Super Disco Bross / The Weathermen / De Brassers (Cahier - 30.09.2006)

Aan Kloot Per W om de aftrap te geven van de afsluitende avond van de Cahier-maand. De beats werden voorzien door Peter Claessens middels een laptop die hij meedroeg in een soort frisco-bakje dat hij had omhangen. Op zang (en af en toe op klarinet of trompet) trad de vlaamse auteur Elvis Peeters in het voetlicht. Kloot begeleidde één en ander vanop zijn stoel en met zijn electrische gitaar en pedalenbak. Een zeer interessant en redelijk uniek optreden met twee nummers in het Frans en de overige nummers in het Nederlands gezongen. De hoekige moves en de al even hoekige poëzie van Peeters maakten het geheel af. "De zon : een goed idee." "Je bijt in het zand en het smaakt naar meer." "Jacobs is het meisje van New York." "Je grijpt naar de sterren maar vangt een mug." "Immobiliënhart." Om je maar een idee te geven. Boeiend tot het einde.

Veel minder mijn ding waren The Weathermen. Electronic body music met de typische snoeiharde beat. De toetsenist had een broer van Dave Stewart kunnen zijn terwijl de kierewiete zanger meer weg had van Lyle Lovett. Beide heren waren gekleed in archi-lelijke kostuums en de zanger bediende zich van confetti, spuitdraden, een badmintonracket en handgeschreven boodschappen op grote affiches. Het probleem was vooral dat hun set véél te lang was. Een gig van een uur is teveel om dragen, daarvoor vertoont hun werk te weinig variatie. Culthit Poison passeerde uiteraard de revue. Gelukkig waren er de leuke visuals om de verveling te verdrijven (o.a. snippets uit Night of the living dead van George Romero). Een fan uit Betekom schreef hier een review.

Nog meer eighties-depressie met de kille punkwave van De Brassers. Hun klassieker En toen was er niets meer kende ik via een oude Witlof from Belgium-verzamelaar en was het eerste van twee bisnummers. De rest van de set benaderde slechts zelden het niveau van dit sterke nummer. Op hun best klonken De Brassers af en toe zoals P.I.L., maar die momenten waren zeer schaars. De begeleidingsband (uiteraard mannen op leeftijd) klonk wel opvallend strak (vooral tijdens het laatste nummer van de reguliere set). De zanger kon me echter nooit overtuigen en was voor mij de zwakke schakel in de keten. Maar ik begrijp wel dat voor sommige mensen de nostalgie-factor zwaar meespeelt. Enkele aanwezigen genoten duidelijk met volle teugen en tijdens het laatste bisnummer ging één fan zelfs totaal berserk.

Voor de rest van de nacht een futiel gevecht tegen de bierkaai geleverd in een ruggegraat-loze poging om tijdig huiswaarts te keren. Doemme toch !