Storytelling

Regie : Tod Solondz (2001)

Na Happiness (zie enkele posts lager) tracht regisseur/schrijver Solondz opnieuw om de ballon van het leven in de suburban middle-class te doorprikken. Ditmaal middels twee volledig van elkaar losstaande kortverhalen.

In het eerste deel (Fiction) ontmoeten we de jonge Vi die een relatie heeft met Marcus, die spastisch is door een gedeeltelijke hersenverlamming. Beiden volgen een literatuurcursus aan de universiteit, voorgezeten door een strenge prof van Afrikaanse afkomst. Het komt tot een breuk tussen de twee wanneer een autobiografisch kortverhaal, dat Marcus in de klas voorleest, met de grond gelijk wordt gemaakt en hij vindt dat Vi hem niet genoeg heeft gesteund. Verdrietig gaat Vi die avond op zoek naar vertier. Ze komt haar literatuurprof tegen in een bar en heeft een one night stand met hem, wat voor haar een seksueel zeer vernederende ervaring is. Ze schrijft er een autobiografisch kortverhaal over en leest het voor in de klas ...

In het tweede deel (Non-fiction) maken we eerst kennis met Toby, een schlemielige veertiger die nog niets bereikt heeft in zijn leven. Zijn nieuwste project bestaat erin om een documentaire te draaien over het leven van een scholier in highschool en de strijd om in een goede unief binnen te geraken. Per toeval ontmoet hij Scooby, een gedesillusioneerde tiener die ervan droomt om ooit een eigen talkshow te hebben zoals Conan O'Brien. Toby besluit om Scooby en zijn nogal eigenaardige familie centraal te zetten in zijn documentaire. Maar het gezin van Scooby wordt al snel door ongeluk overspoeld : eerst geraakt het jongere broertje van Scooby in een coma na een football-ongeluk, en nadien besluit de ontslagen en geëxploiteerde latino-huisvrouw van het gezin om wraak te nemen ...

Oorspronkelijk zou er nog een derde deel toegevoegd worden aan de film met als onderwerp een tiener die worstelt met zijn seksualiteit, maar dit deel is gesneuveld op de editing-tafel (naar 't schijnt wegens té expliciet).

Jammer genoeg haalt Solondz met Storytelling niet het niveau van zijn twee gevierde voorgangers Welcome to the dollhouse en Happiness. Het Fiction-gedeelte is te kort om diep genoeg uitgewerkt te kunnen zijn. Maar Solondz zou Solondz niet zijn als hij er toch in slaagde om de kijker met een wrang gevoel op te zadelen : het openingsshot is al meteen goed raak (seks tussen een mooi meisje en een spastische jongen). Het tonen van seks tussen of met gehandicapten komt nog altijd extreem zelden voor (ik kan me enkel Idioterne van Lars Von Trier en Oasis van Chang-don Lee voor de geest halen).

En ook in Non-fiction slaagt Solondz er niet voldoende in om te vermijden dat zijn personages tot karikaturen verworden en komt het dramatische slot daardoor ongeloofwaardig over. De altijd uitstekende Dan Goodman zet wel een goede prestatie neer als hoofd van het Scooby-gezin. Conan O'Brien speelt zichzelf in een droom van Scooby. Hilarisch (en pijnlijk) hoogtepunt : het gesprek tussen het jongste zoontje/ettertje van het gezin en de latino huismeid (die net heeft vernomen dat haar zoon in El Salvador werd geëxecuteerd).