Hellwood feat. Johnny Dowd, Jim White & Willie B. (AB - 05.10.2006)

Hellwood is het samenwerkingsproject tussen Jim White en Johnny Dowd. Beiden zijn op hun eigen manier al enige tijd chroniceurs van het moeilijk in woorden uit te drukken americana-gevoel. Dowd is een verhuizer uit upstate New York die pas op zijn vijftigste zijn eerste album uitbracht (Wrong side of Memphis). Sedertdien bracht hij al enkele albums voort vol met verwrongen altcountry. Ondanks de cultreputatie die Dowd het laatste decennium heeft opgebouwd, is dit nog steeds niet voldoende om er van te kunnen leven en is hij nog steeds mede-manager van een verhuisfirma.

Voormalig surfer en fotomodel Jim White gaat doorgaans meer de folk-toer op maar is net zoals Dowd gefascineerd door religie en door de waanzinnige kantjes van Godsbeleving.

Beide heren vonden elkaar toen ze samenwerkten aan de schitterende film Searching for the wrong-eyed Jesus (tevens de titel van de debuutplaat van Jim White), in 2005 geregisseerd door Andrew Douglas (zie ook deze review). In deze prent is White onze gids doorheen de Biblebelt.

Deze samenwerking tussen de twee gelijkgestemde zielen resulteerde dus in het Hellwood-project, waaraan ook Dowds vaste begeleider en multi-instrumentalist Brian 'Willie B.' Wilson deelneemt. Zopas heeft deze samenwerking de debuutplaat Chainsaw of life voortgebracht. De drie heren deden alledrie hun duit in het creatieve zakje en aan ons het genot om het project op een podium aan het werk te zien. Dowd & White beiden op gitaar, Willie B. op drums (waarmee hij tevens op één of andere manier voor de baslijnen zorgde), en nog een vierde groepslid op toetsen & samples.

Hoewel White tussen de nummers door vocaal het voortouw nam met mooie streepjes droge humor, neigden de meeste nummers toch naar het werk van Dowd. De nummers die door Dowd werden gezongen, waren altijd veel wranger en donkerder van toon (ik denk bijvoorbeeld aan Thank You Lord), terwijl White voor de iets vrolijkere noot zorgde (God was drunk when he made me). Maar de quote van de avond staat zeker op naam van White, met diens solo-bisnummer (a bar is just a church where they serve beer). Al bij al een aangenaam optreden dat wellicht niet mijn eindejaarslijstje zal halen (daarvoor heb ik al teveel indrukwekkende dingen gezien dit jaar). Als het echter op puurheid en eerlijkheid aankomt, hebben Dowd & White van niemand een lesje te leren.