Minor mishaps (Små ulykker)

Regie : Annette K. Olesen (2002)

John is een oudere verpleger met hartproblemen. Totaal onverwacht sterft zijn echtgenote na een tragisch verkeersongeluk. Zijn broer Søren en zijn drie kinderen komen samen voor de begrafenis en trachten elks op hun manier om te gaan met het verlies. Søren brengt zijn dagen door op de sofa nadat hij invalide werd verklaard wegens artritis. Dit tot grote frustratie van zijn echtgenote, die in een midlife-crisis zit en elders seksueel vertier zoekt. En dan zijn er de drie kinderen van John : Tom is een succesvol bouwpromotor wiens bedrijf al zijn tijd opeist. Dit zorgt voor grote spanningen in zijn huwelijk. Eva is een vrijdenkende kunstenares die haar tijd doorbrengt met schilderen en met het schrijven van haiku's. Jongste dochter Marianne is een verlegen en gesloten jongevrouw die de grootste moeite heeft om sociale contacten te leggen. Ze woont naast haar vader en maakt dagelijks eten voor hem klaar. Eva vermoedt dat er meer aan de hand is tussen haar vader en haar jongste zus en vreest voor incest ...

Hoewel de hierboven beschreven plot loodzwaar lijkt, valt het uiteindelijke resultaat heel wat lichter uit. In dit filmdebuut van regisseuse Olesen hangt er een kleinmenselijke, tragikomische sfeer. Zonder dat de film trouw is aan de Dogma-principes, is de film er toch overduidelijk door beïnvloed, en dan meer in het bijzonder door de Dogma-klassieker Festen (maar welke Deense film is dat tegenwoordig niet ?). Ook de invloed van Mike Leigh is overduidelijk. Aan de acteurs wordt namelijk voldoende ruimte gelaten om door improvisatie hun karakters en zelfs de plot te laten ontwikkelen. Dit resulteert in lichtjes karikaturale karakters die nauwelijks voeling hebben met de dagdagelijkse realiteit.

En daar schort het 'em een beetje in Små ulykker. De acteerprestaties zijn zeer degelijk en de cameravoering is netjes geschoeid op de Dogma-leest, maar de improv-plotontwikkeling ontspoort gaandeweg en doet de film inboeten aan geloofwaardigheid. Meer soberheid en een strenger toezicht op de plot hadden deze film geen kwaad gedaan. Al bij al een best genietbare lowbudget observatie-tragikomedie die op het Filmfestival van Berlijn van 2002 de Blue Angel-award in de wacht sleepte.

Dé quote van de film staat op naam van zoon Tom die een bepaalde vriendin van zijn zus Eva afschildert als een lesbiënne, met als verantwoording voor zijn inzicht in deze materie : "I'm an engineer Eva, I know a dyke when I see one !"