Nachtschade (Warande - 21.03.2007)

In een productie van theatergezelschap Victoria kregen zeven hedendaagse choreografen en podiumkunstenaars de kans om te werken rond het thema 'striptease'. Hierbij mocht echter niet gewerkt worden met de gebruikelijke acteurs/dansers, maar met vooraf toegewezen professionele strippers. Artistiek directeur Dirk Pauwels infiltreerde in het nachtclub-milieu en recruteerde één mannelijke en zes vrouwelijke strippers en bracht hen in contact met de zeven choreografen, die elks een stripact van 10 minuten in elkaar mochten boksen. Voor de muzikale live-begeleiding zorgde het Emanon Ensemble met composities van Ad Cominotto. Het eindresultaat leverde enkele zinneprikkelende momenten op, maar was toch vooral te onevenwichtig om van een geweldige dansproductie te kunnen spreken. Een kort overzicht van de zeven scènes.



Scène 1 (choreografie Eric De Volder / dans Barbara Rom)

Een sobere stripact die nauw aanleunt bij de klassieke classy striptease. Gehuld in rooksluimers toont Rom zich van haar mooiste kant. Voor de act goed en wel begonnen is, is het voorbij.






Scène 2 (choreografie Vera Mantero / dans Delphine Clairet)

Een burleske stripact waarbij een volslanke dame enkel gekleed gaat in een hoop ballonnen, een tijgervelletje en bodypaint. Met een humoristische ondertoon geeft de dame tijdens haar act commentaar op de hedendaagse seksuele moraal.









Scène 3 (choreografie Claudia Triozzi / dans Cecilia Bengolea Marti)

Binnen de ruimte van een zeer grote schilderijkader danst en kronkelt de danseres in een spel van licht en kleuren, waardoor de danseres nauwelijks zichbaar is en de nieuwsgierigheid van de kijker geprikkeld wordt. Slechts af en toe wordt de toeschouwer een duidelijke blik gegund op de danseres door een aanpassing van de lichtstralen. Artistieke striptease.








Scène 4 (choreografie Alain Platel / dans Caroline Lemaire)

Eén van de betere scènes van de avond. Op de tonen van een muzikale versie van Je t'aime moi non plus kleedt een mooie vrouw zich sierlijk uit, zich verplaatsend in een telkens variërende opening in het toneelgordijn. Op het toneelgordijn wordt het naakte onderlijf van een man geprojecteerd, wiens fallus gaandeweg grotere proporties aanneemt naarmate de act vordert.





Scène 5 (choreografie Catarina Sagna / dans Sky Van der Hoek)

Na de vorige scène plukt één van de leden van het Emanon Ensemble een jong meisje uit het publiek. Gekleed als een schoolmeisje wordt het meisje op het podium als het ware gevangen tussen een opening in het toneelgordijn. Huilend geeft ze zich over en kleedt ze zich uit, languit op de bühne liggend met haar hoofd verstopt onder het gordijn. De combinatie van prikkeling en schaamte die de bezoeker ervaart, maakt dit tot de beste scène van de avond.





Scène 6 (choreografie Johanne Saunier / dans Gidi Meesters)

Op het podium verschijnt een man, enkel in slip gekleed. Hij voert een soort virtuele stripact op, waarbij hij 'onzichtbare' kledij uittrekt. Uiteindelijk gaat ook de slip uit en wandelt de man volledig naakt, met een jasje over de schouder gedrapeerd, doodleuk de zaal in en langs achter de zaal uit, vriendelijk knikkend naar een aantal toeschouwers.






Scène 7 (choreografie Wim Vandekeybus / dans Sarah Moon Howe)

In een typische Vandekeybus-choreografie danst actrice Howe, getooid in blonde pruik en strak lederen pak, wild in het rond. Op een groot scherm achter haar wordt het gezicht van een 'voyeur' geprojecteerd, die toekijkt terwijl Howe zich uitkleedt en haar kledij als het ware naar de man op het scherm gooit en hem zo uiteindelijk de mond snoert.