The last samurai

Regie : Edward Zwick (2003)

Kapitein Nathan Algren (Tom Cruise) is een oorlogsveteraan die als jonge soldaat de meedogenloze afslachting van weerloze indianen meemaakte. Nu - in het jaar 1876 - zit hij zwaar aan de drank en reist hij rond om reclame te maken voor winchester-geweren. Wanneer de Japanse keizer bedreigd wordt door een groep rebellen onder leiding van de samurai Katsumoto (Ken Watanabe), ziet de Amerikaanse regering haar kans schoon om een lucratieve wapendeal te sluiten en wordt Algren naar Japan gestuurd om het leger klaar te stomen om de confrontatie met de rebellen van Katsumoto aan te gaan. Tijdens een gevecht met de rebellen wordt Algren ontvoerd en meegenomen naar hun bergdorp. Hij brengt er de ganse winter door en geraakt gaandeweg meer en meer gefascineerd door de levenswijze van de samurai. De strikte erecode, het streven naar innerlijke rust en de zoektocht naar perfectie in zelfs de kleinste dingen wekken een groot ontzag op bij Algren, die een nauwe vriendschapsband ontwikkelt met Katsumoto, die in feite niet opkomt tegen de Japanse keizer, maar tegen diens corrupte raadgevers. Het komt tot een definitieve confrontatie tussen het modern uitgeruste leger van de keizer enerzijds en het zwaar uitgedunde samurai-leger van Katsumoto. Algren kiest de zijde van Katsumoto ...

Edward Zwick heeft ondertussen al enkele degelijke epische drama's op zijn naam staan. Momenteel scoort hij aardig met Blood diamond (oscarnominatie voor Leonardo DiCaprio) en ook andere groots opgezette drama's zoals Glory (1989), Legends of the fall (1994) en Courage under fire (1996) deden het niet slecht. En ook met The last samurai sleepte hij enkele oscarnominaties in de wacht, ofschoon het enkel nominaties in 'mindere' categorieën betrof (soundmixing, set decoration, costume design, en beste supporting role voor Ken Watanabe).

Tom Cruise zet een geloofwaardige prestatie neer, doch het wordt stilaan moeilijker en moeilijker om hem los te koppelen van zijn aanstellerij met Katie Holmes en zijn gedweep met scientology. De beste rol is uiteraard weggelegd voor Ken Watanabe, die de laatste jaren meer en meer te zien is in Hollywood-blockbusters (Batman begins, Memoirs of a geisha, Letters from Iwo Jima, en volgend jaar ook in Wolverine). Hij is natuurlijk geen Toshiro Mifune (dé über-samurai-acteur aller tijden in menig Kurosawa-film), maar trekt toch aardig zijn plan.

De production value van deze film is uitmuntend en er is veel aandacht besteed aan details. De eerder genoemde oscarnominaties zijn dan ook niet toevallig. En hoewel het geheel nogal pompeus overkomt (Hollywoodiaanser kan maar amper) en vooral de soundtrack soms bijna ondraaglijk sentimenteel aanzwelt, kreeg ik toch een krop in de keel bij het aanschouwen van de finale veldslag. Het Hollywoodrecept deed zijn ding. Vooral een mannelijk publiek zal zich trouwens aangesproken voelen door de erecode van de samurai. Niet dat ik nu meteen de neiging voel om over te gaan tot seppuku (rituele zelfmoord), maar met zo'n machtige katana (lang zwaard) zwaaien terwijl je gekleed bent in zo'n prachtig harnas, spreek toch tot mijn jongensverbeelding. Banzai samurai !

Website The last samurai