Bruce Springsteen & The Seeger Sessions Band (Sportpaleis - 07.11.2006)

Geen 'gewoon' concert van Bruce Springsteen maar een live-versie van de collectie oude folksongs en negro-spirituals die hij in een aantal opnamesessies op plaat vastlegde met de Seeger Sessions Band. Recent werden deze opnamesessies gebundeld op het album We shall overcome - the seeger sessions.

Na lang wikken en wegen toch besloten om naar dit concert te gaan, niettegenstaande de hoge ticketprijs. Bruce is en blijft nu éénmaal The Boss en dit was een unieke kans om hem eens een totaal ander repertoire te zien spelen dan zijn gebruikelijke oeuvre. Na enig geduld en wat duw- en trekwerk slaagden we erin om helemaal vooraan tussen de die hard fans post te vatten en het concert vanop een bevoorrechte plek te beleven.

Samen met zijn zestienkoppige begeleidingsband besteeg Bruce het sober aangeklede podium (de Seeger Sessions-banner, enkele lusters, rode gordijnen) en begroette een tot het laatste zitje uitverkocht Sportpaleis met een charmant en hilarisch 'goedenavond Antwerpen, oeist ?'. Opener blinded by the light (een oude song van Springsteen uit 1973) was al meteen een eerste hoogtepunt en zette de toon voor de rest van het concert dat in het teken zou staan van folk, country, gospel én veel speelplezier.

Uit de Seeger Sessions-plaat werden uiteraard heel veel nummers gespeeld. Ik denk dan vooral aan Ol' Dan Tucker (een traditionele fiddle tune, ideaal voor square dances), Jesse James (een historische ballade over de beroemde outlaw, geschreven door Billy Gashade in 1882), O Mary don't you weep (een negro spiritual die dateert van vóór de Burgeroorlog), Erie Canal (een folksong uit 1905 van Thomas S. Allen), My Oklahoma Home (een protestsong uit de jaren '60), Mrs. McGrath (een song met Iers-republikeinse roots) en het geweldige Jacob's Ladder (een negro spiritual gebaseerd op een passage uit het boek Genesis). Publiekslieveling was ongetwijfeld de vrolijke meezinger Pay me my money down (een aanstekelijke protestsong die zijn oorsprong vindt bij zwarte dokwerkers uit Georgia die geregeld bedrogen werden door lepe zeekapiteins).

Dit amalgaam aan traditionele songs werd aangevuld met een aantal songs uit het oeuvre van Springsteen zelf. Naast het al eerder genoemde blinded by the light serveerde The Boss ook nog een zeer intieme versie van Further on up the road (uit het album The Rising van 2002), waarbij het refrein achtereenvolgens door een flink aantal bandleden werd gezongen. Uit het hitalbum Born in the USA uit 1984 werd Bobby Jean gebracht. Ook nog een prachtige accoustische versie van The ghost of Tom Joad (uit het gelijknamige album uit 1995).

In 1929 - ten tijde van de beurskrach in de USA - schreef Blind Alfred Reed een song over sociale ellende (how can a poor man stand such times and live ?). Springsteen transponeerde deze song naar het New Orleans van nu en de verwoesting die orkaan Katrina er aanrichtte. Ik las ergens hoe een journalist zich erover bekloeg dat Springsteen deze song durft zingen terwijl hij veel geld vraagt voor een concertticket, maar ondertussen zitten een heleboel muzikanten uit New Orleans (waaronder Fats Domino) nog compleet aan de grond. Misschien ten dele een terechte opmerking, maar in de ogen van zo'n journalist kun je natuurlijk nooit iets goeds doen.

Nog een aantal songs : Long time comin' en Jesus was an only son (beiden uit Devils & Dust, 2005), Open all night (uit Nebraska, 1982). De bisronde werd geopend met een verrassende keuze : de bekende hit Fire (uit het Live-album uit 1986), gevolgd door You can look but better not touch (uit het klassieke album The River, 1980). Eén van de prachtigste momenten was ongetwijfeld de zeer ingehouden versie van When the saints go marching in, een song die hierdoor plots veel meer diepte en inhoud kreeg dan de New Orleans hoempapa waarmee het gewoonlijk geassocieerd wordt. Het enthousiasme en de speelvreugde rezen ten top bij de vrolijke gospelsong This little light of mine (I'm going to let it shine), een song waarbij je zonder op te letten plotsklaps in een religieuze extase zou kunnen belanden. Afsluiter was American Land (een nagelnieuwe Bruce-song die nog niet op plaat verscheen).

Een marathon van twee uur en twintig minuten vol aanstekelijke muziek met een rijke historiek. Voeg daar het overduidelijke speelplezier en enthousiasme van de begeleidingsband aan toe én de podiumprésence van The Boss himself, en het ticket bleek zijn geld meer dan waard te zijn. Zeker gelet op de fantastische plaatsen van waaruit we het concert hebben beleefd. En het Sportpaleis mag dan wel qua accoustiek niet de meest geweldig locatie zijn, ik heb zeer weinig aan te merken op de kwaliteit van het geluid dat best snor zat en dat er toch in sloeg om zeventien muzikanten als een coherent geheel te laten klinken.

Nog een randopmerking over de begeleidingsband : met hun sjofele outfits en dito petten leken sommigen recht uit The Grapes of Wrath van John Steinbeck te komen, een klassieker uit de amerikaanse literatuur die het verhaal vertelt van een gezin uit Oklahoma dat tracht te overleven tijdens The Great Depression. Het boek was tevens de inspiratiebron voor Springsteen toen hij het eerder genoemde The ghost of Tom Joad schreef. Het boek werd in 1940 fantastisch verfilmd door John Ford.

Voor de volledigheid nog de complete setlist :

Blinded By The Light
John Henry
Ol' Dan Tucker
Further On (up the road)
Jesse James
O Mary Don't You Weep
Bobby Jean
Erie Canal
My Oklahoma Home
Ghost of Tom Joad
Mrs. McGrath
How Can A Poor Man Stand Such Times and Live?
Jacob's Ladder
Long Time Comin'
Jesus Was an Only Son
Open All Night
Pay Me My Money Down
--------------
Fire
You Can Look (But You Better Not Touch)
When the Saints Go Marching In
This Little Light of Mine
American Land