Lalalover (Cahier - 19.01.2007)

Lalalover is voornamelijk het project van frontman Tom Kestens, in het verleden nog actief bij Das Pop. Met dit nieuwste project werden al een paar radiovriendelijke hits gescoord en het debuutalbum Heliotropic werd lovend onthaald. De samenwerking met Gentenaar Krewcial zal hier wel niet vreemd aan zijn.

De band werkt momenteel aan een theatertoernee en heeft enkele kleinere clubs uitgekozen om een reeks tryout-concerten te verzorgen. En het ganse concert in de Cahier had ook een opvallende tryout-feel : Kestens liet niet na om regelmatig te benadrukken dat het om een oefening ging en excuseerde zich op voorhand voor mogelijke fouten. Maar dat liep gelukkig wel los. De zeskoppige band (mét Krewcial) was duidelijk voldoende onderlegd om ook inderhaast ingestudeerde nummers feilloos te brengen. Het geheel ademde een heel losse sfeer uit, alsof het publiek uitgenodigd was in het repetitiekot voor een doorgedreven repetitie. Het feit dat de gitarist de set speelde terwijl hij gezeten was op een kruk en dat de basgitarist (door ons omgedoopt als een kruising tussen Mick Jagger en Florejan Verschueren) op een stoel zat, versterkte dit relaxte sfeertje nog. Niet dat ik hiermee de indruk wil wekken dat het nogal rammelde. Integendeel : een strakke set. Kestens beschikt over een aangename stem en de bijdragen van Krewcial zorgden voor wat extra body.

Over smaken en geuren valt uiteraard niet te twisten en dat Kestens een goede soul-neus heeft voor funky grooves, staat buiten kijf. Het album werd opgenomen in Andalusië en de muziek komt dan ook over als de perfecte soundtrack tijdens een warme siësta. Acid jazz met een mespuntje funk en hiphop. Muziek waar je niet kwaad op kunt worden en waar een ti punch de gedroomde cocktail voor is. Maar tegelijkertijd ook muziek die van je afglijdt en die niet onder je vel kruipt. Maar dat is natuurlijk hoogst persoonlijk. De zoektocht naar de perfecte beat & groove is even nobel als de zoektocht naar de perfecte song om lebensangst of trauma's te ventileren. Het ene is uiteraard meer van aard om je bij het nekvel te grijpen dan het andere, maar beiden hebben hun bestaansreden.

Maar ik wijk af. Het optreden van Lalalover was aangenaam, in de meest brede zin van het woord. En zoals zo vaak hadden de talloze afwezigen ongelijk. Al was het maar omdat je zo'n band zelden in betere omstandigheden te zien kunt krijgen : de geluidskwaliteit was wederom very crisp en een genot voor het oor. Én de band is nu de trotse bezitter van een echte houten Cahier-kruk, die aan de band werd verkocht op hun verzoek.