Historias mínimas

Regie : Carlos Sorin (2002)

Drie anecdotische verhaallijntjes over doodgewone mensen in Argentinië, met als gemeenschappelijk kenmerk dat ze alledrie een reis ondernemen doorheen het desolate en winderige Patagonië naar de provinciestad San Julian.

Zo is er de bejaarde Justo. Hij baatte heel zijn leven een kleine kruidenierszaak uit, die nu door zijn zoon wordt uitgebaat. Nadat hij drie jaar eerder iemand aanreed en vluchtmisdrijf pleegde, is zijn hond weggelopen. De oude man verkeert in de overtuiging dat zijn hond toendertijd is weggelopen uit woede voor het misdrijf dat hij pleegde. Wanneer hij hoort dat zijn hond misschien in San Julian rondloopt, muist hij er vanonder en lift hij naar San Julian in de hoop dat hij zijn hond terugvindt en dat deze hem vergiffenis schenkt.

Justo krijgt o.a. een lift van Roberto, een gladde maar eenzame handelsreiziger die hoopt om goede punten te scoren bij een jonge weduwe die in San Julian woont, door een taart voor haar jarige zoontje mee te brengen. Maar de zoektocht naar de perfecte taart blijkt niet zo'n eenvoudige opgave. En zal de jonge weduwe wel opgezet zijn met zijn komst ?

In San Julian komen we ook Mariá Flores tegen, een verlegen en arme jonge moeder. Zij werd uitgeloot om deel te nemen aan een quiz in San Julian en heeft een lange busreis door Patagonië ondernomen in de hoop dat ze de hoofdprijs (een geavanceerde foodprocessor) mee naar huis mag nemen.

De titel van de film dekt perfect de lading. Er gebeurt niets groots of episch in deze kleine fabel, enkel simpele dingen en verlangens uit het leven van elke dag. Ik loop meestal niet al te hoog op met de latijns-amerikaanse cinema omdat deze veelal overgoten wordt met een té grote feel good-dosis. Gelukkig is Historias mínimas in dit bedje niet ziek. Het is een sobere en intieme prent die op diverse latijns-amerikaanse festivals een flink aantal awards in de wacht sleepte. Het onweerstaanbare naturel van de cast die grotendeels uit amateurs bestaat, zal daaraan niet vreemd zijn.