar zeer traag uitgebeelde groepsportretten met religieuze inslag (zoals de Drie Wijzen die het kind Jezus aanbidden).

Wel vermeldenswaardig is de soundtrack (die zeer industrial aandeed), samengesteld en geschreven door Darrin Verhagen. Ik kon er onder andere flarden Rammstein en Radiohead in ontwaren.

Australian Dance Theatre website