Ray

Regie : Taylor Hackford (2004)

Boeiende biopic over het leven van Ray Charles, geboren als armeluis in een boerengat in Florida, blind geworden op zijn zevende levensjaar en toch uitgegroeid tot een belangrijke innovator in de populaire muziek.

De film bestrijkt slechts enkele decennia uit 's mans leven, maar uiteraard wel de meest cruciale. Vanaf zijn eerste stappen als pianobegeleider naar de grote successen toen hij als eerste muzikant een geslaagde mix van gospel en rock maakte. Een gouden formule die hem zijn eerste hits opleverde. Maar Charles zou ook een baanbrekende rol spelen in de banden die hij legde met de klassieke blues, jazz en zelfs countrymuziek. Muziekgenres waren grenzen die doorbroken moesten worden.

Maar de film gaat ook enkele mindere aspecten van het leven van Charles niet uit de weg. De tragische dood van zijn jonge broertje tekende hem voor het leven en komt middels herhaalde flashbacks regelmatig aan bod. Een jarenlange worsteling met de heroïnespuit kwam uiteraard zijn privéleven niet ten goede (alsook de vele scharrels en relaties die hij aanging op tournee). En ook het behouden van goede relaties met de bandleden van het eerste uur bleek voor de drugsverslaafde en somtijds harde Charles niet altijd even eenvoudig te zijn.

Ik heb nooit hoog opgelopen met biopics. Het is in mijn ogen een onvermijdelijk maar ook overbodig genre, omdat ik meen dat biopics zelden hun onderwerp eer aandoen. Door de keuze van hun onderwerp leveren biopics uiteraard boeiende Hollywood-verhaaltjes op (want de centrale personen zijn altijd getalenteerde/getormenteerde/bevlogen personen), maar het is steeds dansen op een slap koord waarbij maar weinig films in evenwicht blijven. Veel staat of valt dikwijls met de keuze van de hoofdacteur. Ben Kingsley ís gewoonweg Ghandi, maar Joaquin Phoenix was al heel wat minder Johnny Cash.

Maar in dit geval is regisseur Hackford met zijn gat in de boter gevallen : de oscar die Jamie Foxx voor zijn rol mee naar huis mocht nemen, is compleet verdiend. En dat is geen onaardige verdienste, aangezien het slappe koord dat hij in Ray moest bewandelen nog slapper was dan het gewone biopic-koord : het ging hier immers bovendien om een gehandicapte persoon. Het degelijk vertolken van een gehandicapte levert altijd heel wat oscarpunten op, maar levert helaas ook menigmaal draken van films op. Maar die klip wordt in Ray handig omzeild : je kijkt niet naar een acteur die de tics van een gehandicapte onder de knie heeft, maar naar een acteur die een getroubleerd en getalenteerd man neerzet.

Muzikaal voel ik me veel nauwer verwant met Johnny Cash dan met Ray Charles, maar op puur filmische verdienste moet ik toch meer punten toekennen aan Ray dan aan Walk the line.

Website Ray